Συνεντεύξεις στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Μπορεί να τους έχετε ακούσει σε κάποια μουσική σκηνή ή σε μαγαζιά της πόλη μας. Μόνους ή παρέα με άλλους μουσικούς. Μην ξεχνάτε πως για να γίνει ένα πρόγραμμα χρειάζεται ομαδική δουλειά.
Μιλήσαμε με τρεις τραγουδιστές που ζουν και εργάζονται στην πόλη μας θέτοντάς τους τα ίδια ερωτήματα για τη μουσική, τις επιρροές τους, την απόφασή τους να ασχοληθούν με το τραγούδι, αλλά και για το πώς βλέπουν την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη Θεσσαλονίκη, που στο παρελθόν έχει αναδείξει συγκροτήματα και καλλιτέχνες.
Τρεις νέους που συνεχίζουν με μεράκι να υπηρετούν τη μεγάλη τους αγάπη: τη μουσική.
Γιώργος Κισκούκης: «Σήμερα υπάρχει ομαδικότητα»
Με σπουδές στην κλασική κιθάρα, στο πιάνο και τη τζαζ έχει εμφανιστεί σε μουσικές σκηνές (Μύλος, Ρεμπετ Ασκέρ) και μαγαζιά της πόλης (Άρωμα live), ενώ έχει συμμετάσχει και σε φεστιβάλ. Ο Γιώργος Κισκούκης στα 32 του κάνει αυτή τη μορφή τέχνης που ανέκαθεν ήθελε: τη μουσική. Και διακρίνει μια αλλαγή στη σημερινή μουσική πραγματικότητα: πώς αρχίζει πια να υπάρχει ομαδικότητα και δεν θα θεοποιούνται μεμονωμένοι τραγουδιστές κατά το αμερικανικό πρότυπο. «Σιγά σιγά θα δίδεται η βαρύτητα στους δημιουργούς όπως αρμόζει και στη συνέχεια στους ερμηνευτές».
-Πότε και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι;
-Η μουσική για μένα είναι ένα απέραντο και αχανές σύμπαν. Και όπως το σύμπαν δεν έχει αρχή και αιτία απλά έγινε έτσι και για μένα η μουσική. Είναι μια μορφή τέχνης όπου ανέκαθεν μ΄ ανατρίχιαζε. Πιστεύω λοιπόν πως πριν ακόμα γεννηθώ κάποια δύναμη αποφάσισε τι θα κάνω. Και δεν είναι τυχαίο πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντοτε βρισκόμουν με ανθρώπους που να μου δίνουν σωστές κατευθύνσεις, τόσο στον στενό μου οικογενειακό κύκλο, όσο και έξω από εκείνον.
-Ποιες οι μουσικές επιρροές σου; Τι έπαιζε το ραδιόφωνο/ cd player όταν ήσουν μικρός;
-Συνήθως έπαιζε κλασική μουσική και ιδιαίτερα Mahler, Beethoven και Mozart. Βέβαια ποτέ δεν λείπουν από τη δισκοθήκη και τα τραγούδια του Μίκη, του Μάνου και του Σαββόπουλου. Ενώ στο ράδιο του σπιτιού μου ακούγονται συνήθως σταθμοί με παλιό ξένο ροκ.
- Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που βλέπεις τη μουσική από τη στιγμή που ασχολήθηκες επαγγελματικά με αυτήν;
-Η ματιά μου στη μουσική είναι βαθιά επηρεασμένη από τον τρόπο ζωής μου. Είναι ελεύθερη χωρίς να μπαίνει σε καλούπια. Βάση αυτής της αρχής ανέκαθεν κινώ τα νήματα. Μπορεί να έχω αλλάξει πολλές φορές τον τρόπο κίνησης. Ποτέ όμως την ουσία των πραγμάτων που βασίζεται μόνο στα δικά μου θέλω. Αλλιώς ούτε να τραγουδήσω θα μπορούσα ούτε και να συνθέσω.
-Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που έχει αναδείξει μουσικούς. Σήμερα τι κατάσταση επικρατεί κατά την άποψή σου;
-Τα πράγματα σήμερα ενεργούν περισσότερο σε ομαδικό επίπεδο και όχι τόσο σε ατομικό. Και αυτό είναι το Άριστο για μένα. Δεν μιλούμε για τραγουδιστές αλλά για συγκροτήματα. Έχει τύχει να συζητήσω με παρέες και να μην γνωρίζουν τα παιδιά που τραγουδούνε σε σχήμα αλλά να ξέρουν φερ ειπείν τον ντράμερ η τον μπασίστα και να πηγαίνουν στις εμφανίσεις γιατί θέλουν να ακούσουν αυτόν. Υπάρχει ένα μικρό μελτεμάκι που πιστεύω σιγά σιγά θα μεγαλώσει και θα γίνει τεράστιο κύμα όπου θα διώξει σιγά σιγά αυτή την «Θεοποίηση» μεμονωμένων τραγουδιστών με αποτέλεσμα θα δίδεται η βαρύτητα στους δημιουργούς όπως αρμόζει και στη συνέχεια στους ερμηνευτές. Το Αμερικάνικο όνειρο θα τελειώσει και θα σταματήσουν ορισμένοι να το παίζουν ντίβες κάνοντας την Τέχνη δικαίωμα μόνο των πλουσίων.
-Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα ήθελε να γίνει μουσικός;
-Θα του έλεγα να μην τρομάζει στο γεγονός πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χρειαστεί να κάνει και δεύτερη δουλειά για να μπορέσει να ζήσει. Εγώ αυτή τη στιγμή κάνω χαμαλίκι σε γνωστή εταιρεία επίπλων-οργάνωσης σπιτιού. Ανωτέρα βία:)
-Με ποιον θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή;
-Με αυτούς που ήδη τη μοιράζομαι. Δηλαδή τα σχήματα που στηρίζουν τα τραγούδια μου και τον τρόπο που επιμελούμαι τα προγράμματα στις εμφανίσεις. Αν θα ήθελα να μοιραστώ με μεγάλο δημιουργό τη σκηνή αυτός θα ήθελα να ‘ταν ο Σαββόπουλος.
-Ποιο κομμάτι έχεις αγαπήσει αυτό το καλοκαίρι;
-To Summer Wine .
-Ποια τα επόμενα σχέδιά σου;
-Ξεκινώ συνεργασία με μία γλυκύτατη δεσποινίδα και δασκάλα μουσικής εν ονόματι Νικολέτα Γκούντα. Στο πιάνο εκείνη, στην κιθάρα εγώ. Ετοιμάζουμε για το χειμώνα ποικίλο ρεπερτόριο με πολλές πρωτότυπες ιδέες και διασκευές ψάχνοντας παράλληλα για χώρους. Και επίσης γράφω μουσική για κουκλοθέατρο που ετοιμάζει η θεατρική ομάδα του καταστήματος ΙΚΕΑ Θεσσαλονίκης και που θα παιχτεί στην είσοδό του 19 Αυγούστου στις 18:00.
Χριστίνα Κακαλιάντη: «Ο μουσικός οφείλει να είναι πρώτα από όλα ‘Άνθρωπος’»
Μικρή άκουγε κασέτες από Έλληνες ερμηνευτές όπως η Αλεξίου, ο Νταλάρας, η Αρβανιτάκη και η Γαλάνη. Τελειώνοντας το Λύκειο χτύπησε το τηλέφωνό της και στην άλλη άκρη της γραμμής συμμαθητές της τής είπαν πως ετοίμαζαν μουσικό σχήμα και έψαχναν για φωνή. Κάπως έτσι ξεκίνησε για την Χριστίνα Κακαλιάντη η ενασχόληση με το τραγούδι. Από το 2003 μέχρι σήμερα μετρά πολλές εμφανίσεις σε πιάνο μπαρ και σε μαγαζιά της πόλης (Λίχνος), ενώ έχει συμμετάσχει και σε συναυλίες με τον τραγουδοποιό και συνθέτη Κώστα Φαλκώνη. Μοιράζεται τα μελλοντικά της σχεδία μαζί μας και πιστεύει πως ένας τραγουδιστής πρέπει να δοκιμάσει την τύχη του και στην Αθήνα που οι ευκαιρίες είναι περισσότερες.
-Πότε και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι;
-Δεν είχα σαν παιδί το όνειρο της τραγουδίστριας, απλά κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι η μουσική, μου είναι απαραίτητη, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, με όποιον τρόπο και αν θα υπήρχε. Έτσι, τελειώνοντας την Τρίτη Λυκείου στο μουσικό Σχολείο Θεσ/νίκης, ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο.... συμμαθητές μου ετοιμάζανε ένα μουσικό σχήμα και ψάχνανε για φωνή. Έτσι απλά, τόσο φυσικά ξεκίνησα το τραγούδι επαγγελματικά ή μάλλον κάπως έτσι ήρθε και με βρήκε αυτό.
-Ποιες οι μουσικές επιρροές σου; Τι έπαιζε το ραδιόφωνο/ cd player όταν ήσουν μικρή;
-Κασέτα! Οι μουσικές επιρροές από το σπίτι μου, ήταν από το Ελληνικό ρεπερτόριο. Κυρίως Αλεξίου, Νταλάρας, Αρβανιτάκη, Γαλάνη και πολλοί ακόμα. Και εξακολουθούν να παραμένουν ίδιες.
