Αποστολή: Λευτέρης Αδαμίδης
Έχοντας φτάσει σχεδόν στα μισά του φετινού επετειακού Φεστιβάλ, η μέρα ανήκει δικαιωματικά στην πολυαναμενόμενη, από κοινό και κριτικούς σε όλο τον πλανήτη, νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου “The Killing of a Sacred Dear”, με την τεράστια αίθουσα Λιμιέρ να γεμίζει ασφυκτικά στην πρωινή προβολή. Ήδη από την έναρξη της, με μια σεκάνς εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς σε κοντινό πλάνο, ο σκηνοθέτης προετοιμάζει τον θεατή για το τι θα επακολουθήσει και για τις αντοχές που πρέπει να έχει. Ο Λάνθιμος με τον σταθερό συνεργάτη του Ευθύμη Φιλίππου στο σενάριο και τον Θύμιο Μπατακάκη στη φωτογραφία αφηγείται με όρους μιας καθαρής ταινίας τρόμου, που φέρνει στο μυαλό τη “Λάμψη” του Κιούμπρικ με τη διαρκή χρήση των ευρυγώνιων φακών, την ιστορία μιας ευκατάστατης οικογένειας ενός επιτυχημένου καρδιοχειρουργού (ο πάντα εξαιρετικός Κόλιν Φάρελ), της επίσης γιατρού συζύγου του (μια εντυπωσιακή Νικόλ Κίντμαν) και των δυο παιδιών τους. Μια οικογένεια που μοιάζει ευτυχισμένη και ιδανική μέχρι τη στιγμή που η παράξενη, σχεδόν πατρική, σχέση του γιατρού με ένα νεαρό αγόρι τον Μάρτιν φέρνει στο φως ένα τραγικό μυστικό από το παρελθόν του χειρουργού. Μαζί φέρνει την απειλή του αγοριού ότι αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη με τη μορφή μιας θυσίας, η οικογένεια του γιατρού θα οδηγηθεί στον αφανισμό. Αυτό που ακολουθεί είναι η βασανιστική κατάρρευση μιας οικογένειας από μια άγνωστη μα χειροπιαστή απειλή που υπερβαίνει τον ορθολογισμό. Ο Λάνθιμος αντλεί από την τραγωδία της Ιφιγένειας, την ανάγκη μιας παράλογης θυσίας ενός μέλους για να σωθεί το σύνολο, μόνο που στην εποχή μας η έννοια του ιερού και της δικαιοσύνης μοιάζουν να έχουν χαθεί μετατρέποντας και τις πλέον τραγικές πράξεις σε κανονιστικές λύσεις. Σίγουρα μια αμφιλεγόμενη, σκληρή, δημιουργία που θα βρει εξίσου θαυμαστές και πολέμιους απέναντί της και που αν και δεν φτάνει στο ύψος του “Αστακού” επιβεβαιώνει τον Λάνθιμο ως έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους δημιουργούς του παγκόσμιου σινεμά. Στις υπόλοιπες ταινίες του Φεστιβάλ που έχουν προβληθεί ως τώρα ξεχωρίζει αναμφίβολα το αριστουργηματικό, προσωπικό μας φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα, “The Square” του Ρούμπεν Όστλουντ μια ευφυής ματιά πάνω στην ευθύνη του ατόμου απέναντι στο κοινωνικό σύνολο μέσα από τα ηθικά διλήμματα που αντιμετωπίζει ένας διευθυντής μουσείου προετοιμάζοντας μια ριζοσπαστική έκθεση και το συγκινητικό “120 ΒΡΜ” του Ρομπέν Καμπιγιό, ένα χρονικό από τη δράση της ακτιβιστικής οργάνωσης Act Up στα πρώτα χρόνια του ξεσπάσματος της επιδημίας του AIDS.
