Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Επτά νέες ταινίες έκαναν την εμφάνισή τους στις αίθουσες της πόλης στην κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκίνησε χτες, και επιτέλους κάποιες εξ αυτών είναι αξιοθέατες. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: α) Το ιδιόρρυθμο ερωτικά δράμα εποχής, με τίτλο «Πλανητάριο», το οποίο θα σας παρουσιάσουμε εκτενώς ευθύς αμέσως, β) το απολαυστικά χαβαλεδιάρικο “Atomic Blonde”, με τη Σαρλίζ Θέρον, γ) η σπιντάτη ταινία δράσης “Baby Driver”,δ) η κωμική περιπέτεια «Ο σωματοφύλακας του εκτελεστή», ε) η δραματική γαλλική ταινία “150 Milligrams”, στ) η σαχλή γαλλική κωμωδία «Μαμά ή γιαγιά» και ζ) η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ο γιος του μεγαλοπατουσά»
Πλανητάριο
Σινεμά, μία τέχνη φαντασμάτων…
ς σας. ﷽﷽﷽οσοχ που αξtenable thees true once you reach what Melville called thw 'settings and becomes gradually less tenable theήδη
Αξιολόγηση: ** ½
Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι
Παίζουν: Νάταλι Πόρτμαν, Λίλι Ρόουζ Ντεπ
Διάρκεια: 105’
Παρίσι, τέλη τις δεκαετίας του ’30. Η Κέιτ και η Λόρα Μπάρλοου, δύο αδερφές που έχουν αποκτήση τη φήμη των ενορατικών, ολοκληρώνουν την περιοδεία τους. Ένα αδιόρατο νήμα τις συνδέει, σαν μία υπόνοια ενός κοινού ριζικού, σαν μία υπενθύμιση ενός κοινού τόπου που υπερβαίνει κατά πολύ την ισχύ και την ένταση ενός στέρεου αδελφικού δεσμού. Ισοπεδωτικά γοητευμένος από το σπάνιο και μεθυστικό χάρισμα (;) τους, ένας πανίσχυρος Γάλλος παραγωγός, ο Αντρέ Κορμπέν, προσλαμβάνει τις δύο αδερφές - μέντιουμ για μια πολύ φιλόδοξη ταινία. Μία ταινία που θα κινείται στα θολά όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, που θα συνδέει τον άυλο κόσμο των νεκρών με τον χειροπιαστό κόσμο των ζωντανών. Τρία άτομα μπλεγμένα στη δίνη και την παραζάλη μίας νέας τέχνης που ομοιάζει με μαγεία, των ατελείωτων πειραματισμών και των σαρωτικών αισθήματων, συνθέτουν μία παράδοξη και ιδιόρρυθμη οικογένεια, που πασχίζει να ανακαλύψει την ίδια της την ταυτότητα. Την ίδια στιγμή, το πολιτικό καζάνι της Ευρώπης κοχλάζει επικίνδυνα και απειλεί να σαρώσει τα πάντα.
Η νέα ταινία της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι (στην κινηματογραφική επιστροφή της μετά το χαμηλόφωνο και όμορφα down-tempo “Grand Central”) είναι βυθισμένη σε μία παραμορφωτική αιθαλομίχλη που κρύβει επιμελώς (ίσως και υπερβολικά επιμελώς) τα όσα παραμονεύουν σε κάθε στροφή της πλοκής. Αυτός ο μεγαλόπνοος και ολίγον ριψοκίνδυνος πλουραλισμός οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι η Ζλοτόφσκι και ο συν-σεναριογράφος Ρομπέν Καμπιγιό (ο οποίος, ως σκηνοθέτης μας έχει δώσει τα πολύ ενδιαφέροντα “Les Revenants” και “Eastern Boys”) ξεκινούν μεν από την εξερεύνηση των πολύπλευρων δυναμικών που αναπτύσσονται ανάμεσα στο τρίπτυχο των πρωταγωνιστών, καταλήγουν δε να ανοίξουν τον κύκλο με τρόπο εντυπωσιακό, αλλά και λίγο αφελή, συμπεριλαμβάνοντας άπειρες διακλαδώσεις και απολήξεις. Τον πνευματισμό και το υπερφυσικό, την ανάγκη του ανθρώπου να ενώσει το γήινο με το επέκεινα, το όνειρο που πολλές φορές υποκαθιστά, αν όχι και υπερκαλύπτει, την πραγματική ζωή που βιώνουμε ξύπνιοι, την αδιανόητη σύλληψη του κινηματογράφου, την απέραντη γοητεία που άσκησε η νεόκοπη τέχνη στους πρωτοπόρους της, αλλά και στους πρώτους θεατές, τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και τη φρίκη που σκόρπισε, τη διασύνδεση μεταξύ ηδονής και μυστηρίου.
