Ακριβώς το τέλος του κόσμου
Μερικές φορές, είναι ήδη αργά, ακόμη και στο πρώτο βήμα...
ς σας. ﷽﷽﷽οσοχ που αξtenable thees true once you reach what Melville called thw 'settings and becomes gradually less tenable theήδη
Αξιολόγηση: ***
Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Ντολάν
Παίζουν: Γκασπάρ Ουλιέλ, Ναταλί Μπάιγ, Βενσάν Κασέλ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Λέα Σεϊντού
Διάρκεια: 97’
Ορισμένες φορές, είναι ήδη αργά από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είναι ήδη αργά ακόμη και πριν την έναρξη, ακόμη και όταν δεν έχουμε πάρει καλά καλά θέσεις στην αφετηρία. Είναι ήδη αργά για να αποτραπεί το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου οποιασδήποτε φύσης. Είναι ορισμένες φορές που οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, που οι καλές προθέσεις απλώς στοιβάζονται στον σωρό της πίκρας που δεν μπορεί να χάσει τη γεύση της, στον σωρό των πληγών που δεν λένε με τίποτα να επουλωθούν.
Η νέα ταινία του enfant terrible του παγκόσμιου σινεμά, του (γαλλόφωνου) Καναδού Ξαβιέ Ντολάν, είναι βυθισμένη σε μία δίνη αναπόδραστης ημιτέλειας. Η παλιννόστηση ενός ασώτου υιού στην οικογενειακή εστία, μετά από 12ετή απουσία – σχεδόν εξαφάνιση, η οποία θα δρομολογήσει μία νέα απουσία, ακόμη πιο ολοκληρωτική και βαθιά. Ο χαμένος χρόνος που πασχίζει να γραπωθεί από κάποια πλαγιά του χρόνου, μπας και σκαρφαλώσει ξανά στην επιφάνεια, καταφέρνοντας μονάχα να βαθύνει το τραύμα. Να υπενθυμίσει εμφατικά ότι έχει δια παντός και ανεπιστρεπτί χαθεί.
Ο Λουί, ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας επιστρέφει στην -αδιευκρίνιστη- επαρχιακή γενέτειρά του, προκαλώντας ένα σοκ αμηχανίας σε αυτούς που έμειναν πίσω, σε μία ζωή βαλτωμένη και προβλέψιμη. Οι πληροφορίες που μας παρέχονται έχουν ελλειπτική και θραυσματική μορφή. Γιατί έριξε μαύρη πέτρα πίσω του ο Λουί; Ίσως επειδή ήταν ανοιχτά γκέι από πολύ νεαρή ηλικία, ίσως επειδή ο περίγυρος της μικρής πόλης τον έπνιγε, ίσως επειδή η πατρική φιγούρα (με κάποιο τρόπο που δεν μας διευκρινίζεται) εξαφανίστηκε, ίσως επειδή η οικογένειά του ήταν βαθιά και αγιάτρευτα δυσλειτουργική, ίσως λίγο από όλα αυτά, ίσως τίποτα από όλα τα παραπάνω, κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί με σιγουριά. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει επιστρέψει για να ανακοινώσει με επισημότητα τη μόνιμη αποχώρησή του, καθώς η άμμος στην κλεψύδρα της ζωής του λιγοστεύει απειλητικά.
Ο Ξαβιέ Ντολάν, ο μόνιμα αυθάδης, προκλητικός, επιδειξιμανής και οιστριονικός Ντολάν, δείχνει ευθύς εξαρχής τα δόντια του, κι αν δεν είστε εξοικειωμένοι με το φωνακλάδικο, attention seeking και μετωπικά συγκρουσιακό του σύμπαν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ορθώσετε (και καλά θα κάνετε, αν θέλετε τη γνώμη μου) τείχος άρνησης και αποστροφής. Ο Ντολάν μας βυθίζει από το πρώτο δευτερόλεπτο σε έναν παθογενή μικρόκοσμο, σε ένα ξεχαρβαλωμένο κλειστό κύκλωμα, όπου τίποτα δεν λειτουργεί σωστά και η υπερβολή μοιάζει ολότελα φυσική και πανταχού παρούσα. Οι συναισθηματικά ακρωτηριασμένοι εναπομείναντες περιφέρουν και επιδεικνύουν άτσαλα τα ανάμικτα συναισθήματά τους, ερχόμενοι σε μόνιμη αντιπαράθεση με τον σχεδόν ρομποτικά μειλίχιο παλιννοστούντα.
Μέσα από ένα καταιγισμό από κοντινά πλάνα, διάφορα διάσπαρτα ονειρώδη flashbacks, με συνοδευτική μουσική στη διαπασών, και μία νευρώδη και επιθετική διεύθυνση των ηθοποιών του, ο Ντολάν θέλει να μας γραπώσει από τον γιακά και να μας βυθίσει χωρίς σωσίβιο στον κόσμο των ηρώων του. Στην ολίγον camp μητρική φιγούρα, μονίμως καμουφλαρισμένη κάτω από ένα αβαθές στρώμα από μέικ απ, το οποίο πρέπει να ξύσουμε μέχρι να βρούμε ανθρώπινη επιφάνεια (Ναταλί Μπάιγ). Στον ούτως ή άλλως μειονεκτούντα αδερφό, ο οποίος παλεύει να διαχειριστεί την τραμπάλα μίσους – λατρείας που νιώθει για τον χαμένο αδερφό και να θεραπεύσει την εσωτερική ανεπάρκεια που βιώνει σε κάθε ρόλο που του έχει ανατεθεί (ο εκπληκτικός Βενσάν Κασέλ, που μας χαρίζει μία απολαυστική σεκάνς και βγάζει από τη μύγα ξίγκι σε ένα ρόλο που θα είχε βυθίσει αύτανδρους πάρα πολλούς ηθοποιούς). H εύθραυστη ψυχικά και μονίμως (αυτό)θυματοποιημένη μικρή αδερφή, που έχει καταλήξει να εξιδανικεύει ένα φάντασμα που ποτέ δεν γνώρισε επί της ουσίας (Λέα Σεϊντού). Τέλος, ο μόνος νεοεισελθείς και outsider σε αυτό το περιχαρακωμένο στρατόπεδο νοσηρότητας, η άβουλη και ανασφαλής σύζυγος του μεγαλύτερου αδερφού, που έχει επωμιστεί δραματουργικά τον ρόλο του συνδετικού κρίκου, του διαλείμματος πριν από κάθε καταιγίδα, του άμεσου εκφραστή της αμηχανίας που καταπίνει τους πάντες (η Μαριόν Κοτιγιάρ, σε μία ερμηνεία που δυστυχώς ξεχειλίζει από θεατράλε επιτήδευση).
Οι 3 αυτοί χαρακτήρες, που έμειναν πίσω, παλεύουν για να βρουν μία κοινή συνισταμένη ισορροπίας απέναντι στην υπενθύμιση του τραύματος που τους συνδέει, αλλά και να ξεκλέψουν χρόνο και χώρο για μία κατά πρόσωπο συνάντηση – αναμέτρηση, εκδήλωση λατρείας/πίκρας/απορίας προς έναν απόντα που κατέληξε αδιάκοπα παρών μέσα από τη βροντόφωνη απουσία του. Καθοδόν προς ένα φινάλε που (ορθώς) βουτά στον δισταγμό, στην υπόνοια, την υποψία και το ανείπωτο. Μία αποκάλυψη που αργεί να έρθει, μία αποκάλυψη που ίσως να έγινε κατανοητή, μία σειρά από απατηλές υποσχέσεις, ένα μπαράζ εκρήξεων που θέλουν να φανούν λυτρωτικές, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο και τον χώρο.
