Σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη που έχει εκφράσει σταθερά, σε βάθος χρόνου και με κάθε τρόπο την αποφασιστικότητα των κατοίκων της να προστατέψουν το νερό ως το πολυτιμότερο των αγαθών της φύσης, αποκτά ιδιαίτερη σημασία και εκπέμπει μια επιπλέον τραγικότητα η εικόνα μιας γυναίκας γαντζωμένης σε έναν προφυλακτήρα αυτοκινήτου, παρασυρμένης από την ορμή του νερού να κινδυνεύει να πνιγεί, στη μέση του δρόμου, στην καρδιά της πόλης και η μόνη της ελπίδα για σωτηρία να είναι το θάρρος, η ευρηματικότητα και το φιλότιμο των περαστικών και των γειτόνων.
Αυτή η ιδιαιτερότητα αναδεικνύεται ευκολότερα αν αναλογιστεί κανείς το τί δούλεμα έχουν φάει οι Θεσσαλονικείς τα τελευταία σαράντα χρόνια και σε τί ζητήματα. Έχω ισχυριστεί πολλές φορές (και από το βήμα της Ολομέλειας) ότι η πόλη της Θεσσαλονίκης έχει αναγκαστεί να ανέχεται μια σειρά απαξιωτικών συμπεριφορών, επιδιώκοντας τη λύση σοβαρών προβλημάτων, χωρίς ωστόσο να έχει κατορθώσει να πείσει πως η ευγένεια και η διακριτικότητα της δεν είναι αδυναμία.
Το αμείλικτο "γιατί" που ακουγόταν σε ολόκληρη την πόλη τις τελευταίες μέρες δεν έχει απάντηση που να ικανοποιεί ή να πείθει. Χορτάσαμε από εξηγήσεις, πνιγήκαμε από δικαιολογίες, μπουχτίσαμε με τις υποσχέσεις.
Ψάχνουμε εδώ και χρόνια να εντοπίσουμε επισήμως τί προκαλεί την περίφημη μπόχα του Θερμαϊκού. Αναρωτιόμαστε τί να σκέφτονται όσοι ξένοι επισκέπτες της πόλης τύχει να δουν τη γέφυρα που έμεινε μισή και καταλήγει στο κενό.
Αποδεικνύουμε την χαρακτηριστική βορειοελλαδίτικη αισιοδοξία και καλή μας διάθεση κάνοντας λογοπαίγνια με τη λέξη metro καλλιεργώντας έτσι -και πολλές φορές δοκιμάζοντας- την αίσθηση του χιούμορ των συνομιλητών μας.
Είμαστε λιμάνι χωρίς καράβια, συμπρωτεύουσα χωρίς υπηρεσίες αλλά δεν πειράζει... Θα έπρεπε να μας αρκεί πως στα λόγια όλοι μας αγαπάνε (τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο, κάθε Σεπτέμβρη) και όλοι συμφωνούν πως είμαστε η πόλη των πολιτισμένων, των καλλιτεχνών, των συγγραφέων, των επιστημόνων, της μουσικής κτλ καταλήγοντας στο γνωστό σχόλιο περί ερωτικής πόλης...
Το περιεχόμενο και το νόημα της φράσης "ο κύκλος του νερού" έχει αλλοιωθεί σε αυτήν την πόλη (όπως και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα) καθώς πλέον χρησιμοποιείται για να περιγράψει την περιοδικότητα με την οποία εμφανίζονται οι καταστροφές, οι πλημμύρες και η λειψυδρία. Η αίσθηση πως η Θεσσαλονίκη έχει αφεθεί στην τύχη της είναι διάχυτη.
Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να ανατραπεί και μάλιστα άμεσα. Αυτό επιτυγχάνεται με έργα, όχι με λόγια.
Κανείς πολιτικός δεν δικαιούται να έρθει με πανηγυρική διάθεση τον ερχόμενο Σεπτέμβρη κάνοντας λόγο για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και να απαιτεί να μην κυριαρχήσει στη σκέψη όλων μας η εικόνα των περαστικών και των γειτόνων να παλεύουν με τα νερά για να σώσουν γυναικόπαιδα.
Με τόσο νερό που έπεσε η...πολιτική έξοδος θα είναι πράγματι καθαρή για όσους επιλέξουν για άλλη μια φορά τα λόγια και όχι τα έργα.
*Ο Ιωάννης Σαρίδης είναι βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων στην Α' Θεσσαλονίκης και γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος
