Αποστολή: Λευτέρης Αδαμίδης
Έπρεπε τελικά να περάσουμε τα μισά του Φεστιβάλ για να αρχίσουμε να βλέπουμε επιτέλους μερικές από τις σημαντικότερες φετινές στιγμές του Φεστιβάλ σε μια χρονιά που έχει καλές ως πολύ καλές στιγμές, αλλά έλειπε μέχρι τώρα η μεγάλη στιγμή. Ξεκινάμε από τη μεγάλη επιστροφή στο διαγωνιστικό των Καννών του μεγάλου Ιάπωνα δημιουργού Χιροκάζου Κόρε-Έντα με το Shoplifters. Ήρωές του μια οικογένεια μικροαπατεώνων που τα βγάζει πέρα με διάφορες δουλειές του ποδαριού, μικροκλοπές και τη σύνταξη της γιαγιάς, ζώντας στις παρυφές της τόσο προχωρημένης τεχνολογικά και οικονομικά Ιαπωνικής κοινωνίας σε συνθήκες που θυμίζουν την εποχή του Ντίκενς. Αυτή η ταπεινή οικογένεια δεν θα διστάσει να μαζέψει από το δρόμο ένα κακοποιημένο όπως φαίνεται κοριτσάκι που έχει φύγει από το σπίτι του και να το κάνουν μέλος της ομάδας μυώντας το στις μικροκλοπές. Μόνο που η είσοδος του νέου μέλους θα ταρακουνήσει τους μέχρι τότε δεσμούς οδηγώντας σε απρόσμενες εξελίξεις. Μια «μικρή» φαινομενικά οικογενειακή ιστορία που φέρνει στο μυαλό τόσο το σινεμά του Γιασουχίρο Όζου όσο και του Κεν Λόουτς και που με τις ανατροπές και τις εκπλήξεις της μετατρέπεται στο τελευταίο μέρος της σε ένα συγκλονιστικό στοχασμό πάνω στην έννοια της οικογένειας, αλλά και σε ένα δριμύ κατηγορώ για τις οικονομικές ανισότητες σε μια κοινωνία, που θυμίζει πάρα πολύ τη δικιά μας και άλλες δυτικές κοινωνίες. Σπάνια βλέπει κανείς στους τίτλους τέλους μια ολόκληρη αίθουσα να έχει βουρκώσει κυριολεκτικά, όχι με φτηνά μελοδραματικά τεχνάσματα, αλλά με υψηλή ερμηνευτική τέχνη από ένα εκπληκτικό καστ και με μια σπουδαία υπόκωφη κινηματογραφική γραφή. Η ταινία του Κόρε-Έντα θα είναι κατά τη γνώμη μας μέσα στα βραβεία, ειδικά για το αριστοτεχνικό της σενάριο ή το συνολικό της καστ, ενώ έχει τα φόντα να διεκδικήσει και ακόμη υψηλότερες διακρίσεις. Σε ένα εντελώς διαφορετικό τόνο ο Σπάικ Λι έκανε και αυτός τη δική του μεγάλη επιστροφή με το σαρωτικό BlacKKKlansman την απίστευτη, συχνά κωμική, αλλά πάντα βαθιά πολιτική ιστορία …τηλεφωνικής διείσδυσης ενός μαύρου αστυνομικού στην ρατσιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν (με τη βοήθεια ενός λευκού που τον αντικαθιστά στις δια ζώσης συναντήσεις), τοποθετημένη στη δεκαετία του ’70, αλλά επίκαιρη όσο ποτέ χάρις στην ευφυΐα και την ευρηματικότητα του σπουδαίου σκηνοθέτη. Ο Σπάικ Λι μετατρέπει την ταινία του, συνδυάζοντάς την στο φινάλε με σύγχρονα ντοκουμέντα από τα περσινά αιματηρά επεισόδια των ακροδεξιών στο Σαρλοτσβίλ που οδήγησαν στο θάνατο μιας 32χρονης και τις αντίστοιχες «αθωωτικές» δηλώσεις του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, σε μια δραματική προειδοποίηση για την καταστροφική για την αμερικανική Δημοκρατία επιστροφή στη μισαλλοδοξία (στο τελευταίο πλάνο βλέπουμε την αμερικανική σημαία ανάποδα κάτι που αποτελεί επίσημα σήμα κινδύνου) και βέβαια σε μια κατά μέτωπο επίθεση στον Τραμπ. Οι Κάννες υποδέχτηκαν την ταινία με τους θεατές να χειροκροτούν όρθιοι για έξι λεπτά και νομίζουμε ότι αν η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Κέιτ Μπλάνσετ θέλει να περάσει στην Ιστορία θα δώσει το Χρυσό Φοίνικα σε αυτή την επείγουσα δημιουργία.