Οι μουσικές επιρροές από το σχολείο μου, μουσικές όλου του κόσμου, με σκοπό να μάθω να ακούω μουσική και όχι μόνο, χωρίς ‘παρωπίδες’.
-Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που βλέπεις τη μουσική από τη στιγμή που ασχολήθηκες επαγγελματικά με αυτήν;
-Φυσικά, την σέβομαι ακόμη περισσότερο. Πάντα ήταν τροφή για την ψυχή μου και τώρα πια και για το σώμα μου, καθώς χάρη σ’ αυτή επιβιώνω.
-Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που έχει αναδείξει μουσικούς. Σήμερα τι κατάσταση επικρατεί κατά την άποψή σου;
-Ναι, έχει αναδείξει και είναι μεγάλο σχολείο. Από ένα σημείο όμως και μετά, πρέπει να δοκιμάσεις την τύχη σου στην Αθήνα, όπου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα μεν αλλά οι ευκαιρίες για να προχωρήσεις στο χώρο του τραγουδιού, περισσότερες.
-Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα ήθελε να γίνει μουσικός;
-Να είναι εφοδιασμένος με υπομονή, επιμονή και αγάπη για την μουσική. Να μη το δει ποτέ μόνο σαν ‘δουλειά’.
Επίσης, θα του έλεγα ότι ως μουσικός οφείλει να είναι πρώτα από όλα ‘Άνθρωπος’ και να προσπαθήσει να μην αλλοιωθεί από τον ανταγωνισμό του χώρου.
-Με ποιον θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή;
-Με πολλούς καλλιτέχνες του χώρου. Το μεγάλο μου όνειρο όμως είναι μια συνεργασία με την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Με αγγίζει πολύ η μουσική της και θα ήθελα πάρα πολύ να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον.
-Ποιο κομμάτι έχεις αγαπήσει αυτό το καλοκαίρι;
‘Για Να Σε Συναντήσω’
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
-Ποια τα επόμενα σχέδιά σου;
-Να ολοκληρωθεί ένα παραμύθι με θέμα τη μουσική το οποίο έγραψα και δουλεύω πάνω σε αυτό το διάστημα και αργότερα μια προσωπική δισκογραφική δουλειά. Χωρίς χρονοδιάγραμμα και πίεση, με σκοπό καθαρά να είναι κάτι όμορφο και να με γεμίζει.
Χρήστος Γκαΐλας: «Μακρύς αγώνας αντοχής η μουσική»
Τις Δευτέρες του χειμώνα που μας πέρασε γέμιζε το Ernest έχοντας στο πλάι του τη Νέλλη Αμαραντίδου. Παράλληλα έπαιζε και σε άλλες μουσικές σκηνές, ενώ στο παρελθόν έχει υπάρξει μέλος συγκροτημάτων. Ο Χρήστος Γκαΐλας είχε ροκ και μέταλ καταβολές. Αν και το ραδιόφωνο στη γενέτειρά του, τα Τρίκαλα, δεν έπαιζε και τόσο αυτή τη μουσική.
Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκε για τις σπουδές του. Τότε τη θεωρούσε μια ροκ πόλη. Σήμερα η εντύπωσή του έχει αλλάξει. «Η Θεσσαλονίκη είναι πλέον ένα μεγάλο σκυλάδικο (τουλάχιστον σαν γενικότερη νοοτροπία) στο οποίο υπάρχουν ασφαλώς πολλές φωτεινές εξαιρέσεις εγκλωβισμένες», εξηγεί.
Ο ίδιος σαν σύγχρονος Δον Κιχώτης επιμένει να μάχεται με σπαθί το μπάσο του. Και πάντα φαντάζεται τον εαυτό του μέσα σε αυτό που λέμε μουσική - είτε να εκφράζεται με το τραγούδι, είτε με κάποιο μουσικό όργανο.
-Πότε και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι;
-Με το τραγούδι επαγγελματικά ασχολούμαι τα τελευταία 5 χρόνια. Ήταν κάτι που πάντα έβγαινε από μέσα μου, ίσως όμως ντρεπόμουν να το εκφράσω αρχικά. Βέβαια με τη μουσική ασχολούμαι κοντά στα 21 χρόνια, οπότε δεν ήταν κάτι που ήρθε έτσι ξαφνικά αλλά μάλλον ως απόρροια ενός ακόμη τρόπου που μπορούν να βρίσκουν διέξοδο τα συναισθήματά μου.
