Ανεξάρτητα του πόσο καλά θυμάται κανείς τα όσα έμαθε κάποτε στο σχολείο για τη γραμματική και το συντακτικό της ελληνικής γλώσσας είναι εξαιρετικά εύκολο το να καταλάβει πως τα λόγια ως πολιτικό εργαλείο εξυπηρετούν πολλούς και διαφορετικούς σκοπούς με κυριότερο όμως εξ αυτών -δυστυχώς- το να παραμείνει χαμένο το νόημα κάποιων λέξεων.
Η λέξη "ευθύνη" για παράδειγμα... Θα έλεγα πως αυτή είναι η πιο κακοποιημένη ελληνική λέξη αν δεν υπήρχε η λέξη "ανάπτυξη". Και οι δύο αυτές λέξεις έχουν χρησιμοποιηθεί με τέτοιο τρόπο στον τόπο μας, ώστε να φτάσουν σε σημείο να θεωρούνται σήμερα από τους περισσότερους έλληνες πολίτες ως λέξεις κενές περιεχομένου.
Χρειάστηκε να δουν οι Έλληνες πολλές κυβιστήσεις και να ακούσουν άπειρες μπούρδες και αμέτρητες μπαρούφες για να επιτευχθεί αυτό. Ο λόγος δε που εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό, που δηλαδή το εγχώριο πολιτικό σύστημα επιτρέπει και καλοδέχεται αυτήν την κατάσταση είναι απλός. Όταν δεν είναι σαφές το τί σημαίνει η λέξη ευθύνη, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να την ...αναλάβει όποιος θέλει δημόσια, χωρίς κανένα απολύτως κόστος.
Όταν δεν είναι ξεκάθαρο το τί σημαίνει η λέξη ανάπτυξη, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να την... υποσχεθεί όποιος κάνει κέφι, επίσης χωρίς πραγματικό κόστος. Και εκεί βρίσκεται το όλο θέμα κατά τη γνώμη μου. Κάποιες λέξεις βολεύει να είναι κούφιες, ώστε να μην κοστίζει η χρήση τους...
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί επικίνδυνες συνθήκες εντός των οποίων πολιτεύονται και όσοι σέβονται τις λέξεις και όσοι τις χρησιμοποιούν με ύπουλο και υστερόβουλο τρόπο. Το πιο επικίνδυνο δε απ’ όλα είναι όταν ακούς έναν πολιτικό να χρησιμοποιεί τη φράση: "...με κάθε κόστος." Είναι βέβαιο πως όσο και να επιμείνει κανείς να λάβει εξηγήσεις από κάποιον πολιτικό που χρησιμοποιεί αυτή τη φράση δεν πρόκειται να πάρει απάντηση. Και υπάρχει σοβαρή εξήγηση για αυτό.
Αν το "όποιο" κόστος είναι ο πόλεμος, τότε αυτός που το προτείνει μάλλον έχει ήδη ετοιμάσει τις βαλίτσες της οικογένειας του για το εξωτερικό. Το "όποιο" κόστος θα το πληρώσουν οι άλλοι, οι πολίτες που τον ακούν και όχι ο ίδιος και η οικογένεια του.
Αν το "όποιο" κόστος είναι η περεταίρω φτωχοποίηση των Ελλήνων, η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους τότε είναι σίγουρο πως αυτός που τα προτείνει έχει τους πόρους και τα μέσα να μην τον αγγίξουν αυτά που προτείνει.
Είναι εξαιρετικά λυπηρό και προκλητικό να τα ακούνε αυτά ειδικά οι Έλληνες. Και αυτό ισχύει γιατί εμείς οι Έλληνες έχουμε πράγματι αναγκαστεί να πάρουμε τέτοιες σκληρές αποφάσεις γνωρίζοντας πολύ καλά και από την αρχή πως θα μας στοιχίσουν ακριβά.
Είναι γεμάτη η ελληνική ιστορία από ήρωες -ανώνυμους και επώνυμους- που πλήρωσαν αυτό το "όποιο" κόστος και ήταν κάθε φορά πολύ μεγάλο. Ποτέ δεν το κάνανε όμως επειδή το πρότεινε κάποιος.
Όποτε πληρώσαμε το κόστος αυτό, το κάναμε γιατί η Ιστορία η ίδια μας έφερε απέναντι σε ένα συγκεκριμένο δίλημμα πολύ οικείο, πολύ γνωστό σε εμάς τους Έλληνες: ελευθερία ή θάνατος.
Μόνον η Ιστορία μπορεί να φέρει τον Έλληνα αντιμέτωπο με αυτό το δίλημμα. Οποιοσδήποτε σπρώχνει τα πράγματα προς τα εκεί επειδή έτσι τον βολεύει θα έπρεπε να είναι δακτυλοδεικτούμενος ως άκρως επικίνδυνος.
*Ο Ιωάννης Σαρίδης είναι βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων στην Α' Θεσσαλονίκης
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