Ο ρυθμός της αφήγησης είναι τόσο ιλιγγιώδης και καταιγιστικός που η κάθε υποπλοκή θα μπορούσε να σηκώσει μόνη της το βάρος μίας ξεχωριστής ταινίας. Ως αποτέλεσμα, αυτό το σαγηνευτικό, αλλά την ίδια στιγμή άναρχο και ετερόκλητο, σύμπαν που χτίζει η Ζλοτόφκσι στερείται συνοχής, στιβαρού τελικού σκοπού και επαρκών συνδετικών σημείων μετάβασης από το ένα θέμα στο άλλο. Κάπως έτσι, δυστυχώς, ξεφουσκώνει το υπερρεαλιστικό όραμα που εκπέμπει το «Πλανητάριο», το οποίο προσπαθεί (και εν μέρει κατορθώνει) να λειτουργήσει ως φόρος τιμής στην ψυχή του σινεμά, που κινείται πέρα από τα όρια της τέχνης, της τεχνικής και της βιομηχανίας.
Πράγματι, το πάθος με το οποίο η Ζλοτόφκσι πιστεύει και παραδίνεται στη μαγεία του κινηματογράφου είναι το λιγότερο συγκινητικό, αποτολμώντας να απλώσει τον καμβά της ταινίας της γύρω από κραυγαλέες υπερβολές που, σε λιγότερα ικανά χέρια, θα μπορούσαν να καταλήξουν φαιδρές και παντελώς άπνοες. Το «Πλανητάριο» είναι διάσπαρτο με ευφυείς εμπνεύσεις και κρυφές εσοχές που φανερώνουν όραμα, ταλέντο, ορμή και ευρηματικότητα. Είναι ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στη γενναιότητα και την αυθάδεια, ανάμεσα στη φιλοδοξία και την αλαζονεία, ανάμεσα στην άδολη αγάπη και τη φιλαυτία. Η Ζλοτόφσκι, όμως, σε τελικό απολογισμό, ηττάται φανερά και ομόφωνα στα σημεία, χωρίς να βγαίνει νοκ άουτ, καθώς το «Πλανητάριο» δεν μπορεί να γιατρέψει την αίσθηση του ασύνδετου και του φοκλορικού, που θεριεύει καθώς περνά η ώρα. Αν μη τι άλλο, πάντως, πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα αποτυχία.
Επίσης στις αίθουσες:
Atomic Blonde
.jpg)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιτς
Παίζουν: Σαρλίζ Θέρον, Τζέιμς ΜακΑβόι, Τζον Γκούντμαν
Διάρκεια: 115’
Βρισκόμαστε στο Βερολίνο, την εποχή της πτώσης του Τείχους και της κατάρρευσης του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Μία σέξι και όμορφη κατάσκοπος της βρετανικής MI6 καλείται να εξαρθρώσει ένα σκοτεινό δίκτυο που απειλεί με εξόντωση όλους πράκτορες του δυτικού κόσμου. Η Σαρλίζ Θέρον είναι μία απόλαυση.
