Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Όλες οι νέες ταινίες στα σινεμά της Θεσσαλονίκης

Με 6 new entry αυτή η εβδομάδα για τους λάτρεις του κινηματογράφου

Του Γιώργου Παπαδημητρίου

Η κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκίνησε την Πέμπτη (20/10) περιλαμβάνει πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις, οι κυριότερες εκ των οποίων είναι οι εξής: α) η νέα ταινία του Φρανσουά Οζόν με τίτλο “Frantz”, την οποία θα παρουσιάσουμε και πιο εκτενώς β) η επιστροφή του σκηνοθέτη του “Oldboy”, με την ταινία «Η υπηρέτρια», γ) η νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, με  τίτλο “Julieta”, δ) το καμουφλαρισμένο πολιτικό θρίλερ «Ο λογιστής», με τον Μπεν Άφλεκ, ε) η ταινία εποχής «Η μεγάλη επιστροφή» του Κινέζου αρτίστα Ζανγκ Γιμού, στ) το γαλλικό δράμα «Αναμνήσεις». 

Αξιολόγηση: ***

Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν

Παίζουν: Πάουλα Μπέερ, Πιερ Νινέ,

Διάρκεια: 113’

To θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέα του Μεσοπολέμου Μορίς Ροστάν, με τίτλο «Ο άνθρωπος που σκότωσα» (1925), μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη μόλις επτά χρόνια μετά τη συγγραφή του. Το 1932, λοιπόν, ο μέγας μάστορας της ανάλαφρης χολιγουντιανής κωμωδίας, ο Γερμανός εμιγκρές Έρνστ Λιούμπιτς, σκηνοθετεί το “Broken Lullaby”, σε μία από τις σπανιότατες δραματικές αποκλίσεις της φιλμογραφίας του. Χρειάστηκε να περάσουν 84 χρόνια από εκείνη την ταινία για να έρθει το πλήρωμα του χρόνου μίας δεύτερης κινηματογραφικής διασκευής του συγκεκριμένου έργου. Δράστης ο Φρανσουά Οζόν, ο οποίος εκτίνει αυτή την ιστορία ψέματος, ταυτότητας, πένθους και αποδοχής της (κάθε είδους) απώλειας πέρα από το -μάλλον ταιριαστό για το 1932- happy end της ταινίας του Λιούμπιτς.

Βρισκόμαστε στην επομένη της λήξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενός ατελείωτου, δηλαδή, σφαγείου που έμελλε να λάβει περιορισμένη θέση στα κιτάπια της ιστορίας, για πολλούς λόγους. Το ξέσπασμα ενός δεύτερου πόλεμου, ακόμη μεγαλύτερης κλίμακας, μόλις μία εικοσαετία αργότερα αποτελεί σίγουρα μία προφανής αιτία, αλλά υπάρχουν και μπόλικες αφανείς πτυχές που έχουν παραπετάξει τον ΑΠΠ στο περιθώριο των ιστορικών σελίδων. Ο κυριότερος εξ αυτών είναι η έλλειψη μίας φανερά τερατώδους πλευράς, όπως ίσχυσε περίπου 20 χρόνια αργότερα με τις ναζιστικές και φασιστικές στρατιές. Αντιθέτως, ο ΑΠΠ είναι πολύ πιο σκιώδης όσον αφορά όλα τα δομικά και ταυτοτικά του στοιχεία και ως εκ τούτου, είναι πολύ δύσκολα αποκρυπτογραφήσιμος. Η σθεναρή στάση απέναντι στον -επί της ουσίας- αποικιοκρατικό αναδασμό που επιδίωξε η Γερμανία, όντας ριγμένη στο τότε γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό πεδίο, καθώς και τα παιχνίδια ισχύος και επιρροής των μεγάλων δυνάμεων της εποχής δεν εμπεριέχουν κανένα στοιχείο ευγενούς αγώνα προάσπισης της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αντιθέτως, αποπνέουν μονάχα μία αίσθηση αηδίας για ένα πόλεμο που έστειλε εκατομμύρια ανθρώπους σε φρικτό θάνατο, σε μία από τις χυδαίες και βρόμικες συρράξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η επομένη του ΑΠΠ βρήκε την Ευρώπη τσακισμένη από τις βαριές απώλειες, αλλά πάνω απ’ όλα δηλητηριασμένη μέχρι το μεδούλι της ψυχής της. Σε αυτό το κλίμα αναβράζοντος εθνικισμού, αφόρητα πληγωμένης περηφάνιας, πικρόχολης γεύσης ήττας, μηδενικής επιθυμίας για ζωή και ζοφερών σκέψεων (που έμελλε να επιβεβαιωθούν λίαν συντόμως) για το μέλλον, εντάσσει την κομψή και ντελικάτη ιστορία του ο Οζόν. Το “Frantz” είναι μία ιστορία όπου ένας νεκρός (του τίτλου) κυριαρχεί ασταμάτητα στις ζωές αυτών που έμειναν πίσω. Ως ανάμνηση που ξεθωριάζει, αλλά δεν λέει να εξαφανιστεί. Ως αγιάτρευτη ενοχή και απελπισμένη ικεσία για συγχώρεση. Ως διαρκής και δυσβάσταχτη υπενθύμιση ότι η ζωή οφείλει να συνεχιστεί. Ως παραίνεση μίας οποιασδήποτε, έστω και επινοημένης, νέας ευτυχίας, σε πείσμα του θανατερού ρόγχου που ακόμη αλυχτά.

