Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Το ρητό του θυμόσοφου λαού «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα» βρήκε για πολλοστή φορά εφαρμογή στην περίπτωση των πολιτών της Θεσσαλονίκης, μετά από τη νιοστή ταλαιπωρία που βιώσαμε εξαιτίας των στάσεων εργασίας και της 24ωρης απεργίας που πραγματοποίησαν (και πάλι...) οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΘ, πριν από λίγες μέρες. Κι αν τυχόν μας κατηγορήσουν κάποιοι ότι έχουμε χάσει την υπομονή μας, δεν πρόκειται να το αρνηθούμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Θα αντιτάξουμε, μάλιστα, ότι έχουμε μπόλικους λόγους στη φαρέτρα μας που να δικαιολογούν αυτή την έλλειψη υπομονής. Κι αυτοί είναι οι 5 κορυφαίοι (και σίγουρα όχι και οι μοναδικοί):
Α. Κινητοποιήσεις – επίδειξη ισχύος
Σε κανένα σημείο δεν νιώσαμε πως οι πρόσφατες στάσεις εργασίας υπήρξαν απόρροια κάποιας οριακής κατάστασης που επιζητούσε δραστικά μέτρα. Τουναντίον, οι συγκεκριμένες στάσεις εργασίας έμοιαζαν περισσότερο με επίδειξη δύναμης ενός φορέα που γνωρίζει πολύ καλά –και απολαμβάνει αυτό το προνόμιο- ότι μια ολόκληρη πόλη βρίσκεται στο έλεός του. Ένα ραντεβού με τον Υπουργό Μεταφορών φάνηκε εξάλλου αρκετό για να ανακληθεί το δεύτερο σκέλος της στάσης εργασίας, η οποία έχει καταντήσει καραμέλα στα χέρια των εργαζομένων.
Β. Οι επώδυνες θύμησες
Οι αναμνήσεις μας είναι πολύ δυσάρεστες και δυστυχώς είναι ακόμη νωπές και ολόφρεσκες. Η Θεσσαλονίκη, όπως όλοι θυμούνται, είχε πολύ πρόσφατα περιέλθει σε καθεστώς πλήρους και ολικής ομηρείας στα χέρια του ΟΑΣΘ, μένοντας για διψήφιο αριθμό ημερών δίχως συγκοινωνίες. Η ταλαιπωρία ήταν κυριολεκτικά άνευ προηγουμένου, η αγανάκτηση είχε ξεχειλίσει (αλλά και πάλι εκτονώθηκε ανώδυνα και δίχως καμία ακρότητα), η αίσθηση ότι είμαστε κομμάτι μιας ανάπηρης και ακρωτηριασμένης πόλης που δεν θα γίνει ποτέ ευρωπαϊκή μητρόπολη, ένα σκέτο βασανιστήριο. Θα περιμέναμε λίγη περισσότερη ευθιξία και φειδώ στις κινητοποιήσεις εκ μέρους του ΟΑΣΘ, αλλά μάλλον οι ελπίδες μας είναι μάταιες....
Γ. Η ειρωνεία της όλης υπόθεσης
Σε αντίθεση με την Τετάρτη, όπου δεν κυκλοφορούσαν καθόλου λεωφορεία στην πόλη, την Πέμπτη πραγματοποιούνταν περιορισμένα δρομολόγια, με προσωπικό ασφαλείας. Περνώντας με το ταξί από μία στάση στην οδό Βασιλίσσης Όλγας (τη στάση Γεωργίου, συγκεκριμένα), πρόλαβα να ρίξω μια ματιά στον πίνακα της τηλεματικής. Το προσεχές λεωφορείο κατέφθανε σε 11 λεπτά, ενώ το επόμενο μετά από αυτό είχε χρόνο αναμονής 21 λεπτά. Ειλικρινά, άρχισα να χασκογελώ μέσα στο ταξί, αναλογιζόμενος ότι οι συγκεκριμένοι χρόνοι αναμονής, πολύ συχνά, δεν απέχουν διόλου από τα ισχύοντα σε μια οποιαδήποτε ημέρα κατά την οποία δεν υφίστανται κινητοποιήσεις εκ μέρους των εργαζομένων του ΟΑΣΘ. Αμέσως μετά, συνειδητοποίησα πως έχω βρεθεί αμέτρητες φορές στην ανάγκη ενός ταξί, καθώς τα επίπεδα εξυπηρέτησης του ΟΑΣΘ είναι πολύ συχνά κατώτατου επιπέδου. Αραιότατα δρομολόγια, ελαττωματική τηλεματική, κατάμεστα λεωφορεία στα οποία δεν υπάρχει σπιθαμή για να σταθείς και να αναπνεύσεις. Εν ολίγοις, η ταλαιπωρία δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο σε μια μέρα κινητοποιήσεων, απλώς η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη.
Δ. Οι ελπίδες για ένα νέο ξεκίνημα
Η κοινωνία της πόλης απηυδισμένη με το πρότερο φαύλο καθεστώς του ΟΑΣΘ έδωσε – έστω και επιφυλακτικά – την ψήφο εμπιστοσύνης της στο νέο δημόσιο Οργανισμό και στήριξε αυτή την μετάβαση, παρά τα όσα βιώνει εδώ και πολύ καιρό με δράστη τον ΟΑΣΘ. Ωστόσο, οι ελπίδες για ένα νέο ξεκίνημα είναι άρρηκτα δεμένες και με το επίπεδο εξυπηρέτησης των πολιτών. Αυτό που απασχολεί τον Θεσσαλονικιό είναι τόσο το να απαλλαγεί από σκάνδαλα όσο και το να αποκτήσει επιτέλους αξιοπρεπή επίπεδα συγκοινωνιών.
Ε. Η ουσία που δεν αλλάζει
Η ουσία, λοιπόν, έγκειται στη θλιβερή συνειδητοποίηση πως η κατάσταση που βιώνουμε συγγενεύει ούτως ή άλλως επικίνδυνα με τον απόλυτο παραλογισμό. Μια πόλη άνω του ενός εκατομμυρίου δεν νοείται να διαθέτει μονάχα ένα μέσο συγκοινωνίας, μέχρι να γίνει επιτέλους πραγματικότητα το πολύπαθο έργο του Μετρό της Θεσσαλονίκης. Οι πόλεις ανά την Ευρώπη, που διαθέτουν έστω ένα δεύτερο μέσο δημόσιας συγκοινωνίας, παρά το ότι έχουν μικρότερο πληθυσμό, μικρότερη έκταση, καλύτερη ρυμοτομία και λιγότερα εν γένει προβλήματα (μποτιλιάρισμα, έλλειψη χώρων στάθμευσης) είναι πραγματικά αναρίθμητες...