Baby Driver
Σκηνοθεσία:Έντγκαρ Ράιτ
Παίζουν: Άνσελ Έλγκορτ, Κέβιν Σπέισι. Λίλι Τζέιμς
ς. Τ﷽﷽﷽﷽﷽﷽θελαρελθόντος, την οπουτ δεν βρΆντι ΣΔιάρκεια: 113’
Ο Baby είναι καλύτερος οδηγός για ληστείες, που κυκλοφορεί στην πιάτσα. Απαραίτητο στοιχείο της επαγγελματικής του ταυτότητας ένα σπιντάτο και λαχταριστό soundtrack που συνοδεύει μουσικά τη διαφυγή από τον τόπο του εγκλήματος. Κάποια στιγμή, όμως, ο Baby θα δει όλα όσα αγαπά να κινδυνεύουν να χαθούν και θα πρέπει να ορθώσει ανάστημα.
Ο σωματοφύλακας του εκτελεστή
.jpg)
Σκηνοθεσία: Πάτρικ Χιουζ
Παίζουν: Ράιαν Ρέινολντς, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον
Διάρκεια: 118’
Ένας αστυνομικός πράκτορας επιφορτισμένος με την προστασία μαρτύρων που κινδυνεύουν αναλαμβάνει να προστατέψει ένα παλιό του αντίπαλο, ο οποίος εργαζόταν πάλαι ποτέ ως επί πληρωμή εκτελεστής. Οι δυο τους πρέπει να φτάσουν σώοι και αβλαβείς στη Χάγη, για να κλείσουν πίσω από τα σίδερα ένα αιμοδιψή δικτάτορα.
150 Milligrams
Σκηνοθεσία:Εμανουέλ Μπερκό
Παίζουν: Μπαμπέτ Κνούντσεν, Μπενουά Μαζιμέλ
Η αληθινή ιστορία της πνευμονολόγου Ιρέν Φρασόν, η οποία ανακάλυψε στο νοσοκομείο της Βρέστης ότι μία σειρά αιφνίδιων θανάτων ασθενών οφειλόταν στη λήψη ενός ευρέως διαδεδομένου φαρμάκου. Μία άνιση και γενναία μάχη ξεκινά, με μόνο σκοπό την αποκατάσταση της αλήθειας και την απονομή δικαιοσύνης.
Μαμά ή γιαγιά
Σκηνοθεσία: Νοεμί Σαλιό
Παίζουν: Ζουλιέτ Μπινός, Καμίγ Κοτάν
Διάρκεια: 94’
Μία ξενέρωτη κόρη και μία αιωνίως ανέμελη μάνα θα μείνουν την ίδια ακριβώς στιγμής έγκυες και, σαν να μην έφτανε αυτό, θα αναγκαστούν να μοιράζονται την ίδια στέγη, μέχρι να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους. Μία ακόμη κωμωδία του σωρού από τη Γαλλία, με τη Ζουλιέτ Μπινός σε ένα ρόλο - σκέτη αρπαχτή.
Ο γιος του μεγαλοπατουσά
Σκηνοθεσία: Τζέρεμι Ντέγκρουσον, Μπεν Στράσεν
Με τις φωνές των: Κρίστοφερ Πάρσον, Λούκας Ρίγκερ
Διάρκεια: 92’
Ο νεαρός Άνταμ ξεκινά ένα παράτολμο ταξίδι, με σκοπό να βρει τον χαμένο πατέρα του, ο οποίος, όμως, δεν είναι ακριβώς άνθρωπος, αλλά ένας μαλλιαρός Μεγαλοπατουσάς. Ο πατέρας του, όμως, κρύβεται επιμελώς σε ένα άγριο δάσος, καθώς μία διαβολική εταιρία θέλει να τον χρησιμοποιήσει σε πειράματα.
Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας
«Τα βραβεία στο σινεμά είναι απολύτως περιττά»
Νάταλι Πόρτμαν
