Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Τις προάλλες σκόνταψα σε μία είδηση σε ένα ελληνικό site, η οποία μου φάνηκε πολλά υποσχόμενη. Καθώς δεν παρέχονταν πολλές διαφωτιστικές λεπτομέρειες, ανέτρεξα άμεσα σε δημοσιεύματα πρωτίστως του Guardian, αλλά και άλλων βρετανικών εφημερίδων, όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Ναι, τελικά, η είδηση ήταν όντως πολλά υποσχόμενη. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ο Σουηδός υπήκοος αραβικής καταγωγής, ονόματι Μπέρλιν Τζίλντο, ο οποίος συνελήφθη στο λονδρέζικο αεροδρόμιο του Χίθροου, πριν από περίπου ένα χρόνο, καθοδόν προς τη Μανίλα, όπου θα συναντούσε τη Φιλιππινέζα σύζυγό του. Ο Τζίλντο κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, ενώ στον σκληρό δίσκο του φορητού του υπολογιστή είχε βρεθεί ένα ηλεκτρονικό περιοδικό με τον εύγλωττο τίτλο “44 Ways to Participate in a Jihad”…
Πράγματι, αποδείχτηκε πως ο Τζίλντο είχε βρεθεί πριν από λίγα χρόνια στη Συρία, όπου είχε λάβει στρατιωτική εκπαίδευση. Παρόλα αυτά κι ενώ τα στοιχεία έδειχναν να συσσωρεύονται εναντίον του, ξάφνου η δική διακόπηκε, η πολιτική αγωγή αποσύρθηκε κακήν κακώς από την υπόθεση και ο κατηγορούμενος αφέθηκε με συνοπτικές διαδικασίες ελεύθερος. Γιατί όλα αυτά; Γιατί κρίθηκε πως η συνέχιση της δίκης θα προκαλούσε τη δημόσια διαπόμπευση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Και γιατί θα συνέβαινε αυτό; Μα απλούστατα γιατί οι συνήγοροι του Τζίλντο απέδειξαν πως η βρετανική MI6 παρείχε συστηματική υποστήριξη στην αντάρτικη ομάδα όπου συμμετείχε και ο ίδιος, τόσο με αρωγή υλικοτεχνικού εξοπλισμού όσο και παροχή τεχνογνωσίας, στο πλαίσιο της ενορχήστρωσης της ένοπλης αντίστασης κατά του Άσαντ. Ενώ λοιπόν οι βρετανικές δικαστικές αρχές είχαν ενώπιόν τους ένα υποψήφιο μέλος φονταμενταλιστικών στρατιωτικών οργανώσεων, που πιθανώς βρισκόταν στον προθάλαμο των Τζιχαντιστών, αναγκάστηκαν να τον αφήσουν ελεύθερο για να μην ρεζιλευτεί η χώρα τους!
Το παραπάνω δικαστικό ευτράπελο αποτελεί τρανταχτή απόδειξη ότι η ατελείωτη παρεμβατικότητα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Μέση Ανατολή για να εξυπηρετήσουν τη δική τους πολιτική ατζέντα έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και έχει δημιουργήσει, όχι απλώς ένα καζάνι που βράζει, αλλά ένα ηφαίστειο που βρυχάται και δεν μπορεί με τίποτα να τεθεί υπό έλεγχο. Η πικρή ιστορία των επιπτώσεων της κοντόφθαλμης εμπλοκής τους στη Μέση Ανατολή δεν είναι πρόσφατη, καθώς η κολόνια αυτή κρατά πολύ καιρό. Από τότε που χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν εξτρεμιστικές ομάδες για να πολεμήσουν εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν. Από τότε που χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν τον Σαντάμ για να πολεμήσει το Ιράν, ο οποίος από σύμμαχος μετατράπηκε σε εχθρός λίγο αργότερα. Από τότε που χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν κάθε φονταμενταλιστικής καρυδιάς καρύδι για να ανατρέψουν τον εκάστοτε Καντάφι, Άσαντ και πάει λέγοντας ηγέτη που δεν εξυπηρετούσε πια τα συμφέροντά τους. (Σε αυτό το σημείο, ας διευκρινίσω πως θεωρώ αδιανόητα βλακώδη και αναίτια την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν το 1979, πως δεν μου είναι συμπαθές το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, πως θεωρώ πως ο Σαντάμ προφανώς και υπήρξε δικτάτορας για τον λαό του Ιράκ και πως δεν τρέφω γενικά καμία εκτίμηση σε οποιονδήποτε τυραννικό και φαντασμένο ηγέτη ισλαμικού κράτους.)
Κάπως έτσι λοιπόν, οι τυφλωμένοι από την εξουσία ηγέτες του ισχυρού δυτικού κόσμου έφτιαξαν ένα θερμοκήπιο που παρήγαγε συστηματικά επί δεκαετίες βλαστάρια μίσους και βαρβαρότητας. Σε μία περιοχή του πλανήτη που θυμίζει πλέον terra cotta, με διαλυμένα κράτη, μηδενικές δομές, σύνορα που μοιάζουν ξέφραγα αμπέλια, εκατόμβες αμάχων και παλιρροϊκά κύματα εκτοπισμένων πληθυσμών. Και τώρα που η κατάσταση βρίσκεται όντως στο απροχώρητο, οι ΗΠΑ, μετά από μία δεκαπενταετία μεγαλοστομιών, σταυροφοριών και επίδειξης δύναμης, τηρούν στάση αναμονής και χαμηλό προφίλ…
Υγ1: οι ΗΠΑ κανονικά θα έπρεπε ήδη να έχουν αναλάβει εμφατικές πρωτοβουλίες υποδοχής και περίθαλψης προσφύγων, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα και ποιούν τη νήσσαν. Μην μου πείτε πως είναι πολύ μακριά και δεν γίνεται, διότι όταν στέλνεις εδώ και τόσα χρόνια στρατό σε κάθε γωνιά του κόσμου εν ριπή οφθαλμού, η απόσταση δεν μπορεί να λογιστεί ως επιχείρημα.
Υγ2: προσφάτως, ακούστηκαν και διάφορες φωνές Ελλήνων μαχητών του καναπέ και του τηλεκοντρόλ πως οι απλοί και οικογενειάρχες Σύριοι πολίτες θα έπρεπε να μείνουν στη Συρία για να πολεμήσουν τα εξοπλισμένα σαν αστακούς τέρατα του ISIS. Παιδιά, με προσοχή να σηκωθείτε από τον καναπέ γιατί μπορεί να φύγει κάποιος πόντος από το καλσόν και να χαλάσει και το πεντικιούρ. Εμείς, σε μία μέρα κλειστών τραπεζών, γεμίσαμε τα ντουλάπια μας με τρόφιμα μακράς διάρκειας, οπότε ας αφήσουμε τους εκ του ασφαλούς λεονταρισμούς…
