Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Το ποδόσφαιρο δεν έλαβε χαριστικά ή καθ’ υπερβολίν τον χαρακτηρισμό του «σύγχρονο όπιο του λαού» (το αρχικό «όπιο του λαού» παραπέμπει στη θρυλική φράση του Καρλ Μαρξ για τη θρησκεία). Το ποδόσφαιρο διεγείρει τα πάθη, ανεβάζει τους σφυγμούς στα ύψη, λειτουργεί ως καθρέφτης της κοινωνίας, και δη των παθογενειών της, ομαδοποιεί τους πολίτες κατά τρόπο πολύ συχνά αγελαίο, είναι ικανό να επιφέρει ραγδαίες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή το θλιβερό θέατρο του παραλόγου που στήθηκε με αποκλειστικό σκοπό να στερήσει από τον ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα, μετά από 33 χρόνια, γινόμαστε μάρτυρες πολλών κραυγών διαμαρτυρίας που κάνουν λόγο μέχρι και για «χωρισμό της Ελλάδος στα δύο» αν δεν επαναληφθούν ανάλογα φαινόμενα. Αντιστοίχως, υπάρχει η αντίδραση που αναρωτιέται μεγαλόφωνα και ολίγον ειρωνικά «μα είναι δυνατόν να χωρίζουμε την Ελλάδα στα δύο με αφορμή την μπάλα;»
Φυσικά και όχι, είναι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Τέτοιου είδους κουβέντες απηχούν σε ένα βεβιασμένο θυμικό αγανάκτησης και οργής, παρά στη λογική. Δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, δεν προσφέρουν τίποτα το γόνιμο ή παραγωγικό, δεν συνιστούν συμπαγή πολιτική θέση ή άποψη. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι αυτές οι κουβέντες δεν στέκουν, δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι δεν υφίσταται καμία δικαιολογητική βάση συναισθημάτων πικρίας και προβληματισμού από πλευράς του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης.
Σε αυτό εδώ το ζήτημα, το οποίο είναι όντως υπαρκτό και σοβαρό, έχει δυστυχώς επικρατήσει εδώ και πολλές δεκαετίες ένα δίπολο στείρας αντιπαράθεσης που δεν οδηγεί πουθενά. Από τη μια πλευρά του ρινγκ το «υδροκέφαλο κράτος των Αθηνών», που επικαλείται κατά ριπάς ο Θεσσαλονικιός πολίτης, από την άλλη ο «γραφικός τοπικισμός των Θεσσαλονικέων», που αναπαράγουν ασύστολα οι πρωτευσιάνοι.
Ως προς το πρώτο σκέλος, όντως η Θεσσαλονίκη οφείλει να κοιτάξει προς τα εμπρός, να χαντακώσει κάθε μορφή συντήρησης και επαρχιωτισμού που κυοφορείται στο εσωτερικό της, να αποκτήσει, τόσο από άποψη θεσμών και οργάνωσης όσο και ως προς τη νοοτροπία των πολιτών της, μια αίσθηση ευρωπαϊκής μητρόπολης και όχι παρακατιανής συμπρωτεύουσας.
Από την άλλη, όμως, αγαπητοί φίλοι από το κλεινόν άστυ, κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλογιστείτε κι εσείς 2-3 πραγματάκια. Όπως το γεγονός ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη άνω του ενός εκατομμυρίου που βιώνει καταστάσεις τις οποίες εσείς δεν μπορείτε καν να διανοηθείτε και οι οποίες, αν τυχόν συνέβαιναν στην Αθήνα, θα μονοπωλούσαν τα ΜΜΕ σε 24/7 βάση. Ο πολίτης της Θεσσαλονίκης, λοιπόν, είναι αναγκασμένος να βιώνει το συγκλονιστικό μονοπώλιο του απαράδεκτου ΟΑΣΘ, να ταλαιπωρείται σε ασύλληπτο βαθμό κάθε μέρα στις μετακινήσεις του, να βλέπει την πόλη του να έχει μετατραπεί σε φουτουριστικό εργοτάξιο, να έχει φτάσει σε σημείο να θεωρεί την κατασκευή μετρό ένα ανέφικτο έργο που μοιάζει με παραμύθι της Χαλιμάς και όχι με κρατική εξαγγελία, η οποία έχει καθυστερήσει σκανδαλωδώς να υλοποιηθεί.
Η Θεσσαλονίκη έχει δει το πανεπιστήμιό της να υποβαθμίζεται σαρωτικά και τις ακτοπλοϊκές της συνδέσεις να κόβονται μαχαίρι, διαθέτει ένα αεροδρόμιο που θυμίζει επαρχιακή πόλη και όχι μια πόλη με μεγάλη ροή τουρισμού, έμεινε χωρίς νερό για μια ολόκληρη εβδομάδα, εν μέσω παγετού στερήθηκε το μοναδικό δημόσιο μέσο μεταφοράς που υπάρχει στην πόλη, δεν είναι καν η οργανωτική – διοικητική έδρα του φεστιβάλ κινηματογράφου που αποτελεί τιμή και καμάρι της, έχει πετσοκομμένη, αν όχι ανύπαρκτη, φωνή στα ΜΜΕ, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είδε και τον ΠΑΟΚ να υπόκειται σε μια αντιμετώπιση ολότελα άδικη. Ε, κάπου νισάφι, λοιπόν. Δεν είμαστε όλοι γραφικοί τοπικιστές, δεν είμαστε όλοι «μακεδονομάχοι» και «μπουγάτσες». Κάποια ζητήματα είναι όντως υπαρκτά, είναι σημαντικά και επιζητούν άμεσων λύσεων.
Υγ: το τι θα συνέβαινε αν στη θέση του ΠΑΟΚ ήταν κάποια ομάδα του ΠΟΚ, ούτε που μπορούμε να το φανταστούμε. Και δεν θα το μάθουμε ποτέ, διότι ποτέ κάποια ομάδα του ΠΟΚ δεν θα βρεθεί σε ανάλογη θέση.
