Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Μαζική δολοφονία εκ προμελέτης. Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς αυτό που συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση στα θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης, στην Ιταλία και την Ελλάδα; Ας μην κάνουμε το λάθος να μιλάμε για «υποκρισία», για πολιτικούς που κλείνουν τα μάτια. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα προμελετημένο σχέδιο.
«Οι εργαζόμενοι στα κεντρικά γραφεία της Frontex στη Βαρσοβία παρακολουθούν κάθε παράνομο σκάφος που είναι γεμάτο με πρόσφυγες. Από το Δεκέμβριο του 2013, η Frontex έχει ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για την ανάπτυξη μη επανδρωμένων αεροσκαφών και δορυφόρων ώστε να περιφρουρεί τα σύνορα», γράφει κεντρικό άρθρο στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ. Και συνεχίζει: «Η ΕΕ καταγράφει όλα όσα συμβαίνουν στα σύνορά της. Σε αντίθεση με τους συνήθεις ισχυρισμούς, δεν κοιτάζουν αλλού όταν πεθαίνουν οι πρόσφυγες. Παρακολουθούν πολύ στενά. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι αμελής συμπεριφορά. Σκόπιμα σκοτώνουν τους πρόσφυγες».
Όπως παραδέχεται ανοικτά το γερμανικό περιοδικό, οι θάνατοι στα ανοικτά της Μεσογείου δεν είναι ατυχήματα. Η αντίφαση θα έπρεπε ήδη να μας είναι γνωστή, αλλά ας την ξαναπούμε: «Ο Ευρωπαϊκός Χάρτης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπόσχεται προστασία για τους ανθρώπους που αναζητούν να φύγουν από τον πόλεμο ή την πολιτική δίωξη. Ωστόσο, τα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν τορπιλίσει αυτό το δικαίωμα. Αυτοί που αναζητούν άσυλο πρέπει πρώτα να βρίσκονται σε ευρωπαϊκό έδαφος», γράφει το Σπίγκελ. Το ίδιο έδαφος που η Ευρώπη πληρώνει αδρά για να περιφρουρεί, με τείχη, με στρατιώτες, με πολεμικά πλοία. Με ό,τι μπορεί ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μην μπορέσουν ποτέ να αιτηθούν άσυλο. Να πνιγούν προτού φτάσουν στα ευρωπαϊκά εδάφη.
Μία από τα ίδια
Προφανώς και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Εξ ου και οι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο ζήτημα της μετανάστευσης προτείνουν ένα εύρος κινήσεων ώστε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα. Οι πρώτες αντιδράσεις της Κομισιόν μας οδηγούν σε ένα μόνο συμπέρασμα: Η Ευρώπη δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Όταν εξακολουθούμε να μιλάμε μονάχα για την αντιμετώπιση των δουλεμπόρων, των σκαφών και πλοιαρίων, είναι σαφές πως τα πλέον αποτελεσματικά εργαλεία πάνε περίπατο: Ούτε το απαραίτητο ενιαίο σύστημα ασύλου προχωρά, ούτε η θεσμοθέτηση της εισόδου κάποιων προσφύγων με νόμιμες διαδικασίες.
Η φωτιά που μαίνεται
Και εδώ το ερώτημα είναι αμείλικτο: Ποια ευρωπαϊκή κυβέρνηση θα δεχόταν να ταυτιστεί με μία τέτοια αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής; Θα δεχόταν ο Σόιμπλε να μοιραστεί το «βάρος» των προσφύγων και μεταναστών με τους Ιταλούς ή τους Έλληνες; Θα το δεχόταν ο Κάμερον; Θα το δεχόταν ο Ολάντ; Κάθε ένας απ’ αυτούς έχει στο εσωτερικό του ένα ισχυρό αντιμεταναστευτικό κόμμα, το οποίο δρα ως προμαχώνας εναντίον της αναζήτησης μίας δίκαιης λύσης: Ο Σόιμπλε, ο Κάμερον, ο Ολάντ κρύβονται πίσω από την εναλλακτική για τη Γερμανία, από το Ουκίπ, από τη Λεπέν και νίπτουν τας χείρας τους.
Ιδού ένα ακόμη από τα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής κρίσης: Το μεταναστευτικό είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των καιρών μας, όμως, η ρητορική της μισαλλοδοξίας έχει επανέλθει πανίσχυρη στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Την ώρα που οι καραβιές των απελπισμένων ξεκινούν για ένα ταξίδι δίχως αύριο, η Ευρώπη «κλείνει» τα σύνορά της. Όμως, οι φωτιές που η ίδια έβαλε, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στην Ουκρανία, μαίνονται και απειλούν να μας κάψουν όλους.
