Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Α. Το έργο που βλέπουμε τις τελευταίες τρεις βδομάδες
Όλα ξεκίνησαν εκείνη την αποφράδα νύχτα της 25ης Φλεβάρη, τη βραδιά που υποδεχόταν ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό και σε περίπτωση νίκης θα είχε βρεθεί στο +4 από την ΑΕΚ, με το πέρας της αγωνιστικής. Σε ένα κοχλασμένο ντέρμπι στο οποίο δεν άναψε ούτε ένας πυρσός, γεγονός πρωτοφανές εδώ και δεκαετίες ολόκληρες για τα ελληνικά δεδομένα, στο οποίο η ατμόσφαιρα ήταν υποδειγματική, συνέπεσαν με τρόπο αστρικό πέντε γεγονότα: α) η αδιανόητη γκαντεμιά, β) η ηλιθιότητα ενός οπαδού, ο οποίος σκοπίμως πέταξε ένα ρολό χαρτί προς το μέρος του προπονητή του Ολυμπιακού, γ) οι αναξιοπρεπείς και δόλιοι θεατρινισμοί του Όσκαρ Γκαρθία, οι οποίοι διήρκησαν δύο ολόκληρες μέρες, δ) η «παλιά μου τέχνη κόσκινο» ξεφτιλισμένη στάση του Σάββα Θεοδωρίδη, ο οποίος απέσυρε με το έτσι θέλω την ομάδα των φιλοξενουμένων στα αποδυτήρια, ε) η κατευθυνόμενη και εκ του πονηρού ανευθυνότητα του διαιτητή Αρετόπουλου. Το αποτέλεσμα, μετά από μια σκανδαλώδη εκδίκαση της υπόθεσης στον πρώτο βαθμό δικαιοδοσίας, που στιγματίστηκε από την προκλητικότατη στάση της δικαστού κα. Σκολαρίκη, ήταν ο ΠΑΟΚ να βρεθεί από από το +4 στο -2, το οποίο μετετράπη λίγο αργότερα σε -5, μετά την οδυνηρή ήττα της ομάδος στην Τρίπολη. Στον δεύτερο βαθμό εκδίκασης της υπόθεσης, όντως εκδόθηκε μια προβληματική απόφαση, τόσο επειδή εκδόθηκε σε χρόνο dt όσο και επειδή προέκυψε ένας βιασμός της νομικής λογικής (ανεξάρτητα από το αν υπάρχει έρεισμα σε κάποιο εδάφιο του ούτως ή άλλως προβληματικού ΚΑΠ, θα έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες είτε σε μία εκ των δύο ομάδων είτε εξ ολοκλήρου στον κ. Αρετόπουλο και όχι αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση), σε μια προσπάθεια στάθμισης της κατάστασης και διατήρησης μιας κάποιας ισορροπίας, η οποία λειτούργησε και ως έμμεση παραδοχή ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι πλέον παντελώς ανίσχυρος στα κέντρα αποφάσεων, όπως υπήρξε διαχρονικά. Οι βαθμοί επεστράφησαν, αλλά το παιχνίδι κατακυρώθηκε στον Ολυμπιακό και η φίλαθλη κοινή γνώμη, πάντα έτοιμη να υποστεί πλύση εγκεφάλου και βαφτίσει το άσπρο μαύρο, φρόντισε να βγάλει την ετυμηγορία ότι ο ΠΑΟΚ ήταν ευνοημένος, ενώ ήταν επί της ουσίας αδικημένος.
Β. Τα όσα έγιναν στο 90’ του αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΕΚ
Είναι πραγματικά ασύλληπτο το πόσο ψέματα και το πόσες διαστρεβλώσεις της αλήθειας αναπαρήχθησαν σε ευρύτατη κλίμακα. Ο ΠΑΟΚ σημειώνει γκολ με κεφαλιά του Βαρέλα, ο διαιτητής δείχνει σέντρα και ο επόπτης γραμμών πράττει το ίδιο, κατευθυνόμενος προς το κέντρο του γηπέδου. Ξάφνου κι ενώ όλο το γήπεδο πανηγύριζε, ο διαιτητής και ο επόπτης προβαίνουν σε μια ανήκουστη ενέργεια, την οποία ειλικρινά δεν πιστεύω πως έχουμε ξαναδεί σε γήπεδο. Στέκουν μετέωροι και αναποφάσιστοι περί του αν ισχύει το κανονικότατο γκολ που μόλις έχουν κατακυρώσει, κατόπιν λυσσαλέων ετεροχρονισμένων διαμαρτυριών των παικτών της ΑΕΚ. Η έννοια των «αρχόντων του αγώνα» καταλύεται και οι παίκτες μιας ομάδος αποφασίζουν επί της ουσίας για το αν θα μετρήσει ή όχι ένα τέρμα. Η γελοιωδέστατη στάση του διδύμου διατητή και επόπτη συνεχίζεται για μπόλικα λεπτά, προκαλώντας μια κατάσταση που θυμίζει άναμμα σπίρτου δίπλα σε φορτίο νιτρογλυκερίνης, όπως εύκολα μπορεί να κατανοήσει όποιος διαθέτει έστω και ένα δράμι μυαλού και λογικής. Παρόλα αυτά, οι θεατές του αγώνα, σε μια σπάνια επίδειξη ψυχραιμίας, δεν προβαίνουν στην παραμικρή ακρότητα. Φυσικά, αυτό το γεγονός δεν σχολιάστηκε ούτε στο ελάχιστο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τα οποία αρέσκονται στο να βαφτίζουν επί μονίμου βάσεως «ζούγκλα» μία έδρα, στην οποία δεν συνέβη το παραμικρό σε δύο συνεχόμενα ντέρμπι στα οποία έγινε το σώσε. Τις επόμενες μέρες γίναμε μάρτυρες άρθρων που θεωρούσαν έννομο και φυσιολογικό κομμάτι του παιχνιδιού τις διαμαρτυρίες των παικτών της ΑΕΚ που άλλαξαν μια διαιτητική απόφαση και επικαλούνταν πηγές της UEFA που δήλωναν πως το γκολ που σημείωσε ο ΠΑΟΚ ήταν οφσάιντ. Εξυπακούεται πως ουδόλως απασχόλησε τους κονδυλογράφους προπαγανδιστές το γεγονός πως η UEFA διευκρίνισε με πάσα επισημότητα πως ουδέποτε μπαίνει στη διαδικασία σχολιασμού διαιτητικών αποφάσεων. Ένα ακόμη φρικτό και ποταπό ψέμα που αναπαρήχθη χωρίς καμία φειδώ είναι πως τάχα μου ο διαιτητής Κομίνης άλλαξε την αρχική του απόφαση, η οποία ήταν (άκουσον άκουσον, λες και είμαστε όλοι τυφλοί ή ανόητοι και δεν γνωρίζουμε τι είδαμε) ματα ﷽﷽﷽﷽﷽ν, λες και τα πρωταθλ΄θον παρεπποπ(άκουη μη κατακύρωση του γκολ, κατόπιν πιέσεων από πλευράς του ΠΑΟΚ. Εννοείται, όπως προείπαμε, πως τα πράγματα συνέβησαν με τον ακριβώς αντίστροφο τρόπο.
Γ. Η μπούκα του Ιβάν Σαββίδη
Δεν πρόκειται να μπούμε σε διαδικασία δικαιολόγησης των πάντων, μόνο και μόνο επειδή μας πνίγει η αίσθηση της αδικίας. Η μπούκα από μόνη της, πέρα από την οπλοφορία, είναι πράξη καταδικαστέα, καθώς και καταδικαστική για τον ΠΑΟΚ. Η δε οπλοφορία ενός παράγοντα που βρίσκεται στο χορτάρι είναι μια εικόνα που δεν θέλουμε και δεν πρέπει να βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα κι ούτε επιθυμούμε να ξαναδούμε. Είναι