Η εκλογική νίκη του Φρανσουά Ολλάντ το 2012, που του εξασφάλισε μια ταραχώδη και κατά πάρα πολλούς αποτυχημένη θητεία, καθώς ο Ολλάντ εξελίχθηκε στον πιο αντιδημοφιλή πρόεδρο στην πρόσφατη ιστορία της Γαλλίας, στηρίχθηκε εν πολλοίς σε μια στρατηγική που παρήγαγαν οι Bruno Jeanbart και Olivier Ferrand της «δεξαμενής σκέψης» Terra Nova που πρόσκειται στο σοσιαλιστικό κόμμα:
Σύμφωνα με αυτήν, επειδή τα λαϊκά στρώματα έχουν εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, το νέο της προφίλ θα πρέπει να αναφέρεται σε μια νέα κοινωνική συμμαχία που να απηχεί περισσότερο στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης:
Γάλλοι υψηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδημάτων που απασχολούνται στην «νέα οικονομία», εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές μειονότητες, ευκατάστατες γυναίκες, νεολαία.
Αυτή η εκλογική βάση, έλεγαν οι στρατηγικοί σύμβουλοι του τέως Γάλλου προέδρου, πόρρω απέχει από το να συστήνει μια κοινωνική πλειοψηφία, δημιουργεί ωστόσο ένα «επιδραστικό προφίλ» ικανό να την πετύχει.
Η συνέχεια είναι γνωστή: Η παγκοσμιοποιητική πολιτική που εξέφραζε αυτή η συμμαχία, ξένη και μάλιστα εχθρική προς τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, θα οδηγήσει την προεδρία Ολλάντ από ναυάγιο σε ναυάγιο, προκαλώντας την αντανακλαστική, κατά κράτος επικράτηση της Μαρίν Λεπέν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, εκείνα που κάποτε ψήφιζαν την παλαιά σοσιαλδημοκρατία πριν αυτή υποκύψει στον «τρίτο δρόμο».
Οι ίδιες πάνω – κάτω εξελίξεις, θα σφραγίσουν την πρόσφατη πολιτική ζωή στην Βρετανία, που από την παντοδυναμία Μπλερ έφτασε σε μερικά χρόνια στο Brexit, στην Ιταλία του άλλοτε δημοφιλούς Ματέο Ρέντζι κ.ο.κ.
Αυτήν ακριβώς την δοκιμασμένη, άκρως αποτυχημένη, κοινωνικά (και εθνικά για την Ελλάδα απ’ ό,τι δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων) επικίνδυνη συνταγή επιχείρησαν να λανσάρουν τις προάλλες ο Αλέξης Τσίπρας με τον Γιάννη Μπουτάρη στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης.
Εκμεταλλευόμενοι το περιστατικό ξυλοδαρμού του τελευταίου την 19η Μαΐου, προσπάθησαν να κάνουν ρελάνς, και να διασκεδάσουν το τοπίο της γενικευμένης αποδόμησης που προκάλεσε η ίδια τους η πολιτική σε πανεθνικό και τοπικό επίπεδο αντίστοιχα, μιλώντας για ένα… «αντιφασιστικό προοδευτικό και δημοκρατικό μέτωπο».
Ποιο είναι το περιεχόμενό του, όμως; Εκείνο ακριβώς που υπονομεύει ως πολιτική την δημοκρατία, την συνοχή και την κυριαρχία της χώρας σήμερα καθιστώντας τις διακηρύξεις τους μια επικοινωνιακή φούσκα του συρμού.
Πράγμα που είναι εύκολο να το παρατηρήσει κανείς στα πεπραγμένα της τελευταίας θητείας Μπουτάρη στον Δήμο της Θεσσαλονίκης. Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της;
Αδιαφορία για την ολοκληρωτική διάλυση του παραγωγικού ιστού της πόλης, ακραία υποτίμηση των παραγωγικών κλάδων, ανυπαρξία κοινωνικής πολιτικής που να απευθύνεται στις μεγάλες μάζες των χτυπημένων απ’ την κρίση, εθνοαποδόμηση, ανοίγματα στην νεο-οθωμανική Τουρκία, μια παρασιτική αντίληψη για τον τουρισμό που από ευκαιρία τον μεταβάλει σε πρόβλημα, καθώς η «οικονομία των γκαρσονιών» που χτίζει ενισχύει την υποαμοιβόμενη εργασία, την ετεροαπασχόληση, την ανεργία και εν τέλει την φυγή των νέων στο εξωτερικό, την ίδια στιγμή που επιδεινώνει την καθημερινότητα των κατοίκων μεταβάλλοντας την πόλη σε «διασκεδαστήριο που ποτέ δεν κοιμάται».
Αυτό το θανάσιμο μείγμα κοινωνικά αντιδραστικής και εθνομηδενιστικής πολιτικής είναι που ωθεί εξ αντανακλάσεως στην άνοδο της άκρας δεξιάς. Ενός σκιάχτρου, που τόσο πολύ ανάγκη έχουν οι Τσίπρας και Μπουτάρης για να συγκαλύψουν τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής τους –και ως εκ τούτου την αντιδημοφιλία τους.
Έτσι, αυτό που προβλήθηκε από τα φίλια προς τον πρωθυπουργό και τον Δήμαρχο ΜΜΕ, πόρρω απέχει από το να είναι «άσσος στο μανίκι» και «ολική επαναφορά», όπως αυτά ισχυρίστηκαν: Στην πραγματικότητα παίζουν μάλλον «τα ρέστα τους» προβαίνοντας σε κινήσεις απελπισίας…
*Ο Γιώργος Ρακκάς είναι επικεφαλής της Δημοτικής παράταξης «Μένουμε Θεσσαλονίκη», του Δήμου Θεσσαλονίκης
