Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Μένουμε και σπίτια μας

«Οι αγαθές προθέσεις δεν οδηγούν πάντα σε σωστή κρίση»

Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη

Ένιωσαν, λέει, ορισμένοι Έλληνες την ανάγκη να διαδηλώσουν για την Ευρώπη. Πού καιρός για σκέψεις και φαντασίες, οπότε ο πρωτότυπος τίτλος «Μένουμε Ευρώπη» κόλλησε με τη μία. Και μέχρι εδώ όλα καλά. Δικαίωμα του καθενός να διαδηλώσει για ό, τι θέλει, δικαίωμα και όποιου το επιθυμεί να τον ακολουθήσει στο δρόμο. Μόνο που ακούω ορισμένες ανοησίες εδώ και λίγες μέρες για νέο «εθνικό διχασμό». Μεγαλοστομίες, υπερβολές, φανφάρες, πανικός, ανοησία, βιασύνη, απερισκεψία, αμετροέπεια. Με μια λέξη: Ελλάδα.

Όπως είναι οριακά ηλίθιο να μιλάμε για Χούντα, μιας που κάποιοι – όχι, φυσικά, εμείς – που έχουν ζήσει Χούντα, και όχι μόνο στην Ελλάδα, μπορούν να βεβαιώσουν ότι σε τέτοιες περιόδους έπαιζαν και κάτι σκηνικά με βασανιστήρια, εξορίες, «εξαφανίσεις» κτλ., είναι εξωφρενικό να σπεύδουμε να μιλήσουμε και για «εθνικό διχασμό» κάθε φορά που υπάρχει ένα θέμα στο οποίο μερίδες του πληθυσμού έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Όσον αφορά τη φάση με το «Μένουμε Ευρώπη», ίσως θα ήταν χρησιμότερο να σκεφτούμε λίγο – κι εμείς που μιλάμε εδώ, και όσοι επέλεξαν να παρευρεθούν στη συγκεκριμένη διαδήλωση – τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο ζητά αυτό το «κίνημα» και ποιοι το απαρτίζουν.

Είναι πάρα πολύ εύκολο να εστιάσει κανείς στα… επιφανή μέλη της πρωτοβουλίας «Μένουμε Ευρώπη» και να παρασυρθεί σε γενικεύσεις και λανθασμένα συμπεράσματα για τους ανθρώπους που το ακολούθησαν στο δρόμο. Όπως για παράδειγμα τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, τον Μάκη Βορίδη, τον κύριο Δένδια ή την κυρία Βούλτεψη. Γύρω τους άνθρωποι μιας συγκεκριμένης οικονομικής και κοινωνικής τάξης, συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων, συνηθισμένοι σε συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Άνθρωποι που λένε «ναι στις προτάσεις Γιούνκερ», που μοιάζουν ανυπόμονοι για άλλο ένα Μνημόνιο. Είναι λοιπόν το «Μένουμε Ευρώπη» ένα κίνημα που μόνο στόχο έχει να εξασφαλίσει ότι το ευρώ θα συνεχίσει να ρέει στις τσέπες των υποστηρικτών του, καθώς και να κινεί τις επιχειρήσεις αυτών; Για αυτή τη συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, μάλλον ναι. Οι κορώνες υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εξασφαλίζει η παρουσία στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» φαντάζουν το λιγότερο αστείες προερχόμενες από συγκεκριμένα στόματα, ενώ και το γενικότερο κλίμα εντάσσεται λίγο στη φάση «ήρθαν στα πράγματα οι κομμουνισταί και τώρα θα μας πάρουν τα σπίτια, τα τζιπ και τις γυναίκες». Για να μην επεκταθώ καν στα ευφάνταστα συνθήματα και τα «πρωτοποριακά» αγγλικά των «Ευρωπαίων» της συγκέντρωσης. Ψιλοαστειότητα.