πραγματικά οξύμωρο, αλλά όπως αποδείχτηκε στην πράξη, ο κόσμος του ΠΑΟΚ επέδειξε μεγαλύτερη ψυχραιμία από την ίδιο τον ιδιοκτήτη της ομάδος απέναντι στα γεγονότα. Τις μωρές παρθένες δεν πρόκειται να τις παραστήσουμε ποτέ, δεν σοκαριζόμαστε στη σκέψη ότι ένας άνθρωπος σαν τον Ιβάν Σαββίδη οπλοφορεί, όπως εξάλλου είναι πασίγνωστο ότι έχουν οπλοφορήσει στο παρελθόν, σε περιβάλλοντες χώρους του γηπέδου, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Μάκης Ψωμιάδης, ο Δημήτρης Μελισσανίδης κ.α. Ειλικρινά, πάντως, δεν θα υποπέσουμε στον γνωστό βούρκο του «οι άλλοι καλύτεροι είναι;», ασχέτως αν όντως δεν είναι. Το όποιο περίστροφο έχει στην κατοχή του ο Ιβάν Σαββίδης έπρεπε να είχε μείνει κλειδωμένο σε κάποιο ερμάρι της Τούμπας και όχι να φιγουράρει στη ζώνη του σε κοινή θέα. Όπως και να έχει πάντως, οι εποχές της περήφανης μπούκας πρέπει να αποτελέσουν επιτέλους παρελθόν από το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Δ. Τα επακόλουθα και ο δημόσιος «διάλογος» επί του ζητήματος
Εδώ είναι που πραγματικά η κατάσταση ξέφυγε από κάθε όριο. Διότι δεν είδαμε σε κανένα σημείο να διεξάγεται ο οποιοσδήποτε διάλογος με γνώμονα το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου και την εξυγίανση του χώρου. Αυτό θα ήταν εξάλλου αδύνατον όταν οι φωνακλάδες πρωταγωνιστές αυτού του υποτιθέμενου «διαλόγου» ανήκουν στις εξής κατηγορίες: α) σε κονδυλοφόρους – κήρυκες του μίσους, σε εντεταλμένη υπηρεσία να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα και να δηλητηριάσουν τις ψυχές των φιλάθλων, β) σε οπαδούς που έχουν απωθημένα που προσομοιάζουν σε εφήβους σε περίοδο ακμής και ονειρώξεων, πολλοί εκ των οποίων θέτουν τον υποτιθέμενο προβληματισμό τους με όρους «αυτοί είστε», υποπίπτοντας στον πειρασμό της αγελαίας μεταφυσικής, η οποία διαχωρίζει τους οπαδούς ομάδων - ανωνύμων εταιριών σε φαντασιακές ηθικές βαθμίδες, γ) σε ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή επαφή με το ποδόσφαιρο, με τον οπαδισμό, με τις κοινωνικές διαστάσεις του φαινομένου, οι οποίοι είδαν απλώς φως στην ορθάνοιχτη πόρτα των σόσιαλ μίντια και είπαν να τοποθετηθούν με ύφος χιλίων καρδιναλίων, παρότι είναι παντελώς ακατάρτιστοι και ανίδεοι επί του θέματος, δ) σε ζηλωτές του πολιτικάντικου λαϊκισμού, που βρήκαν την ευκαιρία να ξεσαλώσουν. Ένα συμπληρωματικό στοιχείο που οφέιλουμε να λάβουμε υπόψη είναι ότι ο πύρινος τόνος της όλης «συζήτησης» έχει προκύψει μέσα από την αδιανόητη δύναμη της εικόνας, καθότι ο βούρκος στον οποίο λιμνάζει το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι μάλλον αυτονόητο ότι υφίστατο και πριν το ζωσμένο ζωνάρι του Ιβάν Σαββίδη. Σε αυτό το σημείο, υπενθυμίζουμε το προφανές: ότι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν απόπειρα δικαιολόγησης της εικόνας του οπλοφορούντος μεγαλομετόχου του ΠΑΟΚ, για την οποία έχουμε ήδη τοποθετηθεί.
