Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Οκτώ, παρακαλώ, νέες ταινίες έκαναν την εμφάνισή τους στις αίθουσες της πόλης, την κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκίνησε την Πέμπτη (5/10), οι οποίες είναι οι εξής: α) η πολύ αξιόλογη ταινία από τη Χιλή «Μία φανταστική γυναίκα», με την οποία θα καταπιαστούμε αναλυτικότερα ευθύς αμέσως, σμο. ﷽﷽﷽﷽﷽αρυκαιρδηλαδή συο οποίυνολικβ) το πολυαναμενόμενο sequel του θρυλικού “Blade Runner”, με τίτλο “Blade Runner 2049”,γ) το biopic για τον βίο του συγγραφέα Τζον Ντ. Σάλιντζερ «Επαναστάτης στη σίκαλη», δ) η αυστριακή μαύρη κωμωδία “Wild Mouse”,ε) η γαλλική ταινία «Η λιακάδα μέσα μου», με τη Ζουλιέτ Μπινός, στ) η -βασισμένη σε μάνγκα- ιαπωνική ταινία δράσης «Η λεπίδα του αθάνατου», ζ) η περιπέτεια δράσης «Ομάδα υποβρύχιων καταδρομών» και η) η ταινία κινουμένων σχεδίων«My Little Pony: Η ταινία».
Μια φανταστική γυναίκα
ς σας. ﷽﷽﷽οσοχ που αξtenable thees true once you reach what Melville called thw 'settings and becomes gradually less tenable theήδη
Αξιολόγηση: ***½
Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Σκηνοθεσία: Σεμπαστιάν Λέλιο
Παίζουν: Ντανιέλα Βέγκα
Διάρκεια: 104'
Ο Χιλιανός σκηνοθέτης Σεμπαστιάν Λέλιο είχε αποδείξει ήδη από το “Gloria” (2013) -που είχε, επίσης, κάνει την πρεμιέρα του στην Μπερλινάλε, με την πρωταγωνίστρια Παουλίνα Γκαρσία να κερδίζει την Άρκτο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας- πως έχει την ικανότητα να φιλοτεχνεί διορατικά και ενδοσκοπικά γυναικεία πορτρέτα. Ηρωίδα του, για μία ακόμη φορά, μία γυναίκα που βρίσκεται στριμωγμένη στα σχοινιά και παλεύει να βρει χώρο, ανάσα και πατήματα, χωρίς ακριβώς να διαθέτει την πολυτέλεια του χρόνου. Στο “Gloria”, η πρωταγωνίστριά μας είναι βουτηγμένη σε μια «κανονικότητα» ρόλου, θέσης και συνθήκης που την καταπνίγει. Είναι παγιδευμένη σε ένα καθεστώς ατολμίας, από το οποίο οφείλει να απαλλαγεί με παρρησία, τσαμπουκά και πυγμή.
Στο “Una Mujer Fantástica” («Μία φανταστική γυναίκα», ελληνιστί), ο τελικός προορισμός της αυτοεκτίμησης και της αυτάρκειας παραμένει απαράλλακτος, αλλά η φορά, τρόπον τινά, είναι αντιστραμμένη. Στη θέση της μεσήλικης και διαζευγμένης Gloria συναντούμε τη Marina, που έχει ήδη πραγματοποιήσει το βασικό βήμα αυτοπροσδιορισμού. Έχει αποτινάξει το αρσενικό παρελθόν του Daniel και βρίσκεται ένα κλικ πριν από την ολοκλήρωση της επαναγέννησης, για την οποία, όμως, δεν αρκεί μονάχα μία αλλαγή δέρματος ή κελύφους. Το τελευταίο βήμα μπορεί να μην είναι η πιο μεγάλη δρασκελιά, αλλά είναι το πλέον δύσκολο. Γιατί είναι θέμα τρόπου και όχι απόστασης, είναι ζήτημα χειρισμών και όχι συνειδητοποίησης.