Πέραν όμως της όποιας γραφικότητας μπορεί να διακρίνει κανείς στην κατάσταση, ασφαλώς και θα υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι τους οποίους αυθεντικά απασχολεί το μέλλον της ευρωπαϊκής προοπτικής, της νοοτροπίας, των προσβάσεων και των κεκτημένων της χώρας μας, πέρα από το ευρώ ως νόμισμα. Σίγουρα κάποιοι από αυτούς, ίσως και πολλοί, αν θέλετε, θα περπατούν ανάμεσα στους νεόκοπα – και ντεμέκ, που λέμε και στο Βορρά… - Ευρωπαίους τω πνεύματι, μόνο που στο μυαλό τους θα διαδηλώνουν για εντελώς διαφορετικά πράγματα, για ολότελα διαφορετικό σκοπό. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτοί είναι ιδιοτελείς; Ότι οι σκέψεις τους δεν εμπεριέχουν ειλικρίνεια και αλήθεια; Ότι, στην τελική, ορισμένες από τις σκέψεις αυτές δεν τις συμμεριζόμαστε και οι υπόλοιποι;

Όχι. Οι αγαθές προθέσεις, ωστόσο, δεν οδηγούν πάντα σε σωστή κρίση. Κυρίως γιατί, είτε θέλουμε επιτέλους να το δεχτούμε είτε όχι, η καθαρή, αδιαίρετη Ευρώπη που κάποτε οραματίστηκαν οι λαοί δεν υπάρχει. Και ναι, κι εγώ θέλω να μείνει η χώρα στο ευρώ, για προφανείς οικονομικούς λόγους. Κι εγώ θέλω να διατηρήσουμε ορισμένα κεκτημένα ως πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, με ποιο κόστος; Μέχρι πού μπορεί να τεντώσει την ανοχή μας η Ευρώπη, ώστε να πούμε «φτάνει»; Σε ποιο σημείο αντιλαμβανόμαστε επιτέλους ότι, ακόμα κι αν καταφέρουμε να παραμείνουμε  σε αυτόν τον οργανισμό, δεν θα είμαστε ποτέ ισότιμο μέλος; Πότε θα έρθει η ώρα που θα σταματήσουμε να παρακαλάμε την Ευρώπη, ή μάλλον αυτές τις 2 -3 χώρες που την διαφεντεύουν, για μερικά ξεροκόμματα και τη δυνατότητα να νιώθουμε ακόμα προνομιούχοι, για την ξιπασμένη χαρά να πληρώνουμε, να δίνουμε, να συμφωνούμε, να υποχωρούμε, αρκεί να λεγόμαστε Ευρωπαίοι και να πληρώνουμε με ευρώ;

Μακάρι να βρεθεί τρόπος να επέλθει συμφωνία, μια συμφωνία βιώσιμη που θα μας επιτρέψει και να μείνουμε στο ευρώ, και να βάλουμε τις βάσεις για μελλοντική ανάπτυξη. Μακάρι, αν και κάτι τέτοιο φαντάζει δύσκολο. Στο ενδεχόμενο όμως που οι δανειστές μας εξακολουθούν να ζητούν τον ουρανό με τ’ άστρα, αν συνεχίσουν να δείχνουν χωρίς καν να ενδιαφέρονται να κρατήσουν τα προσχήματα πως δεν δίνουν δεκάρα για τους Έλληνες πολίτες, για την ανάπτυξη της χώρας και συνεχίσουν να μας αντιμετωπίζουν ως κατώτερους, δευτερεύοντες, απατεώνες και ασήμαντους, θα πρέπει ίσως να τραβήξουμε επιτέλους μια γραμμή. Και να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι δεν έχουμε καμιά δουλειά να μένουμε Ευρώπη, αν η ίδια η Ευρώπη μας βλέπει σαν μουσαφίρηδες, σαν χρεωμένους νοικάρηδες, σαν παρείσακτους. Αυτή η Ευρώπη δεν μας εκφράζει, και δεν θα πρέπει να μας αφορά. Μένουμε και σπίτια μας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