Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Οι πρόβες μαζί της ήταν εξαντλητικές, αλλά δουλεύοντας στο πλευρό της έβλεπες ότι το να είσαι πάνω στη σκηνή είναι πιο εύκολο από το να είσαι κάτω. Κι ας μην είχες μετά τη δύναμη ούτε καν να περπατήσεις.
«Μαζί της άνοιγαν οι ορίζοντες σου. Σαν άνθρωπος, σαν χορευτής. Σε έκανε να ψάχνεις πάντα, να βλέπεις τα πάντα όχι μονό από μια μεριά αλλά κυκλικά, από όλες».
Κάπως έτσι περιγράφει την Pina Bausch ο Δάφνις Κόκκινος σε μια συνέντευξη που μας παραχώρησε λίγο πριν έρθει στην πόλη μας για να παρουσιάσει την παράσταση «Addio, addio amore. Α piece for Pina», στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα «Αιμίλιος Ριάδης» - Κτήριο Μ2) που ανεβαίνει στο πλαίσιο των 48ων Δημητρίων.
Ο χορευτής και χορογράφος με τη σόλο performance του μεταφέρει στη σκηνή κάποιες μνήμες που απόκτησε έχοντας θητεύσει για 24 χρόνια στο πλευρό της σπουδαίας Γερμανίδας χορογράφου.
Κατά κάποιο τρόπο αυτή η παράσταση είναι το «ευχαριστώ» του προς την Pina και παράλληλα ένα νέο ξεκίνημα – είναι η πρώτη φορά που ο Κόκκινος δημιουργεί και συνθέτει δικό του έργο. «Ένας αποχαιρετισμός, εκτός από ένα βαθύ πόνο, σου δίνει σκέψεις και μνήμες. Σου δίνει δάκρυα και χαμόγελο. Είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα και να μπαίνεις σε ένα καινούριο δωμάτιο...», αναφέρει ο ίδιος.
-Πώς μπόρεσαν να χωρέσουν 24 χρόνια σε μια παράσταση;
-Δυο χρόνια μετά που έφυγε η Pina, αποφάσισα να κάνω ένα κομμάτι. Ένα κομμάτι που θα μπορούσα να της πω ένα «ευχαριστώ» για όλα αυτά που μου πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια που δούλεψα μαζί της. Δεν ήθελα να είναι ένα «Αντίο», που ούτως η άλλως είναι, αλλά ένα «γεια, σε σκέφτομαι». Θα ήταν αδύνατον να χωρέσουν φυσικά όλα αυτά τα χρόνια, μια ζωή, σε μια παράσταση. Απλά ψηλαφώ κάποιες μνήμες.
-Τι θα περιλαμβάνει η παράσταση;
-Στην παράσταση υπάρχουν διάφορες ιστορίες, όνειρα, και φυσικά χορός.
Είναι όλες ιστορίες αυτοβιογραφικές, δικές μου που έχω πει στην Pina, είναι κάποιες ιστορίες που μου έχει πει η Pina. Είναι όνειρα που της έχω ήδη πει, όνειρα που δεν πρόλαβα να της πω.
Υπάρχουν κάποια βίντεο στην παράσταση που είναι όλα από την Καλκούτα. Την γυναικά που πλένει τα πιάτα σε μια πηγή, ήταν ιδέα της Pina να την βιντεοσκοπήσω. Και η κυρία μας άπλωσε απλόχερα το χαμόγελο της...
-Πώς ήταν η Pina Bausch ως άνθρωπος, ως χορεύτρια και ως συνεργάτης;
-Πώς θα μπορούσα να περιγράψω την Pina με κάποιες λέξεις; Μου είναι αδύνατο. Η Pina είναι η Pina.
Μια τεραστία αγκαλιά. Με αυτό το χαμόγελο. Ομορφιά. Η λέξη με όλη της την έννοια. Η Pina ήταν όμορφη. Όλος ο κόσμος της ήταν όμορφος.
Δεν ησύχαζε εύκολα. Έψαχνε συνεχώς. Το οτιδήποτε. Έψαχνε αιτίες. Γιατί αυτό να είναι έτσι και όχι αλλιώς. Προσπαθούσε ξανά και ξανά. Όταν την ρώτησαν γιατί κάποιες φορές επαναλαμβάνεται, είπε ότι δεν επαναλαμβάνεται αλλά προσπαθεί ξανά. Και το εννοούσε. Ποτέ δεν άφηνε κάτι στην τύχη. Αν και το τυχαίο την ενδιέφερε πολύ, και κάποιες φορές κάτι τυχαίο ήταν η λύση!
Μαζί της άνοιγαν οι ορίζοντες σου. Σαν άνθρωπος, σαν χορευτής. Σε έκανε να ψάχνεις πάντα, να βλέπεις τα πάντα όχι μονό από μια μεριά αλλά κυκλικά, από όλες. Είμαστε όλος ο κόσμος μέσα στο στούντιο. Όχι μονό γιατί έχει χορευτές από όλο τον κόσμο, αλλά και γιατί δούλευε πράγματα που ανήκουν σε όλους μας, άσχετα αν ο καθένας δείχνει με διαφορετικό τρόπο το ίδιο πράγμα. Επέμενε στην διαφορετικότητα του καθένα μας, πολύ.
