Μια μέρα ένας τρελός περνούσε από ένα χωριό και ανεβαίνει σε μια κολόνα και γράφει κάτι σε ένα χαρτί, το αφήνει στην κολώνα και φεύγει. Οι γείτονες αναρωτιούνταν τί έγραφε το χαρτί. Τελικά ένας ανέβηκε και πήρε το χαρτί.
Και αυτό έλεγε: “Εδώ είναι το τέλος της κολώνας”.
Τι θα έκανες;
Ερώτηση: Εσύ προχωράς με το διθέσιο αυτοκίνητό σου προς μια στάση λεωφορείου. Εκεί στέκεται ο/η άντρας/γυναίκα των ονείρων σου, μια ετοιμοθάνατη γιαγιά κι ένας γιατρός στον οποίο έχεις υποχρέωση γιατί πριν από λίγο καιρό σου έσωσε τη ζωή. Ποιόν θα έπαιρνες στο αυτοκίνητο;
Απάντηση: Θα έδινα τα κλειδιά στο γιατρό να πάει τη γιαγιά στο νοσοκομείο και εγώ θα περίμενα να έρθει το λεωφορείο με τον/την άντρα/γυναίκα των ονείρων μου.
Η γυναίκα μου και εγώ είχαμε πάει στην συνάντηση των παλιών συμμαθητών του σχολείου της. Η γυναίκα μου κοίταζε έναν μεθυσμένο να πίνει μόνος του στο διπλανό τραπέζι.
-Τον ξέρεις; τη ρώτησα.
-Ναι. Τα είχαμε παλιά. Έμαθα ότι άρχισε το ποτό μόλις χωρίσαμε και δεν τον έχει δει κανείς ξεμέθυστο από τότε.
-Θεέ μου, είπα. Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εορτασμός θα κράταγε τόσα χρόνια;
Και έτσι άρχισε ο καυγάς...
«Πάντα να ξαναρχίζεις».
Paul Valery, 1871-1945, Γάλλος ποιητής
