Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Σε σχέσεις φίλων, φύλων και φυλών, σχέσεις ερωτικές, εξουσιαστικές και ανθρώπινες, μιλώντας για όλα αυτά που (δεν) τολμάμε επικεντρώνονται τα επτά μονόπρακτα της Νίνας Ράπη. Το έργο της με τίτλο «Splinters» φιλοξενείται αυτό το διάστημα στο Θέατρο Τ. (Αλ. Φλέμινγκ 16). «Splinters είναι οι ακίδες που τρυπούν το δέρμα της πραγματικότητας. Σαν δεύτερες σκέψεις για τα πράγματα. Splinters σημαίνει και θραύσματα. Θραύσματα της αντίληψής μας για έναν κατακερματισμένο κόσμο που προσπαθούμε να συνθέσουμε σε ένα όλον», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Αλέξανδρος Μιχαήλ που υπογράφει τη σκηνοθεσία. Μίλησε για τις ακίδες που ενοχλούν τον ίδιο, για την ελευθερία, τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και τη δική του ματιά πάνω στην παράσταση.
-Splinters σημαίνει ακίδες. Σε ποιες ακίδες αναφέρεται η συγγραφέας και ποιες είναι αυτές που πληγώνουν περισσότερο;
-Στις ακίδες που τρυπούν το δέρμα της πραγματικότητας. Μένουν εκεί και ενοχλούν. Σαν δεύτερες σκέψεις για τα πράγματα. Σαν ανεκπλήρωτοι πόθοι. Σαν τα κενά στην επικοινωνία μας που δεν μπορούμε να διανύσουμε με τη γλώσσα, με το βλέμμα. Splinters σημαίνει και θραύσματα. Θραύσματα νοημάτων. Θραύσματα σχέσεων. Θραύσματα της αντίληψής μας για έναν κατακερματισμένο κόσμο που προσπαθούμε να συνθέσουμε σε ένα όλον. Αυτή είναι μια υπαρξιακή οδύνη από την οποία δεν υπάρχει έξοδος. Το ότι εγώ και εσύ δεν μπορούμε ποτέ να κοιτάξουμε από την ίδια οπτική γωνία. Δε θα συμπέσουμε ποτέ ακριβώς στη νοηματοδότηση των πραγμάτων. Υπάρχει μια απόσταση ανάμεσά μας, που όσο κι αν το παλέψουμε, δε θα γεφυρωθεί ποτέ. Είναι δομικό στοιχείο κάθε σχέσης, αλλά και αυτής καθαυτής της σχέσης μας με τον Κόσμο.
-Πώς δουλέψατε για να μεταφέρετε τα κείμενα στη σκηνή;
-Εξαντλώντας το σώμα μέχρι το κείμενο να αποκτήσει το δικό του ρυθμό, τη δική του ανάσα. Μπλοκάροντας την ανάγκη για «ερμηνεία» του κειμένου μέχρι να φτάσουμε σε απροσδόκητες συνδέσεις. Στήνοντας δυναμικές συνθήκες σχέσεων στον χώρο. Προσφέροντας χώρο και χρόνο για βιωματικές εμπειρίες στους ηθοποιούς. Ερευνώντας το κάθε κείμενο μέσα από διαφορετικές συνθήκες, κοιτάζοντάς το από όσο το δυνατό περισσότερες γωνίες. Και, σε δεύτερη φάση, περιορίζοντας στο απόλυτα αναγκαίο τη σκηνική δομή κάθε μονόπρακτου, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να παρακολουθήσει ανεμπόδιστα τη ροή των κειμένων. Τα πυκνά τους νοήματα. Αυτό το μπαλάκι του λόγου που πετιέται από τη μια μεριά στην άλλη.
