Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Ο πολυγραφότατος Γιώργος Πολυράκης επιστρέφει με ένα νέο μυθιστόρημα. Αυτή τη φορά μας μεταφέρει σε μια ιστορία ενός χρυσού ολυμπιονίκη που θα εκλεγεί βουλευτής, όμως στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια αντίστροφη διαδρομής από αυτήν που είχε ως αθλητής.
Τοποθέτησε χρονικά την ιστορία του στο 2004, γιατί η εποχή αυτή ταίριαζε με την ιστορία που είχε κατά νου να γράψει, αλλά και γιατί φοβόταν πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα ήταν μια ουρανοκατέβατη ευκαιρία για ένα πολύ μεγάλο φαγοπότι, το οποίο θα το πληρώνουμε όχι μόνο εμείς, αλλά και τα δισέγγονά μας, και ότι «πολλά Ολυμπιακά έργα θα ρημάξουν γρήγορα καθώς δεν θα αξιοποιηθούν».
Αφιερώνει το βιβλίο του με τίτλο «Αντίστροφη διαδρομή» (εκδ. Ψυχογιός) στα νέα παιδιά «τα τραγικότερα θύματα της οικονομικής κρίσης, που οι μεγάλοι και ισχυροί τούς στέρησαν το δικαίωμα στο όνειρο».
-Ποια στάθηκε η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο;
-Η κρίση την οποία βιώνουμε. Την οποία βιώνουν περισσότερο οι νέοι, οι οποίοι αποτελούν το μέλλον της χώρας και αναγκάζονται να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, επειδή αισθάνονται ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, παρ’ όλο που έχουν όλα τα προσόντα. Δυστυχώς ένα πτυχίο ακόμα και με βαθμό άριστα μπορεί απλά να μείνει κορνιζαρισμένο σε έναν τοίχο. Όσον αφορά τα μεταπτυχιακά, συνήθως σήμερα αποτελούν αρνητικό στοιχείο στην προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας. Δύσκολα ο εργοδότης θα προσλάβει κάποιον με μεταπτυχιακό, επειδή θα πρέπει να τον πληρώσει καλύτερα.
-Πείτε μας δυο λόγια για την υπόθεσή του;
-Βασικός ήρωας είναι ένας χρυσός ολυμπιονίκης, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την αναγνωσιμότητα την οποία έχει αποκτήσει ως αθλητής, εκλέγεται βουλευτής το 2004, αλλά δεν αργεί να εξαγοραστεί από κάποιον μεγαλοεπιχειρηματία, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει διαδρομή αντίστροφη απ’ αυτήν που ακολούθησε ως αθλητής.
-Η περίοδος των Ολυμπιακών αγώνων είναι ένα κομβικό σημείο στο μυθιστόρημά σας. Γιατί το επιλέξατε; Και πόσο καθοριστικό ήταν αυτό το γεγονός για τη χώρα μας εν γένει;
-Το επέλεξα απλώς επειδή ερχόταν γάντι στην πλοκή του μύθου που είχα στο μυαλό μου. Αλλά και επειδή πολλοί, ανάμεσά τους και εγώ, πίστευαν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα αποτελούσαν μιαν ουρανοκατέβατη ευκαιρία για ένα πολύ μεγάλο φαγοπότι, το οποίο θα πλήρωναν και τα δισέγγονά τους. Επίσης διότι πολλά Ολυμπιακά έργα θα ρημάξουν γρήγορα καθώς δεν θα αξιοποιηθούν. Ήδη οι φόβοι αυτοί έχουν επιβεβαιωθεί.
-Αφιερώνετε το βιβλίο σας «στα εκατοµµύρια των νέων παιδιών –τα τραγικότερα θύματα της οικονομικής κρίσης– που οι μεγάλοι και ισχυροί τούς στέρησαν το δικαίωμα στο όνειρο. Οι μεγάλοι που δίνουν ζωή στους μικρούς τους τη στερούν με τις αποφάσεις/συμπεριφορά τους; Είναι μια αντίστροφη διαδρομή;
-Με τις αποφάσεις τους οι μεγάλοι στερούν το δικαίωμα στο όνειρο στους νέους ανθρώπους. Και όταν λέω «μεγάλοι» δεν εννοώ μόνο αυτούς που δημιούργησαν την κρίση –αν και αυτοί είναι κυρίως οι υπεύθυνοι. Εννοώ και τους εργοδότες οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ανάγκη των νέων για δουλειά, τους προσλαμβάνουν για ένα κομμάτι ψωμί. Άκουσα προχθές (26/04/2014) στις ειδήσεις των οκτώ (Mega) ότι ένας νέος με πτυχίο και μεταπτυχιακό πήγε σε κάποια εταιρία για συνέντευξη και όταν τον ρώτησαν τι μισθό ήθελε, τους είπε «έχω επίγνωση ότι είμαι της γενιάς των επτακοσίων ευρώ». Τότε του απάντησαν «ναι, αλλά εμείς προσλαμβάνουμε υπαλλήλους με 270 ευρώ, για οκτάωρη εργασία». Λοιπόν, στέρησαν στον άνθρωπο αυτό το δικαίωμα στο όνειρο ή όχι; Βεβαίως από τον κανόνα αυτό εξαιρούνται τα παιδιά των μεγάλων και ισχυρών.
-Είστε γιατρός, αλλά και συγγραφέας. Πώς συνδυάζονται και τα δύο;
-Δε βλέπω για ποιον λόγο δε θα μπορούσαν να συνδυάζονται. Στην περίπτωσή μου η συγγραφή με αποφορτίζει από τα άγχη που μου φορτώνουν οι αρρώστιες των ανθρώπων.
-Θυμάστε τη στιγμή που αποφασίσατε να γράψετε για πρώτη φορά;
-Γράφω από μαθητής της τρίτης γυμνασίου. Στην τρίτη Λυκείου είχα γράψει δύο θεατρικά έργα. Συστηματικά γράφω από το 1992.
-Τι διαβάζετε αυτό το διάστημα;
-Το βιβλίο «Οι ποιητές δεν πεθαίνουν ποτέ» του Σταύρου Σιδερά και την «Ιστορία της Κατοχής» του Δημοσθένη Κούκουνα.
