Αποστολή: Λευτέρης Αδαμίδης
Με σύμμαχο τον καιρό, αλλά μεγάλο αντίπαλο την γκρίνια των δημοσιογράφων και της αγοράς για πολλές από τις αλλαγές που μας επιφύλαξε η φετινή χρονιά, το 71ο Φεστιβάλ Καννών ξεκίνησε για τα καλά με τον Μάρτιν Σκορσέζε και την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Κέιτ Μπλάνσετ να κηρύσσουν, με την χαρακτηριστική υψομετρική διαφορά τους να προκαλεί εύλογα μειδιάματα, την επίσημη έναρξη σε μια όμορφή όσο και απλή τελετή που δικαιώνει το διαβόητο καλό γούστο των Γάλλων. Αμέσως μετά η παγκόσμια πρώτη προβολή της νέας ταινίας του βραβευμένου με δύο Όσκαρ Ασγκάρ Φαραντί «Όλοι Ξέρουν» άνοιξε με τη σειρά της το διαγωνιστικό πρόγραμμα διχάζοντας όμως βαθιά τους κριτικούς σε μια προβολή με ελάχιστο χειροκρότημα στο τέλος. Κάτι που μάλλον αδικεί την ταινία όσο και αν δεν φτάνει στο ύψος του περσινού «Εμποράκου». Ο Φαραντί όπως είναι γνωστό γύρισε την ταινία του σε ισπανικό έδαφος, στην ισπανική γλώσσα με ένα ονειρικό καστ αμιγώς ισπανικό και λατινοαμερικάνικο καταφέρνοντας να συγκεντρώσει κυριολεκτικά την αφρόκρεμα, με ονόματα όπως ο Χαβιέ Μπαρδέμ, η Πενέλοπη Κρουζ και ο Ρικάρντο Νταρίν μεταξύ άλλων που λάμπουν κυριολεκτικά. Όσο και αν ο μεγάλος δημιουργός λόγω γλώσσας και χώρας μοιάζει κάπως έξω από τα νερά του και εδώ είναι παρούσες τόσο η σκηνοθετική του υπογραφή όσο και οι σταθερές θεματικές του: το παρελθόν που καθορίζει με τις σκιές το παρόν και το μέλλον όσο και η επίδραση του χρήματος πάνω στους ανθρώπους που μοιάζουν να μετρούν με αυτό τις ζωές τους. Μέσα από ένα αριστοτεχνικό σενάριο που περιστρέφεται γύρω από την επανένωση μιας οικογένειας με αφορμή ένα γάμο και μια αναπάντεχη απαγωγή, ο Φαραντί ξετυλίγει με μαεστρία το κουβάρι με τα μυστικά των διάφορων χαρακτήρων που όλοι τελικά γνωρίζουν αλλά υποκρίνονται πώς όχι. Μπορεί κανείς να έχει τις αντιρρήσεις του για τη μεσογειακή ελαφρότητα της ταινίας που φλερτάρει στιγμές ακόμη και με τη …σαπουνόπερα, όμως το μαγικό άγγιγμα του Φαραντί είναι πανταχού παρόν και η κατακλείδα της ιστορίας αρκετά πεσιμιστική. Αρκετά καλή υπήρξε και η συνέχεια με τη δεύτερη ταινία του διαγωνιστικού, το Αιγυπτιακό ντεμπούτο «Γιομεντίν», μια συγκινητική ταινία δρόμου με ήρωα έναν παραμορφωμένο σαραντάρη λεπρό Κόπτη χριστιανό ο οποίος μετά το θάνατο της γυναίκας του αποφασίζει να εγκαταλείψει την αποικία λεπρών στην οποία έχει ζήσει τη ζωή του και να αναζητήσει τα ίχνη των γονιών του που τον εγκατέλειψαν ως άρρωστο παιδί πριν από δεκαετίες. Στο αναπάντεχο ταξίδι του θα τον συντροφέψει ένα μικρό ορφανό παιδί που επίσης φιλοξενείται στην αποικία και αναζητά και αυτό ένα αποκούμπι στον κόσμο. Ο νεαρός Α. Μπ. Σόκι ακολουθεί τα διδάγματα του νεορεαλισμού παντρεύοντάς τα με μικρές ονειρικές πινελιές και ευπρόσδεκτες κωμικές ανάσες για να μας δώσει ένα αληθινό μάθημα ζωής και ανθρώπινου σθένους και μαζί φωνή σε κάθε άνθρωπο που οι κοινωνικές συνθήκες έβαλαν στο περιθώριο με τη σφραγίδα του ανεπιθύμητου. Οι δύο πρωταγωνιστές είναι στα αλήθεια εκπληκτικοί σε μια μοναδική δημιουργία που δύσκολα μπορεί να αφήσει κάποιον αδιάφορο και που πολύ πιθανά θα φύγει με τη Χρυσή Κάμερα καλύτερης πρώτης ταινίας, αν όχι με κάποιο μεγαλύτερο βραβείο.