Ο Οζόν επενδύει αισθητικά, από την πρώτη κιόλας στιγμή, στον διαχωρισμό μεταξύ γκρίζων στιγμών καταβύθισης, αναμόχλευσης της λύπης και μετωπικής σύγκρουσης με τον πόνο του ολέθρου και χρωματισμένων εξάρσεων φαντασιακής ή και πραγματικής ευτυχίας. Μία επιλογή η οποία -όσο κι μοιάζει ξεπατίκωμα μίας δοκιμασμένης συνταγής- λειτουργεί, αποπνέει μία διάχυτη δαντελένια στεναχώρια και την οποία ο Οζόν στηρίζει με μεθοδικότητα και ακρίβεια μέχρι τέλους. Παράλληλα, ο Οζόν τέμνει με προσοχή την ιστορία του στη μέση, με το κάθε σκέλος να δομείται πάνω σε μία διαδικασία αναζήτησης και σε μία διελκυστίνδα αλήθειας και ψέματος, που αναζητούν με μανία ένα σημείο ισορροπίας. Αποπνέοντας μία old school καλλιέπεια και μία αυθεντική αίσθηση μελαγχολίας, το “Frantz” κινείται σε ένα κόσμο φαντασμάτων και παραδοξοτήτων. Ένα κόσμο, όπου άπαντες μαθαίνουν να ζουν μέσα στις νέες ιστορίες που έχουν πλάσει, μαθαίνουν να αναζητούν σε αυτές μία υποτυπώδη λύτρωση, μια διαφυγή από την πραγματικότητα που μοιάζει αφόρητη.

Σε ένα κόσμο κατοικημένο από νεκρό χρόνο που δεν πρόκειται ποτέ να ανασυσταθεί, η Γερμανίδα Άννα (η πρωτοεμφανιζόμενη Πάουλα Μπέερ, που συμπουκνώνει τόνους εσωτερικής έντασης σε μικρές και ανεπαίσθητες εκφορές λόγου) και ο Γάλλος Αντριάν (ο σχεδόν ευλογημένα εύπλαστος Πιερ Νινέ του “Yves Saint Laurent” και του “Un Homme Idéal”) χάνουν οικειοθελώς τις ταυτότητές τους, και χάνονται σε μία γκρίζα ομίχλη που τους καταπίνει. Και μαθαίνουν πως η αλήθεια πολλές φορές, αντί για λυτρωτική, είναι καταδικαστική. Πως το ψέμα που είμαστε υποχρεωμένοι να βιώσουμε είναι πολλές φορές πολύ βαρύτερο από το ψέμα που αναγκαζόμαστε να εκστομίσουμε. Όλα αυτά -και αφότου προσπεράσουμε με καλή διάθεση τόσο κάποιες στιγμές τετριμμένων νύξεων όσο και ορισμένες ασουλούπωτες απόπειρες εξάρσεων- καθ᾽ οδόν προς ένα φινάλε που μοιάζει βγαλμένο από εφιάλτη που σταδιακά ξεφουσκώνει προς ένα απλώς δυσάρεστο όνειρο.

