Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Την Πέμπτη που μας πέρασε, λοιπόν, πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας η τριμερής συνάντηση κορυφής μεταξύ Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ, με τη συμμετοχή (πέραν του Αλέξη Τσίπρα) του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπεντζαμίν Νετανιάχου, του Προέδρου της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη, καθώς και διαφόρων υπουργών από τις τρεις προαναφερθείσες χώρες.
Η έλευση του Ισραηλινού πρωθυπουργού, όπως αναμένετο κι όπως είθισται σε κάθε τέτοιου τύπου επίσκεψη που κουβαλά μαζί της μπόλικες ιδιάζουσες παραμέτρους, συνοδεύτηκε από εκτεταμένα και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Κι όπως ήταν απολύτως προδιαγεγραμμένο, μία τέτοιου τύπου λήψη έκτακτων και αυστηρών μέτρων ασφαλείας εύλογα επηρέασε τους κανονικούς ρυθμούς της καθημερινότητας, προκάλεσε περιστασιακές ταλαιπωρίες και γενικότερα δημιούργησε μία σειρά από μικροπροβλήματα, μποτιλιαρίσματα, καθυστερήσεις, νεύρα και αναστατώσεις. Λίγο το κλείσιμο κάποιων κομβικών κυκλοφοριακών αρτηριών, λίγο οι πορείες διαμαρτυρίας, λίγο η παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους, δεν ήθελε και πολύ η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πόλης να λάβει την πασίγνωστη οσμή της: αυτή της μόνιμης γκρίνιας.
Για να μην παρεξηγηθούμε, καλό είναι να εξηγηθούμε εκ των προτέρων. Σε γενικότερες γραμμές, οι Θεσσαλονίκεις έχουμε πολλούς και πολύ καλούς λόγους να διαμαρτυρόμαστε για διάφορες πηγές ταλαιπωρίας και κούρασης στην καθημερινότητά μας. Ξεκινώντας από το ότι βρισκόμαστε κάθε τρεις και λίγο όμηροι απέναντι στα τερτίπια του οργανισμού που μονοπωλεί σκανδαλωδώς και χυδαία τις μεταφορές της πόλης μας, βιώνοντας καταστάσεις που ισορροπούν στο καθεστώς του κλαυσίγελου. Συνεχίζοντας με το ότι εδώ και χρόνια περιβαλλόμαστε από ένα φουτουριστικό δυστοπικό σκηνικό, με τα διάσπαρτα εργοτάξια του μετρό να μοιάζουν με εγκαταλελειμμένα ερείπια ενός αλλοτινού αρχαίου πολιτισμού, να δυσχεραίνουν αφόρητα τις μετακινήσεις και να κάνουν τη ζωή δύσκολη σε πάρα πολύ κόσμο. Μέσα σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε την έλλειψη πνευμόνων πρασίνου, την κόλαση του πάρκινγκ -για την οποία φυσικά ευθυνόμαστε κι εμείς οι ίδιοι λόγω της λάγνας προσκόλλησής μας στα τετράτροχα συνοδευτικά της ύπαρξής μας- και έχετε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που βγάζει σπίθες κάθε φορά που συμβαίνει οτιδήποτε εκτός προγράμματος. Από τη ΔΕΘ ώς τους Μαραθώνιους και –φυσικά- την επίσκεψη του (εκάστοτε) Νετανιάχου.
Από εκεί και έπειτα, όμως, καλό θα ήταν να μπει ένα φρένο σε αυτή την γκρίνια, για πολλούς λόγους, με πρώτο και καλύτερο ότι οι ασύλληπτες ποσότητες μεμψιμοιρίας που εξακοντίζονται προς πάσα κατεύθυνση κάθε φορά που υφιστάμεθα μία δύσκολη μέρα (όπως συνέβη και την Πέμπτη) μονάχα προσθέτουν εκνευρισμό, παρά λύνουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Επιπλέον, θα πρέπει να αντιληθούμε ότι –έστω και σε μικρότερο βαθμό- σε κάθε μεγαλούπολη που φιλοξενεί κοινωνικά, καλλιτεχνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και αθλητικά events ευρείας κλίμακας, αυτά τα προβλήματα εμφανίζονται, προκαλούν τον απολύτως ανθρώπινο εκνευρισμό και εν τέλει αντιμετωπίζονται με την απαραίτητη υπομονή και στωικότητα. Εκτός αν επιθυμούμε η Θεσσαλονίκη να μην αναλαμβάνει ποτέ τη διοργάνωση οποιουδήποτε γεγονότος μεγάλου μεγέθους, μέχρι να καταστεί σύγχρονη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, μία εξέλιξη που δεν αναμένεται και πολύ σύντομα...
Για να το θέσουμε απλά και λιτά, όταν έρθει ο πρωθυπουργός του Ισραήλ στην πόλη μας, είναι λογικό να λαμβάνονται δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, όπως αντιστοίχως είναι λογικό να διοργανώνονται και πορείες διαμαρτυρίας. Τα μεν μέτρα ασφαλείας είναι λογική υποχρέωση ενός ευνομούμενου και σοβαρού κράτους (θα είχε πολλή πλάκα το τι θα έλεγαν οι ίδιοι εξαγριωμένοι διαμαρτυρόμενοι αν, μία στο εκατομμύριο, συνέβαινε κάτι απρόοπτο και δυσάρεστο κατά την επίσκεψη Νετανιάχου), οι δε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας είναι συστατικό κάθε δημοκρατικού κράτους που πιστεύει στην ελευθερία των απόψεων και την προάσπιση του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι.
Είναι διαφορετικό ζήτημα το ότι πρέπει να απαιτούμε σε καθημερινή βάση να αποκτήσει η πόλη μας όλες τις απαραίτητες (υπό)δομές για να ανταποκρίνεται με περισσότερη άνεση σε αυτές τις περιστάσεις, αλλά και για να βελτιωθεί επιτέλους η οικτρού επίπεδου αστική καθημερινότητα που βιώνουμε, κι άλλο να μεμψιμοιρούμε χωρίς καμία φειδώ επί παντός επιστητού, σχεδόν με τρόπο μηχανιστικό και αντανακλαστικό.
