Μετά από 10 χρόνια κρίσης και 8 χρόνια Μνημονίων, η Ελλάδα, με βιωμένη πλέον την έβδομη πτώχευσή της από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κρίσιμη ιστορικά επιλογή: ή να ακολουθήσει το δρόμο των δομικών, θεσμικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση που θα την οδηγήσει στην κανονικότητα ή να συνεχίσει στην πεπατημένη, με τις παθογένειες που την οδήγησαν στην ανάγκη των μνημονίων, αναγκασμένη να ξαναζήσει στο μέλλον τα ίδια, όπως συνέβη επτά φορές τα τελευταία 197 χρόνια.
Η συγκυβέρνηση του αδιαφανούς αριστερού και ακροδεξιού λαϊκισμού με στολή παραλλαγής και μεγάλη δόση εξουσιολαγνείας, ετοιμάζεται να γιορτάσει την έξοδο από τα μνημόνια. Μια έξοδος που συνοδεύεται από επιτήρηση και “βραχιολάκι”, αλλά όχι από σχέδιο και πυξίδα για την επόμενη μέρα. Με τη Δημόσια περιουσία να παραμένει δεσμευμένη μέχρι το 2115 και τις αποκρατικοποιήσεις να γίνονται χωρίς τον έλεγχο του Κοινοβουλίου, με λιτότητα, λόγω υποχρεωτικού πλεονάσματος 2%, για 42 ακόμα χρόνια.
Η ίδρυση και λειτουργία επιχειρήσεων στην Ελλάδα παραμένει μια δύσκολη υπόθεση, σκοντάφτει σε μια διεφθαρμένη, γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση, που αποτρέπει τους επενδυτές, ενώ διώχνει και τους τελευταίους “ήρωες’’ που έχουν απομείνει να δραστηριοποιούνται ακόμα στη χώρα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αξιοποίηση του Ελληνικού που θα εξασφάλιζε 70.000 θέσεις εργασίας και μετά από τέσσερα χρόνια είναι ακόμα σε στασιμότητα. Το πολιτικό σύστημα σκέφτεται τις επόμενες εκλογές αντί να νοιάζεται για τις επόμενες γενιές, “σιτίζεται πολιτικά’’ από τις συντεχνίες και ενισχύει την πελατειακή δύναμή του.
Η νωπή εθνική συμφορά των πυρκαγιών της Ραφήνας και της Κινέττας τσαλάκωσε τα σχέδια της συγκυβέρνησης, γιατί ανέδειξε ακόμα μια φορά, ακόμα πιο εμφαντικά, ότι η μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν είναι ένα κανονικό οργανωμένο κράτος, που κάνει το ανθρωπίνως και τεχνολογικά εφικτό για να προστατεύσει τους πολίτες του και ότι για να δικαιολογήσει την ανικανότητά του καταφεύγει σε αόρατους εχθρούς, σε “ασύμμετρες απειλές’’ και “στρατηγούς ανέμους’’.
Τώρα λοιπόν που και οι “αριστερές’’ ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν, μπορεί να επιδιωχθεί μια εθνική θεσμική συμφωνία, πολιτική και κοινωνική, που θα υιοθετεί νέο υπόδειγμα, θα απενοχοποιεί τον ιδιωτικό τομέα, την επιχειρηματικότητα και το κέρδος, θα επιτρέψει να ξεφύγουμε από την αυτοκτονική στασιμότητα και τον κρατισμό και να περάσουμε στο μεν πεδίο της πραγματικής οικονομίας και των επενδύσεων σε παραγωγική διέγερση, στο δε πεδίο της οργάνωσης του κράτους και της δημόσιας διοίκησης στην επαναθεμελίωσή τους.
Βέβαια για όλα αυτά ο πολίτης δεν είναι στο απυρόβλητο, ούτε εκτός ευθύνης για όσα συμβαίνουν στη χώρα. Αυτός με την ψήφο του καθορίζει την ποιότητα των πολιτικών, τις ικανότητές τους, τις πολιτικές τους, το ήθος τους, τη νοοτροπία τους. Στις δημοκρατίες η ευθύνη των πολιτών –εκλογέων είναι μεγάλη, να μην το ξεχνάμε.
*Η Γιάννα Γεωρ. Παναγοπούλου, ΔΝ Δικηγόρος, παρ’ Αρείω Πάγω, είναι Τομεάρχης Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ποταμιού
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
