Μια «ψωνισμένη» ξανθιά ξεκίνησε να πάει στη Χαβάη. Προγραμμάτιζε το ταξίδι αυτό εδώ και δέκα χρόνια και αισθάνθηκε μια απέραντη ανακούφιση όταν πάτησε το πόδι της στο αεροπλάνο. Πάει μπροστά και θρονιάζεται σε ένα κάθισμα της πρώτης θέσης, αν και το εισιτήριό της ήταν για την οικονομική. Σε λίγο έρχεται ένας επιχειρηματίας και της λέει ότι κάθεται στη θέση του και ότι πρέπει να σηκωθεί. Η ξανθιά τον κοιτάζει προβληματισμένη και του λέει μετά από λίγο:
-Κοίταξε να δεις, δεν είμαι ηλίθια κι αυτή εδώ είναι η θέση μου.
Ο άνθρωπος της έδειξε το εισιτήριό του και τον αριθμό της θέσης του, προσπάθησε να τη μεταπείσει, αλλά η ξανθιά δεν έπαιρνε χαμπάρι. Είδε κι απόειδε, πάει ο άνθρωπος στην (μη ξανθιά) αεροσυνοδό και της εξηγεί τι έχει γίνει.
-Μην ανησυχείτε, κύριέ μου. Είναι σύνηθες το φαινόμενο. Κάθε τόσο μας προκύπτει και μια τέτοια, αλλά έχω την ιδεώδη λύση. Μισό λεπτό, του λέει η αεροσυνοδός.
Πάει γραμμή στην ξανθιά, κάτι της ψιθυρίζει στο αυτί, η ξανθιά σηκώνεται και πάει στο πίσω μέρος του αεροπλάνου, όπου τη βάζουν να καθίσει στη θέση της. Ο επιχειρηματίας έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό.
-Μα τί της είπατε και τη μεταπείσατε έτσι γρήγορα; ρωτάει την αεροσυνοδό.
-Της είπα ότι μόνο το πίσω μέρος του αεροπλάνου πάει στη Χαβάη!...
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας
