Του Γιώργου Καλλίνη
Μέσα από τα σύννεφα πολέμου της Μέσης Ανατολής και τις καθιερωμένες ειδήσεις για το χρέος της Ελλάδας και το ευρώ, ξεπρόβαλε μια ευχάριστη είδηση από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της κομητείας Wilcox στην Georgia των Η.Π.Α., το περασμένο Σάββατο (την ώρα που πλημμύριζαν οι ελληνικές εκκλησίες για την Ανάσταση και λίγο πριν την τελική δοκιμασία της μαγειρίτσας), έγχρωμοι και λευκοί μαθητές συμμετείχαν στον ίδιο σχολικό χορό.
Μην ξεχνάτε ότι αυτό συνέβη σε μία χώρα η οποία εδώ και 60 χρόνια έχει κηρύξει παράνομο το φυλετικό διαχωρισμό των σχολείων. Παρότι ο νόμος λοιπόν ισχύει και για την κομητεία Wilcox, το κεντρικό γυμνάσιο και λύκειο για πάνω από μισό αιώνα αποφάσιζε να τον παρακάμπτει. Οι… μπαγαπόντηδες γονείς επειδή δεν μπορούσαν να ωθήσουν το σχολείο να παρανομήσει, χρηματοδοτούσαν ανεξάρτητους χορούς για να χωρίσουν τους μαθητές ανάλογα με το χρώμα τους. Έτσι λοιπόν ο ετήσιος σχολικός χορός, ένας θεσμός ο οποίος όπως μας διδάσκουν οι αμερικάνικες ταινίες είναι πάρα πολύ σημαντικός σε πολλά επίπεδα για την νεολαία, στο συγκεκριμένο λύκειο γινόταν χωριστά για λευκούς και έγχρωμους μαθητές.
Δεν χρειάστηκε παρά μόνο 4 μαθητές και πολύ θάρρος, για να σπάσει αυτή η ρατσιστική παράδοση. Με τη βοήθεια κοινωνικών δικτύων στο ίντερνετ διοργανώθηκε ένας τρίτος χορός, αυτή τη φορά ανοιχτός για όλους τους μαθητές. Η υποστήριξη από τις μεγαλύτερες πόλεις της πολιτείας ήταν πρωτοφανής και εθελοντές για τη διοργάνωση του χορού και ομιλητές κατά του ρατσισμού έσπευσαν στην μικρή κομητεία Wilcox. Προς ανακούφιση όλων των διοργανωτών, ο χορός του περασμένου Σαββάτου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και οι παρευρισκόμενοι μαθητές εκτός που το καταδιασκέδασαν, κατέρριψαν μια ντροπιαστική παράδοση, ευτυχώς από τις λίγες εναπομείνασες στην Αμερική. Επιπλέον, το σχολείο ανακοίνωσε ότι το 2014 θα διοργανώσει έναν επίσημο σχολικό χορό, ανοιχτό για όλους. Οι εικόνες αγκαλιασμένων λευκών και έγχρωμων μαθητών και οι δηλώσεις τους ότι υλοποιούν το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είναι οι τίτλοι τέλους σε μια ιστορία φυλετικού διαχωρισμού που κράτησε παραπάνω από όσο έπρεπε.
Αυτό το αμερικάνικο happy ending -χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης- μου λείπει από τη χώρα μας. Θα ήθελα που και που να διαβάζω ότι σε κάποιο χωριό, σχολείο ή παρέα της Ελλάδας έσπασαν, έστω για μία νύχτα, τα όρια, οι προκαταλήψεις, τα ταμπού. Μία ωραία ιστορία για το πώς ήρθαν πιο κοντά Έλληνες, Τούρκοι και Βούλγαροι στα ακριτικά χωριά της Θράκης ή για εκείνη τη φορά που ομοφυλόφιλοι μπορούσαν να κάνουν αμέριμνοι τη βόλτα τους χωρίς να φοβούνται τη χλεύη ή ακόμη και εκείνη την αξέχαστη στιγμή που μετανάστες και ντόπιοι διοργάνωσαν από κοινού μια εξαιρετική βραδιά γιορτής και αγάπης. Μια τέτοια ιστορία μπορεί να μην οδηγεί πάντα σε μια ουσιαστική αλλαγή, αλλά πολλές φορές αποτελεί πηγή έμπνευσης ή μια καλή ευκαιρία να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτή η απλή, παιδική, υπεραπλουστευμένη ιστορία με καλό τέλος, δεν παύει να με γοητεύει και να μου λείπει από την Ελλάδα της ανεργίας, των εγκλημάτων και της φτώχειας.
Δυστυχώς στην χώρα μας όχι μόνο δεν ευδοκιμούν τέτοιου είδους ιστορίες πλέον, άλλα έχουμε πάρει την αντίστροφη πορεία. Βυθιζόμαστε στη φτώχεια και την ανασφάλεια, αδυνατούμε να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον, με αποτέλεσμα να γινόμαστε ένα απέραντο χωράφι ιστοριών φρίκης, ένα χρυσωρυχείο ιδεών για σενάρια θρίλερ. Καθημερινά αντί να γκρεμίζουμε πεπαλαιωμένες αντιλήψεις, ξυπνάμε φρίκες από το παρελθόν. Διατηρούμε τα χειρότερα στοιχεία μας, προσθέτοντας και αυτά που είχαμε θάψει κάτω από το χαλί λόγω προσωρινής ευμάρειας. Θα μου πει κάποιος ότι οι παιδικές ιστορίες είναι για τα παιδιά. Θα του πω ότι οι ιστορίες φρίκης, τους τρομάζουν όλους.
Για σχόλια και παρατηρήσεις στο twitter @gkallinis