-Γιατί δώσατε έμφαση στην κίνηση των ηθοποιών και στα σώματά τους;
-Ο λόγος στα κείμενα της Νίνας Ράπη και ειδικά στο Splinters, μοιάζει καθημερινός, αλλά δεν είναι. Έχω την αίσθηση ότι συμβαίνει σε μια «άλλη» σφαίρα. Πείτε την άυλη, υπερβατική, πνευματική. Διαβάζοντας τα κείμενα, νιώθει κανείς ότι ακούει «καθαρή σκέψη». «Βλέπει» να ανταλλάσσονται στον χώρο ηλεκτρομαγνητικά κύματα εγκεφαλικής δραστηριότητας. Η έμφαση στο σώμα, οι αποκαλύψεις του δέρματος, τα βλέμματα των ηθοποιών μάς επιτρέπουν να συνδεθούμε με τα κείμενα σε ένα πιο άμεσο επίπεδο. Οι κινήσεις ανάμεσα στο κάθε μονόπρακτο δίνουν την ατμόσφαιρα του έργου. Ενώνουν τα επιμέρους κομμάτια σε ένα ενιαίο σύνολο. Αλλά και δομούν και αποδομούν το χώρο. Την ταυτότητα των σωμάτων.
-Ένα από τα βασικά θέματα που θίγονται είναι αυτό της ελευθερίας. Τελικά πόσο ελεύθεροι είμαστε; Και η ελευθερία εξαρτάται από εμάς ή από τους άλλους;
-Δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία in vitro, σε θεωρητικό επίπεδο, σε συνθήκες εργαστηρίου. Στην πράξη, είμαστε πάντα σε μια θέση ανάμεσα από περισσότερες επιλογές. Να μείνουμε ή να φύγουμε. Να κερδίσουμε αυτό χάνοντας εκείνο ή να χάσουμε αυτό κερδίζοντας εκείνο. Αυτές οι καθημερινές επιλογές συνθέτουν εκ των υστέρων αυτό που είμαστε. Συνθέτουν μάλλον την αίσθηση ότι είμαστε κάτι ενιαίο. Ένας συγκροτημένος εαυτός που αποφασίζει.
-Πώς κρίνετε τις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα; Και τι θα αλλάζατε σε αυτές;
-Δε νομίζω ότι ο βαθύς πυρήνας των ανθρώπινων σχέσεων είναι κάτι που αλλάζει με τις εποχές. Για μένα το «πρόβλημα» των ανθρώπινων σχέσεων είναι το πρόβλημα κάθε επικοινωνίας ανάμεσα σε ένα Α και ένα Β. Υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα που δεν μπορεί ποτέ να καλυφθεί με κοινό νόημα. Αλλά αυτό μας κάνει να κινούμαστε, να ελπίζουμε, να προσπαθούμε για το καλύτερο. Να ερμηνεύουμε και να ξαναερμηνεύουμε αυτόν τον κόσμο. Να παραμένουμε ζωντανοί.
.jpg)
-Ποιες είναι οι ακίδες που σας ενοχλούν προσωπικά;
-Με ενοχλεί η βλακεία. Η απροθυμία. Η τεμπελιά. Η δειλία. Ο εφησυχασμός. Το να δεχόμαστε τα πράγματα ως έχουν και να μην προσπαθούμε να τα κάνουμε καλύτερα για εμάς. Με ενοχλούν οι εύκολες λύσεις. Με ενοχλούν αυτοί που κατηγορούν τους άλλους. Με ενοχλεί να πιάνω τον εαυτό μου να κάνει αυτά που τον ενοχλούν. Με ενοχλεί η κατάσταση που ζούμε σε αυτή τη χώρα. Η δυσκοιλιότητα του πολιτισμικού πεδίου. Θέλετε κι άλλα;
Το Slinters παίζεται έως 28 Φεβρουαρίου, Δευτέρα – Τρίτη στις 21:30 και Τετάρτη στις 22:00 στο Θέατρο Τ. Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά. Είσοδος: 12€ γενική είσοδος | 10€ φοιτητών | 8€ ανέργων & ατέλειες. Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 854 333.
