Η νεόπλουτη
Μια νεόπλουτη Ελληνοαμερικάνα έρχεται για διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί και κάποιο πρωινό αποφασίζει να βγει για να ψωνίσει μερικά φρούτα. Μπαίνει στο μαγαζί του μανάβη και με προφορά του λέει:
-Hi! Παρακαλόου, ένα κιλό μήλα.
Ο μανάβης βάζει τα μήλα σε μια σακούλα και της τα δίνει. Μόλις εκείνη τα βλέπει λέει:
-Oh my God! τι μικρά μήλα που είναι... Στο Αμέρικα εμείς έχουμε κάτι μήλα, τόοοοοοσο μεγάλα. Δεν τα θέλω. I don’t want them! Βάλε μπανάνες σε παρακαλόου.
Χωρίς να μιλήσει ο μανάβης, αφήνει τα μήλα και βάζει μερικές μπανάνες. Όταν τις βλέπει, το σκηνικό επαναλαμβάνεται:
-Τς, τς, τς... Τι μπανάνες είναι αυτές, τόσο μικρές; Εμείς στο Αμέρικα, έχουμε κάτι μπανάνες so big. Ι don’t want. Βάλε σε παρακαλόου, μερικές φράουλες.
Ο μανάβης έχει αρχίσει και ανεβάζει πίεση αλλά ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και αποφασίζει να της βάλει φράουλες.
-Α πα, πα... Τι μικρές φράουλες. Στο Αμέρικα υπάρχουν κάτι strawberries τεράστιες. Δεν θέλω, βάλε κεράσια.
Ο μανάβης μετά βίας κρατιέται να μην της τα βάλει έμπλαστρο.
-Jesus! Τι κερασάκια είναι αυτά! Τόσο μικρά; Μα πώς τα τρώτε εσείς εδώ τόσο μικρά που είναι; Δεν τα θέλω.
Την ώρα που τα λέει αυτά, ταυτόχρονα, κοιτάει ένα γύρο στο μαγαζί για να δει τι θα είναι αυτό που θα ζητήσει μετά. Βλέπει τα καρπούζια.
-Άσε σε παρακαλόου, τα κερασάκια. Βάλε μου ένα καρπούζι.
-Δεν έχουμε καρπούζι, μαντάμ, λέει ο μανάβης εκνευρισμένος.
-Are you joking? Mε δουλεύεις; Πώς δεν έχετε;
-Δεν έχουμε καρπούζια σας λέω μαντάμ. Πώς να γίνει δηλαδή;
-Οf course και έχετε. Μη με κοροϊδεύεις εμένα.
-Σε παρακαλώ κυρά μου. Σου είπα δεν υπάρχουν καρπούζια στο μαγαζί.
-Έτσι ε; Λες ψέματα, γιατί εγώ τα βλέπω!
-Μπα σοβαρά; Και πού είναι;
-Over there! Εκεί πίσω.
-Μα αυτά δεν είναι καρπούζια κυρία μου. Αυτά είναι αρακάς!...
«Για μένα, οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες είναι εξωτερικά στατικοί, αλλά εσωτερικά φορτισμένοι με ένα ξέφρενο πάθος».
Αντρέι Ταρκόφσκυ, 1932-1986, Ρώσος σκηνοθέτης
