Πουθενά, μα πουθενά δεν έχει λειτουργήσει η πολιτική της λιτότητας!
Καθόλου ά-σκοποι δεν είναι οι τίτλοι που μας μεταφέρουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, όλα μιλούν για έκρηξη δανεισμού Ιταλίας και Ισπανίας από τις ελληνικές εκλογές!
Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Πουθενά, μα πουθενά δεν έχει λειτουργήσει η πολιτική της λιτότητας, τουλάχιστον όχι ως προς τους δημόσια δηλωμένους στόχους της. Στην Πορτογαλία είναι κοινό μυστικό πως αργά ή γρήγορα θα τεθεί ζήτημα νέου Μνημονίου. Στην Ιρλανδία μπορεί οι Τροϊκανοί να έχουν χαλαρώσει τη θηλιά ενόψει του δημοψηφίσματος για το Σύμφωνο Σταθερότητας στις 31 Μαΐου, όμως μόλις χθες ο υπουργός Οικονομικών της χώρας επιβεβαίωσε το αυτονόητο, ανακοινώνοντας πως αμφιβάλει αν η Ιρλανδία θα επανέλθει στις αγορές το 2013. Στην Ισπανία η απόδοση των ισπανικών 10ετών ομολόγων αυξήθηκε χθες περισσότερο από 10 μονάδες βάσης στο 6,51%, ενώ – παρά την προσπάθεια να συνδεθεί η νέα άνοδος τους με τις νέες ελληνικές εκλογές – η κυβέρνηση του Μ. Ραχόι είναι υπό την ασφυκτική πίεση του Βερολίνου να προχωρήσει σε εθνικοποιήσεις μαϊμού, ώστε να πληρώσει με ζεστό χρήμα τις διασώσεις τους και μετά να το χρεωθεί ο ισπανικός λαός. Τέλος, στην Ιταλία, παρά τις κορώνες θαυμασμού προς τον Μάριο Μόντι – χθες το ΔΝΤ αποκαλούσε πρότυπο την Ιταλία του Μόντι - το ιταλικό χρέος αυξάνεται, τα έσοδα από τους φόρους μειώνονται και η ύφεση πλήττει την οικονομία της χώρας.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ιταλίας, τον περασμένο Μάρτιο, το δημόσιο χρέος της χώρας άγγιξε σχεδόν τα 2 τρισ. ευρώ, συγκεκριμένα 1.946,083 έναντι των 1.928,226 ευρώ του Φεβρουαρίου. «Ποσό που μοιάζει ακόμη εντυπωσιακότερο, αν υπολογίσει, κανείς, τις περικοπές των δημοσίων δαπανών στις οποίες ήδη προχώρησε, και πολλές άλλες τις οποίες σχεδιάζει η κυβέρνηση του Ιταλού τεχνοκράτη πρωθυπουργού», τονίζουν οι σχολιαστές. Παράλληλα, πτώση σημειώνουν και οι εισπράξεις φόρων. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, μπήκαν στα ταμεία του ιταλικού υπουργείου οικονομικών 83,168 δισεκατομμύρια ευρώ, με συρρίκνωση της τάξης του 0,5% σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2011. Το Μάρτιο, δε, ο περιορισμός των φοροεισπράξεων ήταν της τάξης του 3,61%, σε ετήσια, πάντα, βάση.
«Το δημόσιο χρέος βαραίνει τις πλάτες του κάθε Ιταλού με 32.435 ευρώ, κάθε οικογένεια οφείλει 88.458 ευρώ», σημειώνει η εφημερίδα L' Unita. Παράλληλα, οι ενώσεις καταναλωτών Adusbef και Federconsumatori σημειώνουν ότι συνολικά κάθε οικογένεια θα πρέπει να καταβάλει 2.201 ευρώ, μέχρι τον Δεκέμβριο, σε νέους φόρους και αυξήσεις τιμολογίων για το ρεύμα και το φυσικό αέριο. Οι ενώσεις αυτές ζητούν να προχωρήσει το ιταλικό δημόσιο σε μερική πώληση των αποθεμάτων χρυσού που διαθέτει η Τράπεζα της Ιταλίας.
Εν τω μεταξύ, η ιταλική οικονομία συνεχίζει να διέρχεται φάση ύφεσης. Όπως έκανε γνωστό το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής, Istat, το πρώτο τρίμηνο του 2012, το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε κατά 0,8% σε σχέση με το τελευταίο τρίμηνο του 2011 και κατά 1,3% σε σχέση με την ίδια περίοδο του περασμένου έτους. Πρόκειται για τη χειρότερη επίδοση των τελευταίων τριών ετών. Σύμφωνα με το Istat ο τομέας της γεωργίας, κατά του πρώτους αυτούς μήνες του χρόνου παρουσίασε παραγωγική άνοδο, ενώ κάμψη σημείωσαν ο τριτογενής και ο βιομηχανικός τομέας.
Την ώρα που για ακόμη μια φορά βλέπουμε την Ευρώπη να κούνα το δάκτυλο προς Ελλάδα, κατηγορώντας την για την αστάθεια στην ευρωζώνη – καθόλου ά-σκοποι δεν είναι οι τίτλοι που μας μεταφέρουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, όλα μιλούν για έκρηξη δανεισμού Ιταλίας και Ισπανίας από τις ελληνικές εκλογές! – πρέπει να τονιστεί ένα λογικό χάσμα. Λοιπόν, από τη μια πλευρά έχουμε τον Β. Σόιμπλε και τους ομοίους του να λένε πως η ευρωζώνη έχει πλέον οχυρωθεί για την αποχώρηση, αποπομπή, εξοστρακισμό, όποια λέξη θέλετε, της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα, αλλά από την άλλη υπάρχει τεράστια ζημία στις χώρες κυρίως της ευρωπεριφέρειας κάθε φορά που γίνεται ακόμη και μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Είτε ισχύει το ένα, είτε ισχύει το άλλο. Άμα συνεχίσουμε αυτή τη διαλεκτική, τότε αναγκαστικά θα σταθούμε στο δεύτερο κομμάτι. Δηλαδή, πως καθετί που συμβαίνει στην Ελλάδα βυθίζει πιο βαθειά τις οικονομίες της ευρωζώνης. Αν η απείθαρχη, ανεπίδεκτη μαθήσεως Ελλάδα είναι ικανή να γκρεμίσει το οικοδόμημα της ευρωζώνης, μήπως υπάρχει κάτι πάρα πολύ λάθος με αυτό το οικοδόμημα; Μήπως, παράλληλα, ευσταθούν τα επιχειρήματα αυτών που υποστηρίζουν πως η Ευρώπη χρειάζεται την Ελλάδα; Μάλιστα, σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε χρησιμοποιώντας την δική τους, την κυρίαρχη ρητορική.