Όπως πολύ συχνά συμβαίνει στη ζωή, ουδέν κακόν αμιγές, και η δυσβάσταχτη αναπάντεχη απώλεια του συντρόφου της Marina θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο οικοδόμησης. H Marina, σε αντίθεση με την Gloria, θα πρέπει να ανακαλύψει τον εαυτό της και να ορθώσει ανάστημα σε όλα τα επιμέρους ζητήματα, πέρα από την πλέον δύσκολη πίστα, την οποία έχει ήδη τερματίσει. Η Marina έχει ήδη χτίσει τον βασικό σκελετό της προσωπικότητάς της, αλλά πρέπει να φροντίσει κι όλα τα επιμέρους μερεμέτια που θα μετατρέψουν τη σκαλωσιά σε κανονικό κτίσμα. Η Marina είναι πέραν πάσης αμφιβολίας μία φανταστική γυναίκα, ακριβώς επειδή δίνει σάρκα και οστά, καρδιά και υπόσταση, σε μία ύπαρξη που οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν ως αποκύημα παρεκκλίνουσας κι ελαττωματικής φαντασίας.
Φυσικά, πρέπει να προηγηθεί πόνος, κλάμα, εξευτελισμοί και σκληρές κατατραπακιές, με το πίσω φόντο να λειτουργεί συχνά ως απειλή (τα ογκώδη κτίρια και οι δρόμοι του Σαντιάγκο, μέσα από μία κινηματογράφηση αγχώδη και ασφυκτική) ή ως περιπαικτική κοροϊδία (το λούνα παρκ ως χλευαστικό πίσω φόντο τεχνητής χαράς). Με όλες αυτές τις δυσκολίες, πάντως, να μην συνιστούν απλώς ένα άθροισμα γενικών κι αόριστων δεινών, αλλά να αποπνέουν μία συνεχή αίσθηση παραλόγου. Η θλίψη και η αδήριτη ανάγκη του πένθους ηττάται κατά κράτος από τις κραυγαλέες τυπικότητες. Ο πανικός της απώλειας βαφτίζεται λογικοφανής καχυποψία. Το φαινομενικά γνήσιο ενδιαφέρον ασκεί ασφυκτικές πιέσεις και οδηγεί σε διαπομπεύσεις, πάντα στο όνομα των καλών προθέσεων.
Ο Λέλιο παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής μία διαδρομή γεμάτη λακούβες και ασχήμιες, την οποία, ευτυχώς, δεν εκτρέπει σε καμία στιγμή σε καρικατούρα δυστυχίας και ηρωισμού. Με απαλό τέμπο και χωρίς υπερβολές ή ξεσπάσματα (ο Λέλιο αγαπά και κατανοεί την ηρωίδα του σε βαθμό που να την απαλλάσσει από οποιαδήποτε ανάγκη υστερικών εκρήξεων δικαίωσης, που θα ακούγονταν ψεύτικες και στερεοτυπικές), φτιάχνει μία ταινία που είναι ευθύς εξαρχής ομιλητικότατη, χωρίς να χρειάζεται να πει πολλά, μία ταινία που διατηρεί ακέραιη τη στιβαρότητά της, ακόμη κι όταν καταφεύγει σε κάποια τεχνάσματα ολίγον προφανή.
Και μας χαρίζει μία πανέμορφη υπνωτιστική σκηνή, λίγο πριν το τέλος, λουσμένη σε υπόγειους και διαπεραστικούς τονισμούς, όπου οι διαχωρισμοί εξατμίζονται σχεδόν κυριολεκτικά. Ένα σουλάτσο σε δύο κόσμους, μίά ιδρωμένη βόλτα σε καθεστώς μεταιχμιακό. Με την ελπίδα της ουρανοκατέβατης διαφυγής να βυθίζεται σε ένα ευεργετικό κατάμαυρο κενό. Δεν υπάρχει καμία διέξοδος που θα πέσει στα χέρια μας σαν μάννα εξ ουρανού. Υπάρχει το εδώ και το τώρα και το τι φύ(λ)λο θα κατεβάσουμε με τα χαρτιά που μας έλαχαν.
Επίσης στις αίθουσες:
Blade Runner 2049
Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Χάρισον Φορντ
Διάρκεια: 163’
Τριάντα πέντε χρόνια μετά το θρυλικό “Blade Runner”, το σίκουελ δια χειρός Ντενί Βιλνέβ φέρνει τον Αστυνόμο Κ σε αναζήτηση του Ρικ Ντέκαρτ, ο οποίος αγνοείται.
Πρόκληση τιτάνιου μεγέθους η επαναπροσέγγιση μίας ταινίας – μύθου στην ιστορία του σινεμά κι ας ελπίσουμε πως ο Βιλνέβ θα ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις.
