Τα γεγονότα που συνέβησαν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας την προηγούμενη Τετάρτη, στη διάρκεια του αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ, για τη δεύτερη αγωνιστική των play off του φετινού πρωταθλήματος, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως το χρονικό μίας προαναγγελθείσας παρεκτροπής, ως μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία χυδαίας συμπεριφοράς. Το σκηνικό είχε στηθεί εδώ καιρό, η επικοινωνιακή προπαγάνδα οργίαζε εδώ και μέρες και τα όσα συνέβησαν την Τετάρτη ήταν σχεδόν αναμενόμενα.
«Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι», υποστηρίζει ένα σοφό γνωμικό του θυμόσοφου λαού, το οποίο δείχνει να ταιριάζει γάντι στα όσα αναπαράγονται ανερυθρίαστα και δίχως την παραμικρή αιδώ, εδώ και αρκετές εβδομάδες από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Μία ομάδα που έχει διαχρονικά αποτελέσει βορά στις ορέξεις των τριών ποδοσφαιρικών ομάδων του κέντρου (σε αυτό το σημείο, επειδή έτυχε να διαβάσω διάφορες γραπτές εκδηλώσεις ανιστόρητης ημιμάθειας, τον τελευταίο καιρό, να υπενθυμίσουμε ότι το ΠΟΚ δεν είναι κάποια μυθική ονομασία που έπλασε κάποιο ευφάνταστο βορειοελλαδίτικο μυαλό, αλλά μία υπαρκτότατη σύμπραξη μεταξύ των 3 ισχυρών ομάδων του αττικού λεκανοπεδίου, που συνέβη με κάθε επισημότητα), βρέθηκε ξάφνου να θεωρείται το νέο κατεστημένο, χαλίφης στη θέση του χαλίφη, και άλλα διάφορα τέτοια πιασάρικα, που εξυπηρετούν μονάχα μικροπολιτικές σκοπιμότητες και πλάγια και παράτυπα συμφέροντα.
Με πρωτοφανές μένος και με μία αξιοζήλευτη συσπείρωση, την οποία επέδειξαν σε χρόνο dt, οι δύο υποτιθέμενοι αδικημένοι της δυναστείας του Ολυμπιακού, ξάφνου ανακάλυψαν πως εχθρός τους δεν είναι μία σάπια παράγκα που έχει στηθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά ο ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ, ο οποίος να υπενθυμίσουμε, για όσους διαθέτουν ασθενή μνήμη ή γεννήθηκαν χτες, έχει χάσει πρωταθλήματα και κύπελλα, όντας εκτός του συστήματος εξουσίας και διαπλοκής, ακόμη και σε εποχές όπου διέθετε πανθομολογουμένως μία ποιοτικότατη ομάδα, έχει αναγκαστεί να παίξει 10 φορές τελικό Ελλάδος στην έδρα των Αθηναίων αντιπάλων του, έχει εξοντωθεί πολλάκις από τιμωρίες που δεν διέθεταν την παραμικρή διάθεση στάθμισης των καταστάσεων και αναλογικότητας μεταξύ ποινής και τιμωρούμενης πράξης.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη φαρσοκωμωδία της Λεωφόρου, όπου μετά την δίκαιη αποβολή του παίκτη των γηπεδούχων στο πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο ημίχρονο η διαιτησία ομοίαζε με τσίρκο. Οι δύο κίτρινες κάρτες που δέχεται ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ είναι από τα πιο φαιδρά στιγμιότυπα των πολλών τελευταίων ετών, ενώ λίγα αργότερα δημιουργείται από το πουθενά μία κλωτσοπατινάδα, η οποία θα έπρεπε κανονικά να οδηγήσει αυτόματα στα αποδυτήρια τον πρωτεργάτη ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού. Το γήπεδο κοχλάζει, λες και αντιμετωπίζει η γηπεδούχος ομάδα κάποιον προαιώνιο εχθρό που της έχει στερήσει τίτλους, διακρίσεις και αξιοπρέπεια, οι ποδοσφαιριστές συμπεριφέρονται λες και δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα και κάπου εκεί, κάνει την εμφάνισή του ένας κάφρος της κερκίδας από αυτούς που ευδοκιμούν σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδος, φυσικά, και όχι μόνο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Το κουτάκι μπύρας που άνοιξε το κεφάλι του Βλάνταν Ίβιτς είναι ένα ακόμη επεισόδιο στην ατελείωτη κατρακύλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και φυσικά συνοδεύτηκε από τη συνηθισμένη πλάγια και συγκεκαλυμμένη κάλυψη της καφρίλας από οποιονδήποτε θίγεται στην εκάστοτε περίπτωση. Κάπως έτσι, ακούσαμε έναν πρώην ποδοσφαιριστή του ποιοτικού βεληνεκούς και των χαμηλών τόνων του Νίκου Λυμπερόπουλου να δηλώνει πως «ο Βλάνταν έφυγε εύκολα». Κάπως έτσι, ακούσαμε τον κλόουν Βασίλη Κωνσταντίνου να ξεφτιλίζει την αισθητική, την κοινή λογική και την ελληνική γλώσσα με τις δηλώσεις του. Κάπως έτσι, διαβάσαμε αμφιβολίες για το αν ο διαιτητής έπρεπε να διακόψει το παιχνίδι, τη στιγμή που είδαμε φωτογραφίες με το ματωμένο ανοιγμένο κεφάλι του Ίβιτς.
Για πολλοστή φορά, να πούμε τα προφανή: α) Και στην Τούμπα να γινόταν αυτό το περιστατικό, τα ίδια θα έπρεπε να σας γράφω, καθότι η καφρίλα είναι δημόσιο αγαθό στην Ελλάδα και φυτρώνει σε κάθε περίσταση άλογου φανατισμού και θρασύδειλης κάλυψης υπό καθεστώς μάζας, β) Το επικοινωνιακό παιχνίδι που θέλει τον ΠΑΟΚ να είναι από τη μία στιγμή στην άλλη ένα γαμψό τέρας με νύχια, που καταπίνει το υγιές ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι για γέλια, γ) Εξίσου για γέλια είναι η οποιαδήποτε κουβέντα για εξυγίανση από οποιοδήποτε στόμα. Η εξυγίανση δεν θα έρθει από τον Σαββίδη, τον Μελισσανίδη ή τον Αλαφούζο (για όνομα του θεού, δηλαδή), αλλά από όλους εμάς. Που θα απαιτήσουμε ένα υγιές προϊόν και θα μάθουμε επιτέλους να μην συμπεριφερόμαστε ως ζώα σε κλουβί, ε) ο Σαββίδης, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν έχει μετατραπεί σε ολιγαρχική εστία κατεστημένου. Αν μετατραπεί, πρέπει να βρει απέναντί του ακόμη και τον ίδιο τον κόσμο του ΠΑΟΚ.
Γιώργος Παπαδημητρίου