Ε. Τα ταχύρρυθμα μαθήματα «ηθικής»
Μία ακόμη τοξική παρενέργεια των όσων συνέβησαν ήταν και το γεγονός πως ξάφνου απαιτείται με φανατισμό και ζήλο από όλο τον φίλαθλο κόσμο του ΠΑΟΚ να προβεί σε μία τιτάνια αυτοκριτική και αυτοκάθαρση, προκειμένου να εκδιώξει από την ομάδα τα ολιγαρχικά στοιχεία που βρίσκονται στην κεφαλή της, όπως υποστηρίζεται δεξιά κι αριστερά. Είναι πράγματι γελοίο και αδιανόητο το γεγονός ότι αυτή η απαίτηση για διευθέτηση των εσωτερικών του ΠΑΟΚ, η οποία συνοδεύεται από κραυγαλές γενικεύσεις όπως το ότι «η Θεσσαλονίκη είναι πλέον πολή ενός Ρώσου ολιγάρχη» εκπορεύεται από οπαδούς, οι οποίοι όχι μόνο έχουν ανεχτεί τον βούρκο που περιστοιχίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις ομάδες που υποστηρίζουν, αλλά έχουν κάνει μπόλικες απλωτές στα λύματά του. Θέλετε να θυμηθούμε ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα; Την εκκωφαντική σιωπή στην υπόθεση του ναρκόπλοιου Noor 1, στη συγκάλυψη γεγονότων και την εξαφάνιση μαρτύρων που θυμίζει ταινία του Σκορσέζε; Την ανοχή στην εξαγορά του ΟΠΑΠ έναντι πινακίου φακής; Τον εκφοβισμό διαιτητών μέσα από εμπρησμούς και ξυλοδαρμούς; Τα στραβά μάτια στην εγκαθίδρυση ενός ολόκληρου παρακράτους εντός του χώρου του αθλητισμού και τον παρεπόμενο φαταουλισμό μπροστά στον αυτοσκοπό των τίλων, λες και τα πρωταθλήματα εξαργυρώνονται σε εξτρά χρόνια ζωής; Την προθυμία κατασκευής γηπέδου όχι σε άλσος, αλλά ακόμη και στην Ακρόπολη, αν αυτό ήταν η επιθυμία του «ηγέτη»; Το φύτεμα δημάρχου – αχυρανθρώπου του μεγάλου αφεντικού στο μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδος, με οπαδικά τάγματα εφόδου να διασφαλίζουν στα εκλογικά κέντρα ότι οι πολίτες θα ψηφίσουν «σωστά»; Τη μακροημέρευση στον προεδρικό θώκο εγκληματιών του ποινικού δικαίου, φυγόδικων, τυχοδιωκτών, παρανόμων και μαφιόζων; Λίγη τσίπα, ρε παιδιά, τουλάχιστον ας κάνουμε όλοι μαζί την αυτοκριτική μας, ακόμη κι αν το δικό μας μερίδιο είναι καταφανώς μικρότερο.
Επιμύθιο: τι μέλλει γενέσθαι;
Αν θέλετε για κάποιο λόγο την άποψη του υπογράφοντος, αυτή αποκρυσταλλώνεται στη δημιουργία ενός ελληνικού ποδοσφαίρου χωρίς μεγαλοκαρχαρίες που χρησιμοποιούν τις λαοφιλείς ομάδες ως πρόσχημα εξυπηρέτησης συμφερόντων, χωρίς μικρότερης εμβέλειας απατεώνες και λαμόγια που δρουν ως καθ’ έξη βδέλλες, χωρίς άβουλες ηγεσίες στην εγχώρια ποδοσφαιρική ομοσπονδία, χωρίς πουλημένους και ανίκανους διαιτητές, χωρίς οπαδικούς στρατούς, χωρίς ποδοσφαιριστές που ντροπιάζουν το άθλημα επιδιδόμενοι σε θεατρινισμούς στο χορτάρι, τζάμπα οπαδιλίκι στα ΜΜΕ και παράνομο στοιχηματισμό εκτός τερέν, χωρίς κατά φαντασίαν δημοσιογράφους που κηλιδώνουν το επάγγελμα και τρέφονται παρασιτικά από μεγαλομετόχους και προέδρους, χωρίς γήπεδα καρμανιόλες, χωρίς όλα αυτά που μας κάνουν να σιχαινόμαστε το γεγονός ότι αγαπάμε παθολογικά την (εκάστοτε) ομάδα μας, αλλά και τον βασιλιά των σπορ. Είθε αυτή η διακοπή να αποτελέσει εφαλτήριο για τη βελτίωση της κατάστασης, χωρίς όμως να υπάρξει κάποια προσβολή της νοημόσυνής μας μέσα από μία φτιαχτή και προκάτ απονομή υποτιθέμενης δικαιοσύνης που εν τέλει θα εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένους σκοπούς. Παρεμπιπτόντως, ένα μικρό βηματάκι για τη συνολική εξυγίανση του χώρου θα συνίστατο στο να μην επιστρατευτούν θεοί και δαίμονες προκειμένου να αποτρέψουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος από κάποια ομάδα εκτός της εκλεκτής τριμελούς ελίτ...