Επίσης στις αίθουσες της Θεσσαλονίκης:

Η Υπηρέτρια

Σκηνοθεσία: Τσαν-γουκ Παρκ

Παίζουν: Μιν-χι Κιμ, Κιμ-τάε Ρι

Διάρκεια: 144’

Η μεγάλη επιστροφή του Τσαν-γουκ Παρκ, ο οποίος δεν είχε κατορθώσει, στα χρόνια μετά την τρελή επιτυχία του “Oldboy”, να σταθεί σε εφάμιλλα δημιουργικά ύψη. Το τρέιλερ, πάντως, μας έκανε να ανυπομονούμε δεόντως.

Julieta

Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ

Παίζουν: Αντριάνα Ουγκάρτε, Έμα Σουάρες

Διάρκεια: 99’

Οι εποχές στις οποίες μία νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ αποτελούσε καυτή είδηση και πηγή ανυπομονησίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, η “Julieta”, όμως, ίσως και να αξίζει της προσοχής μας.

Ο λογιστής

Σκηνοθεσία: Γκάβιν Ο’ Κόνορ

Παίζουν: Μπεν Άφλεκ, Άννα Κέντρικ, Τζέι Κέι Σίμονς

Διάρκεια: 128’

Ένα συνοικιακό γραφείο που λειτουργεί ως βιτρίνα, ένας φαινομενικά άκακος λογιστής που ξέρει τα μυστικά των πιο επικίνδυνων ανθρώπων του υπόκοσμου. Ο Μπεν Άφλεκ σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά.

Η μεγάλη επιστροφή

Σκηνοθεσία: Ζανγκ Γιμού

Παίζουν: Λι Γκονγκ, Νταομίνγκ Τσεν

Διάρκεια: 109’

Μία κατάθεση ψυχής από τον Ζανγκ Γιμού, σε μία ιοδυνητή και συγκινητική ανάπλασα των τραγικών παιδικών του βιωμάτων. Παράλληλα, μία υπόγεια προσωπική νύξη για το βάρος του συμβιβασμού.

Σκηνοθεσία: Ζαν-Πολ Ρουβ

Παίζουν: Μισέλ Μπλαν, Ανί Κορντί

Διάρκεια: 84’

Μια αναζήτηση περισσότερο συμβολική, παρά κυριολεκτική. Ένα ξεψάχνισμα αναμνήσεων προς αναζήτηση νοήματος σε παρόντα χρόνο. Μία γλυκιά ταινία για τις γλυκιές στιγμές της νοσταλγίας.

Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας

«Όταν φτιάχνουμε μία ταινία, παίζουμε σαν παιδιά»

Φρανσουά Οζόν

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Απόστολος Τζιτζικώστας: Τον άλλο μήνα οι ανακοινώσεις για την ανάπλαση της ΔΕΘ
«Τον άλλο μήνα θα έχουμε και τις σχετικές πολύ ευχάριστες ανακοινώσεις» δήλωσε σήμερα ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας
Απόστολος Τζιτζικώστας: Τον άλλο μήνα οι ανακοινώσεις για την ανάπλαση της ΔΕΘ
Θεσσαλονίκη: Με αύξηση - ρεκόρ σε θεατές και επισκέπτες ολοκληρώθηκε το 26ο ΦΝΘ
Φέτος πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από 300 προβολές σε φυσικούς χώρους και προβλήθηκαν 250 ντοκιμαντέρ μεγάλου και μικρού μήκους
Θεσσαλονίκη: Με αύξηση - ρεκόρ σε θεατές και επισκέπτες ολοκληρώθηκε το 26ο ΦΝΘ