Επαναστάτης στη σίκαλη
Σκηνοθεσία: Ντάνι Στρονγκ
Παίζουν: Νίκολας Χουλτ, Σάρα Πόλσον, Κέβιν Σπέισι
Διάρκεια: 103’
Ο Τζον Ντ. Σάλιντζερ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Αμερικάνους συγγραφείς του 20ου αιώνα, ενώ το μυθιστόρημά του «Ο φύλακας στη σίκαλη» θεωρείται από πολλούς το σπουδαιότερο έργο της αμερικάνικης λογοτεχνίας.
Το biopic αυτό ιχνηλατεί τη διαδρομή του από το ναδίρ στο ζενίθ της αναγνώρισης.
Wild Mouse
Σκηνοθεσία: Γιόζεφ Χάντερ
Παίζουν: Γιόζεφ Χάντερ, Πία Χιρτσέγκερ, Γκέοργκ Φρίντριχ
Διάρκεια: 103’
Ένας μουσικό-κριτικός απολύεται από την εφημερίδα όπου αρθρογραφούσε επί σειρά ετών και βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Αποκρύπτει τη δυσάρεστη είδηση της απόλυσης από τη γυναίκα του, η οποία ενδιαφέρεται μονάχα για το πώς θα μείνει έγγυος, και καταστρώνει ένα πολύπλοκο κι ευφυές σχέδιο εκδίκησης.
Η λιακάδα μέσα μου
Σκηνοθεσία:Κλερ Ντενί
Παίζουν: Ζουλιέτ Μπινός, Ξαβιέ Μποβουά
Διάρκεια: 95’
Η Ιζαμπέλ είναι μία καλλιτεχνική ψυχή, μία μοντέρνα και χειραφετημένη χωρισμένη μητέρα.
Ταυτόχρονα, είναι μία ευαίσθητη ύπαρξη που δεν έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να βρει τον απόλυτο έρωτα, χωρίς να αποθαρρύνεται από το χάσμα επικοινωνίας που συναντά με κάθε άνδρα που περνά από το διάβα της.
Η λεπίδα του αθάνατου
Σκηνοθεσία: Μίικε Τακάσι
Παίζουν: Τακούγια Κιμούρα, Χάνα Σουγκισάκι
Διάρκεια: 140’
Η αθανασία είθισται να θεωρείται ως η υπέρτατη ανθρώπινη φαντασίωση, η μάταιη εκείνη ελπίδα απέναντι στον φόβο του χαμού. Who wants to live forever, όμως, που έλεγε και μία ψυχή; Ένας σαμουράι μάχεται για να αποκτήσει εκ νέου την ψυχή του, δίνει τον υπέρτατο αγώνα μόνο και μόνο για να ξαναγίνει θνητός και τρωτός. νας ﷽﷽﷽﷽﷽﷽ to live forever, αι ναντWho
Ομάδα υποβρύχιων καταδρομών
Σκηνοθεσία: Στίβεν Κουέιλ
Παίζουν: Σάλιβαν Στέιπλετον, Τζέι Κέι Σίμονς
Διάρκεια:105’
Έχουμε, λοιπόν, μία ομάδα πεζοναυτών, οι οποίοι αναλαμβάνουν να ξεθάψουν έναν αμύθητο θησαυρό από τον πυθμένα μίας λίμνης, στη Βοσνία, εν μέσω του αιματηρού εμφυλίου. Επειδή, όμως, είναι καλόκαρδοι και προασπιστές των αδύναμων, παρεκκλίνουν από το πλάνο με σκοπό να βοηθήσουν τους φτωχούς ντόπιους...
My Little Pony: Η ταινία
Σκηνοθεσία:Τζέισον Θίσεν
Με τις φωνές των:Άσλεϊ Μπολ, Τάρα Στρονγκ, Άντρε Λίμπμαν,
Διάρκεια: 99’
Τριάντα ένα χρόνια μετά την πρώτη ταινία που αντλούσε έμπνευση από τη διάσημη σειρά, έχουμε μία νέα απόπειρα, η οποία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ενηλίκους, οι οποίοι θα αναγκαστούν να συρρεύσουν στις σκοτεινές αίθουσες για να ικανοποιήσουν την επιθυμία των μικρών θυγατέρων τους.
Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας
«Μάλλον έχετε ήδη βαρεθεί να με βλέπετε, αλλά δεν σκοπεύω να αποσυρθώ»
Χάρισον Φορντ
