Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα για τη μετατροπή της Ελλάδας σε Σιγκαπούρη της Ευρώπης. Έκανα λάθος, εφόσον κάθε εβδομάδα οι απαιτήσεις πέφτουν. Η αποτυχία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ ήταν ένα ευρωπαϊκό κροσέ στα μούτρα του «success» story των προηγούμενων εβδομάδων…8,9,10, νοκ άουτ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ελληνική οικονομία παραμένει στάσιμη και απέχει έτη φωτός από το να σταθεί στα πόδια της ή ακόμη και να πάρει μπρος. Η χώρα μας είναι παγιδευμένη σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και λιτότητας, όπου η κυβέρνηση προσπαθεί να πουλήσει τα πάντα για να βρει λεφτά και δεν τα καταφέρνει.
Ποια είναι τα ενδεχόμενα όμως μετά από αυτή την εξέλιξη; Το πιο αισιόδοξο σενάριο για την κυβέρνηση είναι να ξαναγίνει διαγωνισμός και να προχωρήσει η πώληση. Έτσι θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος μεν, αλλά θα επιτευχθεί ο στόχος ο οποίος υπολογίζεται περίπου στα 2,5 δις μέχρι το τέλος του 2013. Το πιο απαισιόδοξο είναι να μην πωληθεί η ΔΕΠΑ και να χρειαστεί να προγραμματιστούν νέα μέτρα φορολογίας των πολιτών, για να καλυφθεί η τρύπα. Βέβαια υπάρχουν και άλλα σενάρια, ενδιάμεσα, όπως η περίπτωση να χρηματοδοτήσουν οι δανειστές μας το κενό των ιδιωτικοποιήσεων, με ακόμη ένα πακέτο στήριξης. Ή να κουρευτεί το χρέος μας, μετά τις γερμανικές εκλογές.
Όποιο σενάριο και να ισχύσει το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα έρθει χωρίς κάποιο σοβαρό αντίτιμο. Είτε αυτό είναι το ξεπούλημα των εταιρειών μας σε πολύ χαμηλή τιμή είτε ένα πακέτο στήριξης με τραγικούς όρους και νέα μέτρα. Ακόμη και ένα ενδεχόμενο κούρεμα χρέους, η πρότερη εμπειρία αποκαλύπτει ότι δεν θα είναι τόσο ευνοϊκό όσο θα ακούγεται αρχικά. Τουλάχιστον έως σήμερα, δεν έχουμε γίνει μάρτυρες κάποιας διαγραφής χρέους χωρίς να συνοδεύεται από αυστηρότερες ρυθμίσεις. Ίσως μόνο της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Θεωρώ ότι ο μόνος ρεαλιστικός στόχος, άπαξ και δεν τελεσφορήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, θα πρέπει να είναι η χαλάρωση των οικονομικών στόχων των δανειστών. Τότε μπορεί να πάρουμε παράταση ζωής, χωρίς φοβερό αντίτιμο.
Το ουσιαστικό ζήτημα όμως παραμένει η δυσλειτουργία της Ε.Ε. και η συμπεριφορά της προς την Ελλάδα. Τα περισσότερα δημοσιεύματα και αναλύσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ε.Ε. έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απομάκρυνση των ρώσικων επενδύσεων. Ο πιο πιθανός λόγος είναι για να μην αυξάνεται η ρωσική ενεργειακή επιρροή στις ευρωπαϊκές χώρες. Και επειδή η ΔΕΠΑ στην Ελλάδα ήταν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο για να διαταραχθούν οι γερμανό – ρωσικές σχέσεις, δρομολογήθηκε ένα ναυάγιο. Ταυτόχρονα όμως δεν υπήρξε κάποια άλλη πρόταση, με αποτέλεσμα να μην γίνει η ιδιωτικοποίηση. Αυτό ως γεγονός, δεν απέχει πολύ από την έννοια του σαμποτάζ. Και μάλιστα σερβιρισμένο με μια αντίφαση: γιατί η Ε.Ε. να σαμποτάρει μια επένδυση που θα βοηθήσει την Ελλάδα να καλύψει τους οικονομικούς στόχους τους οποίους η ίδια η Ευρώπη έχει θέσει; Χωρίς να προσφέρει μάλιστα και κάποια εναλλακτική λύση ή διευκόλυνση!
Ο δρόμος που βαδίζουμε είναι εξαιρετικά δύσβατος και η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα το μόνο που έχει να προσφέρει είναι υπηρεσίες με μεγάλο επιχειρηματικό ρίσκο. Γιατί λοιπόν να μην περιμένουν οι επενδυτές να πέσουν και άλλο οι τιμές ή να εξομαλυνθεί η ελληνική οικονομία για να αγοράσουν; Ο χρόνος είναι με το μέρος τους. Το μόνο πράγμα που είναι με το μέρος της κυβέρνησης είναι η αόριστη ελπίδα ότι η Ευρώπη θα λογικευτεί και θα μας παρασύρει στην ανάπτυξη. Όσο για τους πολίτες, η ελπίδα βρίσκεται στην κριτική σκέψη και στην απόφαση να διεκδικήσουν ένα διαφορετικό δρόμο.
