Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Ο Φάντο και η Λις, σαν παιδιά χαμένα στα συντρίμμια του κόσμου των μεγάλων, αναζητούν τη μυθική πόλη της Ταρ, μιας πολιτείας όπου όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, μιας πολιτείας που χαρίζει την ευτυχία σε όλους όσοι καταφέρουν να φτάσουν εκεί. Ο Γιώργος Γιαννάκης και η Μαρία Αρβανίτη βρίσκονται στη σκηνή του Studio Vis Motrix για να υποδυθούν τους παραπάνω ήρωες του ομώνυμου έργου του Ισπανού θεατρικού συγγραφέα Φερνάντο Αραμπάλ με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Οδυσσέα Ζήκα. Με αφορμή τις παραστάσεις του έργου απάντησαν στις ερωτήσεις μας, μας είπαν για την Ταρ, για τη σχέση των δύο ηρώων που αν και προβληματική, παραμένει δυνατή, αλλά και για τον ίδιο τον συγγραφέα που έβαλε στο κείμενό του στοιχεία από την προσωπική του πορεία.
-Τι είναι η Ταρ για τον Φάντο και τι για την Λις;
-Μαρία Αρβανίτη: Ο ίδιος ο συγγραφέας μάς χαρίζει ένα πολυπρισματικό έργο χωρίς ορισμούς. Σε κάθε περίπτωση, δε θα μπορούσα να μην ακολουθήσω το παράδειγμά του και να μην αφήσω ανοιχτό αυτό το ερώτημα, ώστε ο κάθε θεατής να ερμηνεύσει την Ταρ όπως νομίζει. Αλλά αν θέλετε να γίνω πιο συγκεκριμένη, Ταρ είναι ό,τι πιστεύει ο καθένας ότι είναι το τέλος μιας διαδρομής.
-Γιώργος Γιαννάκης: Η Ταρ για τον καθένα από εμάς είναι κάτι ξεχωριστό. Ο Φάντο προσπαθεί να οδηγήσει την Λις εκεί. Δε γνωρίζει, ψάχνει. Σαν μικρό παιδί χαμένο στα συντρίμμια των μεγάλων.
-Γιατί δεν μπορούν να φτάσουν σε αυτήν παρόλο που το επιθυμούν πολύ; Και γιατί, αν και κινούμενοι, βρίσκονται τελικά στο ίδιο σημείο;
-Μαρία Αρβανίτη: Μπορεί να μη γίνεται αντιληπτό από τους ήρωες, αλλά καθόλη τη διάρκεια του έργου κινούνται, άρα δε φτάνουν στο ίδιο σημείο. Κάθε στιγμή εξελίσσονται, αναδιαμορφώνονται. Άλλωστε, τέλος σημαίνει ταυτόχρονα αποχωρισμός, θάνατος. Το τέλος κρύβει πάντα μια αφετηρία.
-Γιώργος Γιαννάκης: Ο δρόμος για την Ταρ είναι σαν μια σπείρα. Μοιάζει πάντα σαν να φτάνουμε στο ίδιο σημείο, αλλά λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω. Κάθε φορά έχουμε μάθει κάτι ακόμα και δεν είμαστε ίδιοι με εκείνους που ξεκινήσαμε. Τα σημεία επιστροφής είναι παρόμοια, αλλά ποτέ ίδια.
-Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση αλληλεξάρτησης που έχουν ο Φάντο με την Λις; Γιατί ο πρώτος της φέρεται με τέτοιο τρόπο; Και γιατί αυτή υπομένει τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα;
-Μαρία Αρβανίτη: Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι η αγάπη. Έχουν μόνο ο ένας τον άλλο και συμπορεύονται. Το ζήτημα είναι πώς μεταφράζει ο καθένας την αγάπη... Και στην περίπτωση της Λις, όταν αγαπάς υπομένεις και συγχωρείς.
-Γιώργος Γιαννάκης: Αρρωστημένη αγάπη.
-Γιατί η συνάντηση με τους τρεις άνδρες θα τους βγάλει κατά κάποιο τρόπο από την πορεία τους; Τι θα συνειδητοποιήσουν;
-Μαρία Αρβανίτη: Δεν βγαίνουν ποτέ εκτός διαδρομής, μαθαίνουν και συνεχίζουν.
-Γιώργος Γιαννάκης: Όλα είναι κομμάτια ενός δρόμου. Δε βγαίνουν εκτός πορείας, αυτή είναι η πορεία τους.
-Η παράσταση έχει έντονα στοιχεία σωματικού θεάτρου, και από την άλλη υπάρχει η εκφραστικότητα που καλείται να έχει η στατική Λις. Πώς τα χειριστήκατε; Πώς δουλέψατε;
-Μαρία Αρβανίτη: Πρόκειται για μία καθαρά ομαδική δουλειά, όπου ο ένας στήριζε τον άλλον σε όποιες υποκριτικές δυσκολίες και απειρίες είχαμε. Η στατικότητα είναι κομμάτι της σωματικότητας. Η ακινησία έχει τις ίδιες απαιτήσεις με την κίνηση. Κατά τη διάρκεια των προβών δουλεύτηκαν πολύ η “παύση” και η “σιωπή”. Αυτό το χρησιμοποίησα σαν εργαλείο για να μπορώ να είμαι ακίνητη και συνεχώς παρούσα.
-Ο συγγραφέας είχε βιώσει μια σοβαρή ασθένεια η οποία όμως του έδωσε τη δυνατότητα να ζήσει με υποτροφία στο Παρίσι. Πόσο αυτό το στοιχείο μπαίνει σε αυτό του έργο;
-Μαρία Αρβανίτη: Όταν έχεις ένα αρνητικό συμβάν στη ζωή σου και το χρησιμοποιείς για να δημιουργήσεις ένα έργο τέχνης, ή στην περίπτωση του συγγραφέα ένα θεατρικό κείμενο, είναι σαν να ξορκίζεις το παρελθόν και να αυτοθεραπεύεσαι μέσω της δημιουργίας. Ο ίδιος ο Αραμπάλ αντιμετωπίζει με χιούμορ κάθε κατάσταση στη ζωή του, ακόμη και με τον τρόπο που φοράει τα γυαλιά του…έτσι κι εμείς. Δανειστήκαμε το χιούμορ του και το κέφι του.
-Γιώργος Γιαννάκης: Το «Φάντο και Λις» είναι σε πολλά σημεία αυτοβιογραφικό. Φάντο είναι το χαϊδευτικό του Φερνάντο. Η ταινία του Αραμπάλ “Viva La Muerte”, η οποία είναι καθαρά αυτοβιογραφική, συγγενεύει πολύ με το «Φάντο και Λις». Εκεί, όπως και στο έργο, πραγματεύεται θέματα όπως η αρρώστια, η μητρότητα, η πατρίδα και η εξορία. Εξάλλου, η Λις είναι άρρωστη σωματικά, ο Φάντο άρρωστος ψυχικά, όμως κανείς δεν εγκαταλείπει και συνεχίζουν μαζί την πορεία τους προς την Ταρ.
Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή & Δευτέρα στις 21:30. Είσοδος:
10€ γενική είσοδος, 8€ φοιτητών, ανέργων & ατέλειες. Τηλέφωνο κρατήσεων: 6979 323 061.
