Δεν κινείται τίποτα. Πρέπει να το παραδεχτούμε.
Από τη μία οι ακριβοπληρωμένοι Βουλευτές της κυβέρνησης που σε καμία περίπτωση δεν θα έβλεπαν αυτόν τον παχυλό μισθό και από την άλλη ο κλάδος των ελεύθερων επαγγελματιών. Από τον περιπτερά μέχρι και τον βιομήχανο. Όλοι.
Βλέπεις, για πρώτη φορά, δεν είναι ταξική η πάλη. Η πάλη είναι υπαρξιακή. Κινδυνεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγικής ελληνικής κοινωνίας με αφανισμό. Και για πρώτη φορά η κυβέρνηση αδιαφορεί. Πλήρως.
Βούληση καλείται η δεξιοτεχνία του ατόμου να θέτει στόχους και να αποφασίζει να τους πραγματοποιεί. Ο Δημοσθένης έγραφε πως “η ισχυρή βούληση παρέχει στα άτομα μεγάλες δυνατότητες να πετύχουν σπουδαία πράγματα και να υπερπηδήσουν εμπόδια που θέτει τόσο το περιβάλλον όσο και η κληρονομικότητα”. Τολμώντας και ρισκάροντας. Τις περισσότερες φορές μάλιστα αυτή η βούληση προκύπτει από εσωτερικά κίνητρα, μια παρόρμηση που μας ωθεί να αλλάξουμε τα πράγματα. Αρκεί να το θέλουμε πολύ. Κανείς δεν μπορεί να μας το επιβάλλει. Είναι προφανές πως δεν υπάρχει βούληση από αυτή την κυβέρνηση. Και να θέλανε. Δεν γνωρίζουν. Δεν μπορούν να υπηρετήσουν αποτελεσματικά κάτι που τόσα χρόνια παλεύουν να αλλοτριώσουν. Με όποιον θεωρητικό μανδύα κι αν το περιβάλλουν.
Κύριοι, τα πράγματα είναι απλά. Δεν γίνεται και να θέλεις να κυβερνήσεις τη χώρα και να προσδοκάς 2 μήνες διακοπές στην Ικαρία και στα πανηγύρια της, όπως συνηθίζει να λέει ένας αγαπημένος φίλος.
Ελεύθερη βούληση, από την άλλη, καλείται η ικανότητα του ατόμου να προβαίνει σε επιλογές χωρίς να περιορίζεται από παράγοντες. Άρα, δεν αρκεί μόνο η βούληση και η παρόρμηση αλλά χρειάζεται να είναι και ελεύθερη. Αλλιώς δεν είναι δική μας. Πρέπει να θέλει η Ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει, διαφορετικά όσο μεγάλες κι αν είναι οι πιέσεις δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Όταν πρωτοάκουσα για το Ασφαλιστικό για παράδειγμα πρέπει να ήμουν Έκτη Δημοτικού, περίπου 12 χρονών. Σήμερα η κόρη μου είναι σχεδόν έξι και λύση δεν έχει βρεθεί. Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια στασιμότητας.
Τί είναι όμως αυτή η Μεταρρύθμιση, που τόσο συχνά ακούμε. Η έννοια της Μεταρρύθμισης έκανε την εμφάνισή της το 16ο αιώνα και συνέβαλε ουσιαστικά στη μετάβαση από τον Μεσαίωνα στους Νέους χρόνους. Προέκυψε ξεκάθαρα ως αποτέλεσμα της καταπίεσης της Καθολικής Εκκλησίας έτσι ώστε το κίνημα των μεταρρυθμιστών της εποχής ήρθε να βοηθήσει η εκπαίδευση να απελευθερωθεί από τα δεσμά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και να ανοίξει τους ορίζοντές της. Να απελευθερωθεί θέλει και το δύσμοιρο ελληνικό κράτος από το πελατειακό σύστημα και την αναξιοκρατία. Στη δική μας περίπτωση ακόμα κι εκεί η Πρώτη φορά Αριστερά έκανε πίσω. Ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, έμεινε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου και διδασκόταν προτού τα στελέχη της μετακομίσουν σε Υπουργεία και στη Βουλή.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν όλοι να συμφωνούμε ότι η Δημόσια Διοίκηση νοσεί, αλλά καμία απολύτως αλλαγή δεν έχει επέλθει στις σχέσεις πολιτών - κράτους τα τελευταία 2 χρόνια;
Είναι γεγονός πως αποτελεί επιτακτική ανάγκη οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις του Κράτους, για τις οποίες όλοι σιγοψιθυρίζουμε, να επεκταθούν στη Δημόσια Διοίκηση με προϋπολογισμούς προγραμμάτων και επιχειρησιακά σχέδια δράσης που να εφαρμόζονται. Μα πάνω από όλα πρέπει να αναδιαρθρωθεί ο τραπεζικός τομέας ώστε να στηρίξει την ενίσχυση των υγιών επιχειρηματικών προτάσεων και όχι των «εταιριών ζόμπι». Σήμερα, η μικρή επιχείρηση στην πλούσια Μεγάλη Βρετανία, όταν δανείζεται με την εγγύηση του κράτους στο πλαίσιο στήριξης της επιχειρηματικότητας, το κάνει με επιτόκιο μικρότερου του 2%. Στην φτωχή Ελλάδα οι μικρές επιχειρήσεις δεν δανείζονται. Κι αν ακόμα καταφέρουν αυτόν τον άθλο, το επιτόκιο δε θα είναι μικρότερο του 10-12%. Σχεδόν τοκογλυφία, όταν η ίδια η τράπεζα δανείζεται με ιστορικά χαμηλό επιτόκιο για τη χώρα.
Είναι επιτακτική ανάγκη προώθησης της επιδοτούμενης εργασίας. Η επιδότηση των ενσήμων από τη μεριά του κράτους, μέτρο που εφαρμόστηκε στο παρελθόν δείχνει το δρόμο. Μέτρο μόνιμο και όχι πιλοτικό, που θα εξαρτάται από τον ΟΑΕΔ. Βασική προϋπόθεση, αν και εφόσον είναι ουσιαστική η στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης, πέρα από αυτό θα ήταν και ο απεγκλωβισμός του επιχειρηματία που “επιχειρεί” από τη λογική του ασφαλιστικού ταμείου. Στη Μεγάλη Βρετανία και στην Γερμανία, μπορείς να είσαι επιχειρηματίας, να επενδύεις δηλαδή χωρίς να “κολλάς” ένσημα, παρά μόνο αν εργάζεσαι.
Παρατηρώντας την πολιτική ζωή του τόπου αντιλαμβάνεσαι πως οι περισσότεροι εκ των πολιτικών νοιώθουν σα να τσαλαβουτάνε σε λασπωμένα νερά. Απολαμβάνουν για λίγο την αίσθηση της επιστροφής στην παιδικότητα του να λερώνεις τα παντελόνια σου, αλλά έπειτα από λίγο η “μαμά-λαός” αντιλαμβάνεται πως θα χρειαστεί να ταλαιπωρηθεί και θα χρειαστεί να υποστεί τις συνέπειες, με αποτέλεσμα να αντιδρά. Και φτου κι απ’ την αρχή...
*Ο Νίκος Νυφούδης είναι Οικονομολόγος, Τομεάρχης εξαγωγών στο ΠΟΤΑΜΙ και Δημοτικός Σύμβουλος στον δήμο Πυλαίας - Χορτιάτη