Κι όλα αυτά θα ήταν πολύ όμορφα και καλοδεχούμενα αν ο Ντολάν κατόρθωνε για μία φορά να βάλει ένα υποτυπώδες χαλινάρι στη στομφώδη αυταρέσκειά του. Αν ήταν πρόθυμος να αφήσει λίγο το πόδι του από το γκάζι και να επιτρέψει σητν ιστορία που αφηγείται να πορευτεί με νεκρά. Αν όντως αγαπούσε ολόψυχα τους ήρωές του, αντί να διαλαλεί φωνάζοντας αυτή την αγάπη, για να πείσει εμάς, αλλά κυρίως τον εαυτό του.
Επίσης στις αίθουσες:
Suburra: Υπόγεια πόλη
Σκηνοθεσία: Στέφανο Σολίμα
Παίζουν: Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Κλαούντιο Αμεντόλα, Έλιο Τζερμάνο
Διάρκεια: 130’
Με αρκετή καθυστέρηση έκανε την εμφάνισή της η συγκεκριμένη ταινία στις ελληνικές αίθουσες, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Σφιχτοδεμένο και συμπαγές πολιτικό – γκανγκστερικό θρίλερ made in Italy, που αξίζει της προσοχής σας.
Το κρύο της Τραπεζούντας
Σκηνοθεσία: Μουσταφά Καρά
Παίζουν: Χαϊντάρ Σισμάν, Νουράι Γιεσιλαράζ
Διάρκεια: 130’
Μία ακόμη απόδειξη ότι το τούρκικο σινεμά διαγράφει, εδώ και πολλά χρόνια, πολύ υψηλές πτήσεις. Ένα πέρα για πέρα γήινο, αλλά συγχρόνως λυρικό και υπερβατικό, δράμα, τοποθετημένο στις απόκοσμες ομορφιές της Τραπεζούντας.
Πλατεία Αμερικής
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σακαρίδης
Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Μάκης Παπαδημητρίου, Θέμις Μπαζάκα
Διάρκεια: 86’
Μία ακόμη ελληνική ταινία που προσπαθήσει να αιχμαλωτίσει το συναίσθημα στασιμότητας και πνιγμού που προκαλεί η παρατεταμένη οικονομική κρίση, θίγοντας παράλληλα ζητήματα ρατσισμού και μισαλλοδοξίας, κινούμενη σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Θάρρος ή αλήθεια
Σκηνοθεσία: Χένρι Τζουστ
Παίζουν: Έμα Ρόμπερτς, Ντέιβ Φράνκο
Διάρκεια: 96’
Μία online βερσιόν του πατροπαράδοτου παιχνιδιού «Θάρρος ή αλήθεια» θα μπλέξει μία χαμηλών τόνων μαθήτρια λυκείου σε μία θεότρελη περιπέτεια, όπου θα ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό της, αλλά και τον έρωτα. Προσπεράστε χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.
Φοβού τον πεθερό
Σκηνοθεσία: Γκάβιν Γουίζερ
Παίζουν: Τζέι Κέι Σίμονς, Εμίλ Χερς
Διάρκεια: 86’
Ένας κοσμοπολίτης και εργασιομανής πατέρας ανακαλύπτει πως η κόρη του έχει εξαφανιστεί και προστρέχει για βοήθεια στον loser πρώην εραστή της, που δεν την έχει ξεπεράσει ακόμη, σε μία ξέφρενη νυχτερινή αναζήτηση. Και πάλι, προσπεράστε άφοβα.
Power Rangers
Σκηνοθεσία: Ντιν Ίσραελαϊτ
Παίζουν: Ντάκρι Μοντγκόμερι, Ναόμι Σκοτ, Αρ Τζέι Σίλερ, Λούντι Λιν, Μπέκι Τζι
Διάρκεια: 124’
Όσοι ήσασταν παιδιά τη δεκαετία του ’90 αποκλείεται να μην θυμάστε αυτή την παιδική εκπομπή που έκανε πάταγο, όταν εμφανίστηκε στις μικρές οθόνες, το 1993. Reboot μετά από δύο αποτυχημένες ταινίες στα μέση και τα τέλη των 90s, προορισμένο για εφηβική κατανάλωση.
Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας
«Από μικρό παιδί, παρατηρούσα λαίμαργα τους ανθρώπους»
Ξαβιέ Ντολάν
