Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Τα ξημερώματα της Κυριακής, όσοι τυχεροί ξενύχτησαν για να δουν το 7ο παιχνίδι του πρώτου γύρου των playoffs του φετινού NBA ανάμεσα στους Σαν Αντόνιο Σπερς και τους Λος Άντζελες Κλίπερς, απόλαυσαν το καλύτερο ματς της φετινής σεζόν – μέχρι το επόμενο, μην ξεχνιόμαστε, είναι τα playoffs. Με ένα απίστευτο καλάθι του συγκινητικού – και τραυματία - Κρις Πολ, σχεδόν με τη λήξη, οι Κλίπερς κατόρθωσαν να καταβάλουν τον μεγάλο τους αντίπαλο: τους πρωταθλητές Σπερς, την κορυφαία ομάδα της σύγχρονης ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ. Όλα αυτά όμως είναι ήδη ιστορία.
Λίγες στιγμές μετά τη λήξη του ματς, ο Τιμ Ντάνκαν πλησιάζει τον Κρις Πολ, τυλίγει τα χέρια του γύρω από το κεφάλι του βραχύσωμου πόιντ γκαρντ των Κλίπερς και χαρίζει στον βουρκωμένο Πολ μια από τις ομορφότερες αγκαλιές που έχουμε δει πάνω σε παρκέ. Ο Τιμ Ντάνκαν, ο καλύτερος ίσως ψηλός στην ιστορία του μπάσκετ, που λίγες μόλις ανάσες νωρίτερα είδε στα 39 του να γλιστρά μέσα από τα χέρια του η τελευταία, ίσως, ευκαιρία να προσθέσει ένα ακόμα δαχτυλίδι στην τεράστια καριέρα του, στην κληρονομιά που θα αφήσει στο παγκόσμιο μπάσκετ. Δεν έψαξε δικαιολογίες και αποδιοπομπαίους τράγους, δεν έβγαλε θυμό ή κακία. Ήταν περήφανος γιατί αυτός και οι συμπαίκτες του είχαν αφήσει πάνω στο παρκέ ό, τι είχαν, και ένιωσε την ανάγκη να αγκαλιάσει τον φίλο του, να τον συγχαρεί για την επιτυχία του. 18 χρόνια νωρίτερα, ο Τιμ Ντάνκαν ήταν ένας ρούκι που μόλις είχε επιλεγεί από τους Σπερς και ο 12χρονος Πολ ένας από τους πιο μεγάλους του θαυμαστές, που έμελλε μάλιστα να πατήσει στα βήματά του φοιτώντας στο Ουέικ Φόρεστ, κολέγιο από το οποίο αποφοίτησε και ο Ντάνκαν.
Κάποιες ώρες νωρίτερα, σε μια ζούγκλα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, διεξαγόταν ένα άλλο πολύ σημαντικό ματς, ενός άλλου όμως αθλήματος που μοιάζει, αλλά δεν είναι μπάσκετ. Όχι με βάση το παιχνίδι, αλλά το περιβάλλον του. Δεν είναι ότι επιχειρώ σύγκριση, θα ήταν αστείο κάτι τέτοιο, αλλά να, σε πιάνει λιγάκι το παράπονο όταν με διαφορά ορισμένων ωρών αντιλαμβάνεσαι ότι, για κάποια πράγματα, είσαι στον λάθος κόσμο, στη λάθος χώρα. Τα όσα έγιναν και, κυρίως, τα όσα είπε ο πρόεδρος, φίλαθλος, μεγαλομέτοχος, δεν έχω ιδέα τι, του Παναθηναϊκού, τα γνωρίζετε λίγο πολύ όλοι. Ας πετάξουμε λοιπόν 4 – 5 σκόρπιες σκέψεις πάνω στο χάος και την παράνοια που κατάφερε να μας αηδιάσει για άλλη μια φορά, κομμάτι της υπέροχης ιστορίας που λέγεται «ελληνικός αθλητισμός».
Κατ’ αρχήν, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο δεν διακόπηκε το ματς, όταν έγινε η εισβολή των φιλάθλων. Αστειεύομαι, των κάφρων εννοούσα. Δεν έχω πρόχειρο τον κανονισμό, αλλά φαντάζομαι ότι μια τόσο προφανής απειλή της σωματικής ακεραιότητας παικτών, προπονητών και διαιτητών αποτελεί αιτία διακοπής, η οποία ασφαλώς θα έφερνε μαζί της μεγάλη τιμωρία για τον γηπεδούχο Παναθηναϊκό. Αυτό, βέβαια, το «ελάτε παιδιά, ας το τελειώσουμε το ματς να μην έχουμε άλλα», το έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές στη χώρα μας.