Οι πρόβες για κάποιο καινούριο κομμάτι ήταν εξαντλητικές. Και για μας, και για αυτήν. Έλεγε ότι δεν θα ξανακάνει ένα καινούριο κομμάτι, ότι δεν αντέχει άλλο. Και μόλις γινόταν η πρεμιέρα είχε αρχίσει ήδη στο μυαλό της το επόμενο. Εκτός από το Cafe Müller που χόρευε, χόρεψε μαζί μας σε ένα κομμάτι, το Danzon. Σε κάθε παράσταση όλοι οι χορευτές την κοιτάζαμε από το πλάι της σκηνής. Θέλαμε να χορεύει αυτό το θαυμάσιο πλάσμα περισσότερο μαζί μας, και αυτή ήθελε. Και σε άλλα κομμάτια ήθελε να χορεύει μαζί μας. Αλλά χρονικά ήταν αδύνατον μέχρι την πρεμιέρα. Αν είχε η μέρα ακόμα κάποιες ώρες παραπάνω, ίσως και να γινότανε. Κρίμα.
Προσωπικά, εκτός από χορευτής της είχα την τύχη να είμαι και βοηθός της από το 2002 σε πέντε καινούρια κομμάτια συμπαραγωγές με διάφορες πόλεις του κόσμου.
Εκεί για πρώτη φορά είδα το μέγεθος της δουλειάς από «κάτω»! Θαύμασα το μυαλό της και την υπομονή της. Ώρες ατελείωτες...Τόση πολύ δουλειά. Είδα ότι το να είσαι πάνω στην σκηνή είναι πιο εύκολο από το να είσαι κάτω. Και ας ανέβαινα τα τελευταία σκαλοπάτια στο σπίτι μου με τα τέσσερα γιατί δεν μπορούσα να περπατήσω άλλο!
Η Πίνα δούλευε συνέχεια. Γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έπρεπε να κάνει ένα καινούριο έργο κάθε χρόνο. Παραστάσεις στο Βούπερταλ και περιοδείες παντού στον κόσμο. Έπρεπε να οργανώσει όλες τις παραστάσεις για τα επόμενα δυο χρόνια. Τα πάντα περνούσαν από το χέρι της. Κομμάτια, πρόβες, παραστάσεις, οργάνωση. Και πάντα μαζί μας. Έβλεπε όλες της παραστάσεις. Πάντα ξέραμε ότι είναι εκεί. Για να μας προσέχει. Και την άλλη μέρα να κάνουμε διορθώσεις και πρόβα για να γίνουμε λίγο ακόμα καλύτεροι...
-Ένας αποχαιρετισμός σημαίνει και ένα νέο ξεκίνημα;
-Ένας αποχαιρετισμός, εκτός από ένα βαθύ πόνο, σου δίνει σκέψεις και μνήμες. Σου δίνει δάκρυα και χαμόγελο. Είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα και να μπαίνεις σε ένα καινούριο δωμάτιο...
Ποιος είναι ο Δάφνις Κόκκινος
Ο Δάφνις Κόκκινος γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1965. Στα 15 του αποφασίζει να σπουδάσει μπαλέτο. Οι γονείς του τον στηρίζουν, ως το τέλος των σπουδών του. Τελειώνει την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης στην Αθήνα. Αφού χορεύει για ένα χρόνο στα χορικά της Ζουζού Νικολούδη, παίρνει το τρένο με προορισμό το Βούπερταλ και το χοροθέατρο της Pina Bausch. Από το 2002 είναι βοηθός της θρυλικής χορογράφου. Μετά τον θάνατο της, το 2009, είναι υπεύθυνος προβών του χοροθεάτρου. Εδώ και 20 χρόνια ταξιδεύει ανά τον κόσμο, ερμηνεύοντας επί σκηνής ή προετοιμάζοντας έργα της Pina Bausch, όπως τα Iphigenie auf Tauris, Sacre du printemps, Kontakthof, Arien, 1980: Bandoneon, Two Cigarettes in the Dark, Viktor κ.ά.
Έχει συμμετάσχει ως ερμηνευτής στις ταινίες: «Ηable con ella» του Pedro Almodovar, «Pina» του Wim Wenders και ως χορογράφος στο φιλμ «Zenne the Dancer».
Η παράσταση «Addio, addio amore – A piece for Pina» θα δοθεί στις 7 και 8 Οκτωβρίου και ώρα 21.00 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης, Μ2). Είσοδος: 12 ευρώ, 8 για φοιτητές – μαθητές – κατόχους κάρτας ανεργίας.
Στη συνέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση του χορογράφου με το κοινό, με συντονιστή τον συγγραφέα και θεωρητικό χορού, Αναστάσιο Κουκουτά.
Πρόκειται για μια συμπαραγωγή του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και των 48ων Δημητρίων.
Με την υποστήριξη: Tanztheater Wuppertal Pina Bausch and the PACT Zollverein Essen.
