Η αντοχή του κενού
Ένας μεγάλος επιστήμονας της αεροναυπηγικής σχεδιάζει ένα υπερσύγχρονο μοντέλο αεροπλάνου σούπερ υπερηχητικό. Όλα τα σχέδια είναι εντάξει, όταν όμως κατασκευάζεται το αεροπλάνο, μόλις πάει να απογειωθεί, σπάνε τα φτερά. Ο επιστήμονας αλλάζει τα σχέδια, κάνει εξισώσεις, υπολογισμούς με κομπιούτερ, αλλά τίποτα. Όσες φορές και να το ξανασχεδιάζει τα φτερά σπάνε. Ο επιστήμονας είναι στα πρόθυρα της απόλυσης από την εταιρεία του. Πολύ στενοχωρημένος περπατάει στο πάρκο και κλαίει. Εκεί τον βλέπει ένα γεροντάκι.
-Τι πάθατε κύριε; τον ρωτάει.
-Αφήστε τα! Λέει ο επιστήμονας και μετά του διηγείται τη θλιβερή του ιστορία.
-Χμμμ, λέει ο γέρος. Δοκίμασε να κάνεις αυτό που θα σου πω. Στο σημείο που σπάνε τα φτερά του αεροπλάνου άνοιξε κατά μήκος μικρές σχισμές.
-Μα τί λογική είναι αυτή; λέει ο επιστήμονας. Με ποιο νόμο της φυσικής μου λες να το κάνω αυτό;
-Άκουσέ με. Είμαι γέρος κι έμπειρος, λέει το γεροντάκι.
Πραγματικά, ο επιστήμονας εφαρμόζει την ιδέα του γέρου και το αεροπλάνο ως εκ θαύματος πετάει και σκίζει τα ουράνια. Ο επιστήμονας πανευτυχής τρέχει στο παρκάκι να ευχαριστήσει το γέρο.
-Γέρο μου μ’ έσωσες, του λέει. Πήρα προαγωγή, αύξηση, δόξες! Μα έχω μια μεγάλη απορία. Πώς σου κατέβηκε η ιδέα να ανοίξω τις τρύπες κατά μήκος των φτερών;
-Απλούστατα, λέει το γεροντάκι. Μια ζωή που πηγαίνω στην τουαλέτα, έχω παρατηρήσει ότι το …παλιόχαρτο της τουαλέτας δε σκίζεται και δε σπάει ποτέ, εκεί που πρέπει να σπάσει, δηλαδή στο σημείο που έχει τις κατά μήκος σχισμές!...
«Ποτέ μην εξιδανικεύεις τους άλλους. Δεν θα ανταποκριθούν ποτέ στις προσδοκίες σου».
Leo Buscaglia, 1924-1998, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας
