Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Έναν νέο ρόλο έχει αναλάβει εδώ και λίγο καιρό η Δελίνα Βασιλειάδη. Η γνωστή ζωγράφος που γεννήθηκε και κατοικεί στην πόλη μας έγραψε πρόσφατα το πρώτο της παραμύθι. Κινητήριος δύναμη προς αυτή την κατεύθυνση στάθηκε η γέννηση της κόρης της.
Μιλώντας για το παραμύθι που έχει τίτλο «Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου» και τα μηνύματά του είπε πως αναφέρεται στη δύναμη της φιλίας και στην προσπάθεια να ξεπερνάμε τα εμπόδια που συναντούμε στο δρόμο μας. «Προβλήματα και δυσκολίες θα υπάρχουν πάντα στη ζωή. Αυτό είναι η πραγματικότητα. Το σημαντικό είναι να μην τα παρατάμε, να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια να βρίσκουμε τρόπους να ξεπερνούμε τα εμπόδια. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια από την οικογένειά μας, τους φίλους μας, από τους ανθρώπους που μας αγαπούν», δήλωσε μεταξύ άλλων.
Παράλληλα μίλησε και για το θεατρικό της έργο «Πέρασμα» που βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ σε ερώτησή μας για το προς τα πού θα έγερνε η ζυγαριά ανάμεσα στη ζωγραφική και την συγγραφή είπε: «Και οι δύο μορφές τέχνης με βοηθούν στο να εκφράσω αυτό που θέλω, αυτό που νιώθω, αυτό που σκέφτομαι. Το μήνυμα». Λάτρης της ανάγνωσης η ίδια, πάντα διαβάζει ταυτόχρονα διαφορετικά βιβλία, ενώ επιστρέφει και σε παλαιότερα αναγνώσματά της. «Πιστεύω πως από κάθε βιβλίο υπάρχουν πολλά να πάρει κανείς», δήλωσε χαρακτηριστικά.
-Έχουμε συνδέσει το όνομά σας με την ζωγραφική. Τελευταία όμως συνδυάζεται και με την γραφή. Πώς αποφασίσατε να γράψετε παραμύθια;
- Από πάντα αγαπούσα όλες τις τέχνες, τα χρώματα, τους ήχους, τις λέξεις. Με γοήτευε ο λόγος και η δύναμή του. Κι από πάντα επινοούσα ιστορίες και έγραφα. Κείμενα, στίχους… Με κάθε πινελιά αλλά και με κάθε λέξη εκφράζω τον εαυτό μου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, τα πιστεύω μου. Το πινέλο, το κάρβουνο, το μολύβι είναι προεκτάσεις του χεριού, της καρδιάς και του μυαλού μου. Το κάθε εργαλείο με βοηθά να εκφράσω με διαφορετικό τρόπο το ένα και το όλον, το μήνυμα. Παραμύθια για παιδιά δεν είχα γράψει μέχρι που γεννήθηκε η κόρη μου, η Μυρτάλη. Ξεκίνησα να επινοώ ιστορίες γεμάτες όμορφες εικόνες για να της δείξω πόσο υπέροχη είναι η ζωή, πόσο καταπληκτικός, πόσο μαγικός είναι ο κόσμος μας. Πολλά τα θαύματα. Η φιλία, η καλοσύνη, η αγάπη. Η Φύση που μας τρέφει, μας δίνει ζωή. Ο υπέρλαμπρος πρωινός ήλιος, η βροχή που δροσίζει, η θάλασσα και ο άνεμος, ανθισμένα ευωδιαστά λουλούδια στους κήπους, πολύχρωμα ουράνια τόξα…
-Το χρώμα έχει βασική θέση στα έργα σας. Τι θέση έχει στο παραμύθι «Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου»; Και τι θέση έχει το χρώμα στη ζωή σας;
- Πράγματι. Το χρώμα είναι πολύ βασικό στοιχείο όχι μόνο της δουλειάς μου, αλλά και της ίδιας της ζωής μου. Μέσω της γλώσσας και των απεριόριστων δυνατοτήτων του απελευθερώνομαι, κινούμαι έξω από τη λογική, βρίσκω ανεξερεύνητα μονοπάτια. Στη ζωγραφική, η μετατροπή της μπογιάς σε χρώμα και τελικά σε ζωή με μαγεύει. Μια πινελιά, μια μόνη γραμμή επάνω σε λευκό καμβά έχει τη δική της δυναμική. Προκαλεί. Συναισθήματα, σκέψεις. Σκοπός είναι μέσα στο μουντό τοπίο, στο σκοτάδι, στην ομίχλη (που κι αυτή βεβαίως έχει μεγάλη γοητεία) να βρεις το φως, τη λάμψη, το χρώμα. Από το χρώμα άλλωστε γεννήθηκε και η ιδέα για το παραμύθι μου Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μιχάλης Σιδέρης. Πρόκειται για την ιστορία ενός Ουράνιου Τόξου που, όπως αποκαλύπτει ο τίτλος του παραμυθιού, έχει χάσει όλα τα χρώματά του και ξαφνικά έγινε γκρι.
-Η ηρωίδα σε αυτό το βιβλίο θέλει να βοηθήσει το ουράνιο τόξο να βρει τα χαμένα του χρώματα και θα πρέπει να βρει βοήθεια από τους φίλους της. Ποια η δύναμη της φιλίας σε μικρούς και μεγάλους;
- Στην αρχή του παραμυθιού βρίσκουμε το γκρι ουράνιο τόξο απαρηγόρητο και μόνο να κλαίει πίσω από έναν θάμνο. Ντρέπεται, φοβάται, δεν ξέρει με ποιον τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Λίλα, αμέσως σπεύδει να βοηθήσει. Κι επειδή η ίδια δεν ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνει για να φέρει πίσω τα χρώματα στο ουράνιο τόξο, αποφασίζει να στραφεί στη φίλη της, τη Σοφή Κουκουβάγια του δάσους, που δίνει τελικά τη λύση. Προβλήματα και δυσκολίες θα υπάρχουν πάντα στη ζωή. Αυτό είναι η πραγματικότητα. Το σημαντικό είναι να μην τα παρατάμε, να μην παραδινόμαστε, να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια να βρίσκουμε τρόπους να ξεπερνούμε τα εμπόδια. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια από την οικογένειά μας, τους φίλους μας, από τους ανθρώπους που μας αγαπούν, που είναι κοντά μας κάθε στιγμή και θέλουν να μας βοηθήσουν. Η ύπαρξη φίλων είναι από τα μεγαλύτερα δώρα στη ζωή ενός ανθρώπου. Χωρίς φίλους, χωρίς αγαπημένους, χωρίς οικογένεια, η κάθε μέρα θα ήταν δυσβάσταχτη. Η φιλία, η αγάπη, οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις μας δίνουν δύναμη, χαρά, φέρνουν την ευτυχία. Σε όλους τους ανθρώπους, κάθε ηλικίας, μικρούς και μεγάλους.
-Ποιο το επόμενο βήμα στη συγγραφή; Τι ετοιμάζετε;
- Σύντομα, μέσα στο επόμενο δίμηνο δηλαδή, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΑΝΙΜΑ εκδοτική το παιδικό παραμύθι μου με τίτλο Η Νεράιδα της πιπίλας, που απευθύνεται σε πολύ μικρά παιδάκια τα οποία ακόμα κοιμούνται με πιπίλα. Είναι η ιστορία μιας νεράιδας που συλλέγει τις πιπίλες των παιδιών όταν αυτά σταματούν να τις χρησιμοποιούν. Την πολύ όμορφη καρτουνίστικη εικονογράφηση υπογράφει ο Απόστολος Κυμπίζης. Αυτή την περίοδο συζητώ και για την έκδοση κάποιων ακόμα παραμυθιών μου, αλλά και θεατρικών έργων μου, παιδικών και ενηλίκων.
-Παράλληλα πρόσφατα το θεατρικό σας έργο «Πέρασμα» βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. Πείτε μας δυο λόγια για αυτή τη βράβευση, αλλά και για το έργο… Θα θέλατε να το δείτε επί σκηνής;
- Το θεατρικό μου έργο Πέρασμα είναι ένα υπαρξιακό δράμα, ή καλύτερα μια υπαρξιακή φάρσα. Η δράση λαμβάνει χώρα σε έναν ακατάστατο βρώμικο σκονισμένο χώρο, γεμάτο έπιπλα, βαλίτσες, κουτιά και πεταμένα αντικείμενα, όπου ο ήρωάς μου, ο Πέτρος, τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα, προκειμένου να μετακομίσει και να πάει κάπου, κατά τα δικά του λεγόμενα, πολύ καλύτερα. Σε όλη αυτή την προσπάθεια έχει κληθεί να τον βοηθήσει ο φίλος του Λάζαρος, ο οποίος, όμως, τον περισσότερο χρόνο τον περνά σε μια κουνιστή πολυθρόνα δίχως να δείχνει καμία διάθεση να βοηθήσει. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετακίνηση από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος αμείλικτος ολοένα και λιγοστεύει το Πέρασμα είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί, εφόσον ο ίδιος το επιθυμεί, από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Το έργο βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2017 από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο της χώρας μας, και αυτή τη στιγμή γίνονται προσπάθειες να βρει στέγη και να ανεβεί σε σκηνή. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός ενός θεατρικού έργου. Να παρουσιαστεί στη σκηνή σε κοινό.
-Ζωγραφική ή συγγραφή; Πού θα έγερνε η ζυγαριά και γιατί;
-Δε μπορώ να πω. Λατρεύω τη ζωγραφική, το χρώμα, την αίσθηση του καμβά και του πινέλου, τη μυρωδιά από το νέφτι. Αλλά ταυτόχρονα οι λέξεις και ο λόγος έχουν μια δύναμη ανυπέρβλητη, που με τραβά σα μαγνήτης. Και οι δύο μορφές τέχνης με βοηθούν στο να εκφράσω αυτό που θέλω, αυτό που νιώθω, αυτό που σκέφτομαι. Το μήνυμα.
-Τι σας αρέσει και τι σας προκαλεί δυσαρέσκεια στην πόλη μας σήμερα;
-Την Θεσσαλονίκη μας την αγαπώ και θεωρώ πως είναι από τις πιο όμορφες πόλεις. Η παραλία, ο Θερμαϊκός κόλπος… Δεν υπάρχει για μένα τίποτα καλύτερο από μια βόλτα με τα πόδια ή με το ποδήλατο με τους αγαπημένους μου, τον άντρα μου και την κόρη μας, τους γονείς μου και τους φίλους μας, στην παραλία. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Το πρωί, νωρίς, το αεράκι να φυσά και σιγά σιγά να χαράζει. Το μεσημέρι. Με τον κόσμο να μιλά, να γελά, να περπατά, να τρέχει… Σούρουπο. Ο ήλιος κατακόκκινος να χάνεται και να χαρίζει στον ουρανό και τα σύννεφα υπέροχα χρώματα, πορτοκαλί, κόκκινο, ροζ, βιολετί (ποτέ δε θα ξεφύγω από το χρώμα). Θεωρώ πως ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο. Ωστόσο, δε μπορώ να κρύψω τη θλίψη μου όταν βλέπω να συσσωρεύονται βουνά τα σκουπίδια κάποιες φορές, ώστε να μη μπορείς να περάσεις ή να σταθείς από τη μυρωδιά. Αυτό, όμως, που με ενοχλεί περισσότερο είναι το εξής: όταν έβγαζα την κόρη μου βόλτα τότε που χρησιμοποιούσα καρότσι ή όταν πηγαίναμε βόλτα με τον παππού μου όταν ζούσε με το αναπηρικό καροτσάκι του, αντιμετωπίζαμε τεράστιες δυσκολίες στις μετακινήσεις. Για παράδειγμα υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα που έκλειναν την πρόσβαση στις ράμπες. Αυτή η συμπεριφορά, η πλήρης αδιαφορία για τον συνάνθρωπο με ενοχλεί υπερβολικά.
-Αν μπορούσατε να δειπνήσετε με μια προσωπικότητα της τέχνης ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
-Πολύ δύσκολο να επιλέξει κανείς μόνο μια προσωπικότητα της τέχνης. Τόσοι άνθρωποι, τόσα πολλά φωτισμένα πνεύματα. Ποιον να πρωτοδιαλέξεις; Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι που για μένα ξεχωρίζουν. Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Τζάκσον Πόλλοκ, Βελίκοβιτς από το χώρο της ζωγραφικής. Για τον Βαν Γκογκ δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν αυτά που νιώθω για τη δουλειά του. Το χρώμα, οι πινελιές, η κίνηση. Νομίζω πως είναι ο καλλιτέχνης που μιλά πιο βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Τζάκσον Πόλλοκ. Ο δάσκαλος. Με εντυπωσιάζει το σύνολο της δουλειάς του. Η τόλμη και η γενναιοδωρία του. Ο δυναμισμός. Όσο για τον Βελίκοβιτς. Μαγεύουν οι πινελιές του, οι εικόνες, οι μορφές, ο τρόπος που επινόησε για να εκφράσει τη σκληρή ωμή πραγματικότητα κάποιων καταστάσεων. Επίσης, θα ήθελα πάρα πολύ να γνωρίσω τον Σάμουελ Μπέκετ, τον συγγραφέα των έργων Περιμένοντας τον Γκοντό και Τέλος του παιχνιδιού, με τα οποία μπόρεσε να εκφράσει τις αγωνίες και τους φόβους της ανθρώπινης ψυχής. Αν είχα την τιμή να βρεθώ μαζί με αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες, θεωρώ πως θα τους άφηνα να μιλούν και θα άκουγα. Μόνο θα άκουγα.
-Τι διαβάζετε αυτό το διάστημα;
-Πάντα διαβάζω αρκετά βιβλία ταυτόχρονα, θεατρικά, δοκίμια, ποίηση. Και συχνά επιστρέφω και σε παλιές μου αγάπες, βιβλία που όσες φορές και αν τα διαβάσω πάντα κάτι καινούριο έχουν να μου προσφέρουν. Αυτή την περίοδο ξαναδιαβάζω για πολλοστή φορά –έχω χάσει πλέον το μέτρημα- την «Αθανασία» του Μίλαν Κούντερα. Ο συγγραφέας αυτός αποτελεί για μένα πάντα καταφύγιο και συντροφιά και σχολείο. Επίσης, έπεσε στα χέρια μου σχετικά πρόσφατα το βιβλίο «Μύθος και Τραγωδία στην Αρχαία Ελλάδα» των Jean-Pierre Vernant και Pierre Vidal-Naquet το οποίο βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον. «Ιστορία της ομορφιάς» και «Ιστορία της ασχήμιας» του Έκο, δύο βιβλία οδηγοί όχι μόνο τέχνης μα και ζωής. Και από θέατρο μόλις τελείωσα το έργο του Jon Fosse «Παραλλαγές θανάτου». Γενικά, όμως, μπορώ να πω πως προσπαθώ να διαβάζω ό,τι πέφτει στα χέρια μου, πιστεύω πως από κάθε βιβλίο υπάρχουν πολλά να πάρει κανείς, και οι αγαπημένοι μου που το γνωρίζουν αυτό με τροφοδοτούν διαρκώς με υλικό.