Αυτό που είναι πρωτοφανές, είναι το φαινόμενο Γιαννακόπουλος. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο συγκεκριμένος κύριος δεν συνελήφθη μετά το τέλος του παιχνιδιού, όταν και σε έξαλλη κατάσταση έβριζε και απειλούσε τον Σπανούλη έξω από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Κι αν η εξύβριση δεν διώκεται αυτεπάγγελτα, οι απειλές εναντίον της ζωής του αρχηγού των ερυθρολεύκων και της οικογένειάς του διώκονται. Στο προκείμενο, οι δηλώσεις του στην κάμερα της Nova (με ποια ιδιότητα, αλήθεια, του επετράπη να κάνει δηλώσεις;) μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με χιούμορ, καθώς ο κύριος Γιαννακόπουλος λέει απίστευτα πράγματα, αλλά στο βίντεο από τα αποδυτήρια, αυτά που ακούγεται να ξεστομίζει μόνο χιούμορ δεν σηκώνουν. Και μπορεί οι ύβρεις και οι απειλές να μην σοκάρουν και κανέναν, δεν πέσαμε δα και από τα σύννεφα, αλλά εκφράσεις όπως «στον τάφο το παιδί σου», θα δίσταζε να τις ξεστομίσει και ο μεγαλύτερος κάφρος. Υπάρχουν και κάποια όρια, ακόμα και στη ζούγκλα.
Για το τέλος, ας πούμε και δύο λόγια για τη χειρονομία του Σπανούλη που πυροδότησε όλον αυτόν τον οχετό. Σας κάνει καθόλου εντύπωση που όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού ασχολήθηκαν με το ντου των οπαδών στο γήπεδο και τις… υποσχέσεις του «φιλάθλου» των γηπεδούχων στον Σπανούλη, ενώ τα εγχώρια μέσα αναλώθηκαν στο αν όντως προκάλεσε ο αρχηγός του Ολυμπιακού κι αν ήταν άσεμνο και απρεπές αυτό που έκανε; Για να τελειώνουμε, ο Σπανούλης έχει τόσα χρόνια ακούσει τα μύρια όσα από το κοινό του ΟΑΚΑ. Και το μόνο που έκανε, μετά το τρίποντο – υπογραφή της νίκης του Ολυμπιακού, ήταν να τεντώσει με τα χέρια τα αυτιά του υπονοώντας ένα «δεν σας ακούω» στον κόσμο. Αν θα μπορούσε να το αποφύγει; Ασφαλώς. Μόνο που οι αθλητές, ακόμα και αν αμείβονται με εκατομμύρια (που είναι η μόνιμη επωδός κάθε ανόητου για οτιδήποτε συμβαίνει σε ένα γήπεδο), παραμένουν άνθρωποι. Και στην τελική, αν ο κάθε ανεγκέφαλος μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να βρίζει, να φτύνει και να πετάει μπουκάλια στους αθλητές, δεν δικαιούται να εξοργίζεται όταν κάποια στιγμή βλέπει – νομοτελειακά - κάποια αντίδραση. Ο Σπανούλης ούτε έβρισε, ούτε χτύπησε κανέναν, ούτε σήκωσε κάποιο δάχτυλο, ούτε έφτυσε, ούτε έδειξε κάποιο… άλλο μέρος του σώματός του. Για την κίνηση αυτή δέχτηκε – σωστά – τεχνική ποινή, και εκεί θα έπρεπε να τελειώσει το ζήτημα. Τα όσα ακολούθησαν δεν έχουν να κάνουν με τα αυτιά του Σπανούλη. Έχουν να κάνουν με ένα κοινό που δεν έχει μάθει να χάνει ή να αναγνωρίζει την ανωτερότητα του αντιπάλου. Και δεν αναφέρομαι στο κοινό του ΟΑΚΑ, δυστυχώς δεν έχει την αποκλειστικότητα, αναφέρομαι συνολικά στο ελληνικό κοινό. Ένα κοινό που παίρνει ένα παιχνίδι, μια γιορτή, ως ζήτημα τιμής και αιτία πολέμου. Που χειραγωγείται από τύπους που (με βάση τα δικά τους λεγόμενα) «έχουν εφεύρει την αλητεία». Δεν φταίει ο Σπανούλης, παιδιά. Φταίει το άρρωστο μυαλό σας.