-Ποιες οι μουσικές επιρροές σου; Τι έπαιζε το ραδιόφωνο/ cd player όταν ήσουν μικρός;
-Οι πρώτες μουσικές μου καταβολές ξεκίνησαν από τη rock και metal μουσική, από την κλασσική της μορφή στη διεθνή σκηνή μέχρι και την πιο underground έκφρασή της στα Ελληνικά δεδομένα. Όσο για το ραδιόφωνο εκείνης τουλάχιστον της εποχής και μάλιστα στα Τρίκαλα όπου και μεγάλωσα.. μάλλον δεν είχε καμία σχέση με όλο αυτό και δεν άκουσα ποτέ μου (με εξαίρεση κάποιες λίγες εκπομπές).
-Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που βλέπεις τη μουσική από τη στιγμή που ασχολήθηκες επαγγελματικά με αυτήν;
-Και ναι και όχι.. Το πάθος κι ο ερασιτεχνισμός θέλω να πιστεύω ότι παραμένουν αναλλοίωτα ή θα μπορούσα να πω ότι είναι και καλλιεργήσιμα – φαντάσου ένα δενδράκι μέσα σου. Επαγγελματικά βέβαια τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά, αγχωτικά ή και άδικα μερικές φορές, όπως σε κάθε επάγγελμα βέβαια. Το ζήτημα είναι πόσες φορές αντέχεις να σηκωθείς αφού πέσεις και με ποιον τρόπο. Μακρύς αγώνας αντοχής λοιπόν..!!
-Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που έχει αναδείξει μουσικούς. Σήμερα τι κατάσταση επικρατεί κατά την άποψή σου;
-Η Θεσσαλονίκη στο μυαλό μου – όντας έφηβος που ήρθε εδώ για να σπουδάσει – ήταν μια rock πόλη. Ανέδειξε πολύ μεγάλα συγκροτήματα και σκηνές. Με το πέρασμα των χρόνων όμως, όλο αυτό κάπου χάθηκε και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ξεκίνησε από την πλευρά της προσφοράς αλλά μάλλον από την πλευρά της ζήτησης. Θεωρώ ότι η Θεσσαλονίκη είναι πλέον ένα μεγάλο σκυλάδικο (τουλάχιστον σαν γενικότερη νοοτροπία) στο οποίο υπάρχουν ασφαλώς πολλές φωτεινές εξαιρέσεις εγκλωβισμένες.
-Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα ήθελε να γίνει μουσικός;
-Εδώ θα δανειστώ τα λόγια που άκουσα κάποτε από την Μελίνα Τανάγρη που συνοψίζονται ως εξής: «όποιος μπορεί να μη γίνει μουσικός, να μη γίνει». Κι ο λόγος είναι απλώς ότι αν όντως μπορείς/αντέχεις να μην γίνεις μουσικός, πολύ απλά δεν το θέλει η καρδιά σου. Αυτός που το νιώθει ως αναπόσπαστο μέρος του εαυτού του, θα βρει τον τρόπο να το κυνηγήσει και θα το καταφέρει με τον τρόπο του!
-Με ποιον θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή;
-Με άτομα που θα μπορούμε να περνάμε αληθινά κι όμορφα επάνω και κάτω από αυτή και να κάνουμε μουσική.
-Ποιο κομμάτι έχεις αγαπήσει αυτό το καλοκαίρι;
-Δεν παρακολουθώ τις νέες κυκλοφορίες, η αλήθεια είναι.. η μουσική αφήνω να έρχεται σε μένα είτε τυχαία, είτε να την φέρνει ο πιο δίκαιος κριτής, ο χρόνος. Ένα νέο κομμάτι που έτυχε να ακούσω και να θαυμάσω/να με αγγίξει αυτό το καλοκαίρι (κι αυτό με τα χρόνια σπανίζει) είναι το «λόγω αγάπης» από τον τελευταίο δίσκο του Β. Λέκκα, ενώ αυτό που μου έφερε ως αποκάλυψη ο χρόνος, είναι το «ποιος το ξέρει/part time lover» του Μ.Πλέσσα.
-Ποια τα επόμενα σχέδιά σου;
-Όπως λέει και η ατάκα μιας ταινίας μου πολύ αγαπημένης, «η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι»! Η εμπιστοσύνη όμως αυτή, δεν είναι τυφλή. Πάντα φαντάζομαι τον εαυτό μου μέσα σε αυτό που λέμε μουσική - είτε εκφράζεται με το τραγούδι, είτε με κάποιο μουσικό όργανο – και κρυφό μου σχέδιο είναι να αφήνω τη «ζωή» ελεύθερη να με οδηγήσει εκεί που αυτή ξέρει, μέσα στα πλαίσια που έχει ήδη ορίσει η ψυχή μου.
