Wonder Wheel
- Η καρδιά έχει τα δικά της ιερογλυφικά...
- Αξιολόγηση: ** ½
- Του Γιώργου Παπαδημητρίου
- Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
- Παίζουν: Κέιτ Γουίνσλετ, Τζέιμς Μπελούσι, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Τζούνο Τεμπλ
- Διάρκεια: 101’
Καλοκαίρι του 1950, στην πολυσύχναστη πλαζ του Κόνι Άιλαντ, στα περίχωρα του Μπρούκλιν. Ένα σμήνος από λουόμενους, φασαριόζικο και παλλόμενο μεν, άμορφο και ακανόνιστο δε, απολαμβάνει τα θερινά του μπάνια. Στο πίσω φόντο, το ξόρκισμα των -κυρίως ψυχολογικών- δεινών του πολέμου και η δυσκολία επανάκαμψης σε μια γωνιά του Μεγάλου Μήλου που δεν βιώνει το baby boom και το αμερικάνικο μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα. Σύμβολο της γειτονιάς αυτής η ρόδα του λούνα παρκ, η διάσημη Wonder Wheel, που υπόσχεται και υλοποιεί ένα μόνο θαύμα: αυτό της αδιαπραγμάτευτης στασιμότητας. Οι ήρωες του Wonder Wheel είναι ασφυκτικά εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει. Ακόμη και το σημείο της έσχατης πτώσης δεν είναι τίποτα άλλο από μία νιοστή αφετηρία της ίδιας ατελείωτης ανηφόρας. Αυτή η ρόδα υποτίθεται πως δίνει χρώμα και λούζει με φως αυτό το ταπεινό σπιτικό, αλλά στην ουσία ρίχνει μονάχα της βαριά της σκιά. Ωσότου όλα επιστρέψουν στο σημείο μηδέν, που αυτή τη φορά θα είναι πιο παγερό από ποτέ.
Ο αισίως 82χρονος Γούντι Άλεν συνεχίζει να μετουσιώνει σε πράξη την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του, όταν συνειδητοποίησε ότι η σκόνη στην κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει απειλητικά. Σκηνοθετεί ακατάπαυστα, βγάζοντας μία νέα ταινία κάθε χρόνο, μένοντας πιστός στη βασική φιλοσοφική του κατευθυντήρια γραμμή: η μάχη κατά της φθαρτότητας είναι μία μάχη χαμένη από χέρι, αλλά είναι μία μάχη που πρέπει να δοθεί. Ασχέτως αν η οδύνη της κάθε νέας ήττας ανταριάζει ακόμη και την έξαψη του αγώνα που προηγήθηκε. Ο όψιμος Γούντι βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος με την κατηγορία της επαναληψιμότητας, ενώ στην πραγματικότητα, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, είναι πλέον βυθισμένος σε μία εντροπία. Σε μία δίνη διάχυτης απαισιοδοξίας, η οποία ξεπροβάλλει ως τελικό κατακάθι μια ζωής αγωνιωδών ερωτήσεων και αναζωογονητικής έλλειψης απαντήσεων. Μόνο που σε κάποια στιγμή η έλλειψη απαντήσεων παύει να λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη αναζήτησης και στρογγυλοκάθεται ως ρέμβη ματαιότητας.
Τούτη τη φορά, ο Γούντι επιστρέφει στο μοτίβο που είχαμε δει πριν από λίγα χρόνια στο Blue Jasmine, με την κεντρική πρωταγωνίστρια (και πάλι μία Κέιτ, με τη Γουίνσλετ να παίρνει τη θέση της Μπλάνσετ) να μοιάζει και πάλι με καμουφλαρισμένη βερσιόν της Μπλανς Ντυμπουά. Ο Γούντι, ως γνωστόν, ποτέ δεν υπήρξε φειδωλός ή κρυψίνους στην παραδοχή των επιρροών του, οι οποίες και πάλι δηλώνονται με σαφήνεια. Ο παγοπώλης έρχεται (The Iceman Cometh) γράφτηκε από τον Ευγένιο Ο’ Νηλ, το 1939, σε μία εποχή ολοκληρωτικής ψυχολογικής κατάρρευσης και απελπισίας για τον μεγάλο δραματουργό, ο οποίος επέλεξε να κινηθεί σε τραχιά ρεαλιστικά μονοπάτια τσεχοφικών καταβολών (επίσης, ξεκάθαρη η μνεία περί Τσέχοφ εντός της ταινίας). Η εξέλιξη της πλοκής και η κορύφωση του δράματος δεν προσφέρουν την παραμικρή ανακούφιση ή παρηγοριά, καθώς η αυτογνωσία είναι μονάχα επώδυνη αλλά ποτέ λυτρωτική. Μόνη διαθέσιμη διαφυγή αυτή του θανάτου, η οποία με τη σειρά της είναι εμποτισμένη με το στίγμα της δειλίας και της παραίτησης.
Σε μία παρόμοια μαύρη τρύπα που οδηγεί στα πιο βαθιά σκοτάδια έχει βρεθεί και η βασική μας ηρωίδα, η οποία, όπως ακριβώς οι ήρωες αυτού του θεατρικού έργου (στο οποίο πιθανολογεί και η ίδια πως κάποτε πρωταγωνίστησε, αλλά δεν παίρνει και όρκο), κρατιέται στη ζωή από το ίδιο κλαδί που πριονίζει με το άλλο της χέρι. Τα ψέματα που ταΐζει τον εαυτό της για τις δυνατότητες που δεν αξιοποίησε, για τη ζωή που της άξιζε και δεν έλαβε ποτέ. Το συνεχές αυτομαστίγωμα για το μοιραίο σφάλμα που διέπραξε στο παρελθόν, το οποίο απενοχοποιεί την τωρινή της ισοπεδωτική αδράνεια. Οι απατηλές ψευδαισθήσεις μιας ως δια μαγείας ρομαντικής φυγής που δεν εδράζονται στην πραγματικότητα. Η Τζίνι έχει πιαστεί σε μία φάκα αυταπάτης κι όσο πασχίζει να ελευθερωθεί τόσο πιο βαθιά παγιδεύεται.
Ο Γούντι, με την αρωγή του διευθυντή φωτογραφίας Βιτόριο Στοράρο, ενδύει τα πρόσωπα των ηρώων του (και δη της πρωταγωνίστριάς του) με μία πανδαισία χρωματικών καμβάδων που εναλλάσσονται σε συνάρτηση με την ψυχική διάθεση της στιγμής. Κόκκινο της φωτιάς για τις φλόγες του πάθους και του θυμού, μεταλλικό μπλε για τη θλίψη, χρυσαφί για τις εξάρσεις γοητείας, ωχρό κίτρινο για τις εκρήξεις πίκρας, μουντό γκρίζο για τις παγωμένες στιγμές της συνειδητοποίησης. Και δυστυχώς, μέσα από αυτό το τρικ, επιτείνει την αίσθηση της αμηχανίας που απορρέει από την ανισόρροπη τονικότητα. Από τις εικαστικές υπερβολές που παραπέμπουν σε αλλοτινές τεχνικές χολιγουντιανών μελοδραμάτων, αλλά στέκουν εδώ αμήχανες ώς τη μάλλον χλιαρή στόφα των διαλόγων (για τα γουντιαλενικά δεδομένα). Από την overplayed σκηνοθετική (από αμιγώς ερμηνευτική σκοπιά η Γουίνσλετ κρατά τα μπόσικα) προσήλωση στην πρωταγωνίστρια ώς τον νυσταλέο ήρωα - κεντρικό αφηγητή της ιστορίας (πάρα πολύ άχαρος ο κατά τα άλλα συμπαθής Τίμπερλεϊκ). Ακόμη ακόμη από την πρόθεση καταβύθισης στο ανθρώπινο αδιέξοδο των τσακισμένων προσδοκιών ώς την ανεπιτυχή μετατροπή των ηρώων σε καρυδότσουφλα που τους ξεβράσει η Μοίρα σε ένα τόπο χωρίς συντεταγμένες, το Wonder Wheel δείχνει να κομπιάζει, να δυσκολεύεται να νιώσει άνετα με την ίδια του την ιστορία και να βρίσκει σφυγμό και ανάσα μονάχα περιστασιακά. Μέχρι ίσως τη στιγμή του φινάλε, που χαρίζει μια μικρή αποζημίωση, χάρη στη γυμνή της σκληρότητα. Ας είναι. Ο Γούντι έχει κερδίσει επάξια το γαλόνι των στραβών ματιών στις όποιες τωρινές του ατέλειες.
Επίσης στις αίθουσες:
Το τετράγωνο
- Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Έστλουντ
- Αφήγηση: Κλάες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Μος, Ντόμινικ Γουέστ
- Διάρκεια: 142’
Η ταινία που απέσπασε τον βαρύτιμο Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, από τον Σουηδό Ρούμπεν Έστλουντ, τον οποίο είχαμε την τύχη και τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ένα δριμύ κατηγορώ σαρκασμού και ειρωνείας για όλα τα ψεύτικα θέσφατα του μοντέρνου κόσμου.
- Σκηνοθεσία: Γιούλιαν Ρόζεφελντ
- Παίζουν: Κέιτ Μπλάνσετ
- Διάρκεια: 79’
Μια ιδέα που ξεκίνησε ως video installation και κατέληξε ένα ιδιόμορφο κινηματογραφικό πείραμα, με την υπέροχη Κέιτ Μπλάνσετ να ενσαρκώνει 13 διαφορετικές περσόνες, οι οποίες παραπέμπουν σε 13 διαφορετικά καλλιτεχνικά μανιφέστο. Ενδιαφέρον εγχείρημα, που βουλιάζει, όμως, στη ματαιοδοξία του.
Εγώ, ο κολοκυθάκης
- Σκηνοθεσία: Κλοντ Μπαράς
- Με τις φωνές των: Γκασπάρ Σλατέρ, Σιστίν Μουράτ, Πολίν Ζακού
- Διάρκεια: 66’
Μία γλυκύτατη ταινία κινουμένων σχεδίων, η οποία διαθέτει παιδικό περιτύλιγμα, αλλά είναι πέρα για πέρα ενήλικης οπτικής. Η απώλεια του γονέα, η διαχείριση του πόνου από το παιδικό μυαλό, η αναζήτηση νέων σταθερών, τώρα που έχουν εκλείψει οι βασικές. Ένα όμορφο animation που βρέθηκε μέχρι την τριάδα των υποψήφιων ταινιών για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η ζούγκλα
- Σκηνοθεσία: Γκρεγκ ΜακΛιν
- Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Τόμας Κρέτσμαν, Άλεξ Ράσελ
- Διάρκεια: 115’
Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της, έχουμε να κάνουμε με μία ταινία επιβίωσης και αναμέτρησης του ανθρώπου με τις δυνάμεις που δρουν εκτός του καθιερωμένου comfort zone: στη φύση, η μόνη λογική έγκειται στην επιβίωση. Τέσσερις φίλοι θα βρεθούν στην καρδιά της ζούγκλας του Αμαζονίου, αναγκασμένοι να πράξουν τα δέοντα προκειμένου να την πετύχουν.
A Bad Moms Christmas
- Σκηνοθεσία: Τζον Λούκας και Σκοτ Μουρ
- Παίζουν: Μίλα Κούνις, Κρίστεν Μπελ, Κριστίν Μπαράνσκι
- Διάρκεια: 116’
Τρεις φίλες, που δεν λαμβάνουν την εκτίμηση που τους αξίζει, επαναστατούν ακριβώς στην καρδιά του κυκλώνα, εν μέσω δηλαδή των χριστουγεννιάτικων εορτών. Μόνο που τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο τελικά, καθώς θα βρεθούν να φιλοξενούν τις δικές τους μητέρες... Προσπεράστε άφοβα αυτή την ανάξια λόγου κωμωδία.
Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης
- Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Μαντά
- Εμφανίζονται: Άλκη Ζέη, Μάνος Ζαχαρίας, Τίτος Πατρίκιος
- Διάρκεια: 88᾽
Ένας κινηματογραφικός περίπατος στην πολυτάραχη ζωή και το πλούσιο έργο της Άλκης Ζέη, μέσα από δικές της εξομολογήσεις και μαρτυρίες των κοντινών της ανθρώπων. Μαζί με την ιστορία της Ζέη, ξεδιπλώνεται παράλληλα και ολόκληρη η πονεμένη ιστορία της Ελλάδος στον αιώνα που μας πέρασε.
Ο θησαυρός
- Σκηνοθεσία: Στράτος Μαρκίδης
- Παίζουν: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Παύλος Χαϊκάλης, Σωτήρης Καλυβάτσης
- Διάρκεια: 104᾽
Ένα ανοσιούργημα έλλειψης σεβασμού, μια φρικιαστική αρπαχτή που δυστυχώς θα κόψει πολλά εισιτήρια. Αν θέλουμε να είμαστε τυπικοί, πρόκειται για τη δεύτερη μεταφορά του θεατρικού «Ο θησαυρός του μακαρίτη» στο σινεμά, αλλά επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με ένα φτηνιάρικο κοπιάρισμα της θρυλικής ταινίας του 1959.
Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας
«Δεν πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή, αλλά καλού-κακού θα έχω μια αλλαξιά μαζί μου»
Γούντι Άλεν
