Οι grande περσόνες στην τέχνη, είναι σχεδόν απαραίτητες. Τουλάχιστον όσο και οι εμπνευσμένοι συνθέτες και οι χαρισματικοί εκτελεστές. Όσο συναρπαστική και να είναι μια δημιουργία, πάντα ένας υπερβολικός αρτίστας έχει να δώσει το κάτι παραπάνω. Ο Nigel Kennedy είναι ένας από αυτούς, χωρίς αμφιβολία. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στο βιολί και το αβίαστο στυλ του παιξίματός του, του έδωσαν τη δυνατότητα να ξεφύγει από το nerd στυλ των περισσότερων κλασικών μουσικών και είτε με την αντισυμβατική του σκηνική παρουσία, είτε με την ανεκδιήγητη για τα συμφωνικά δεδομένα εμφάνισή του, να ξεχωρίσει εδώ και δεκαετίες.
Ο όρος «κόκκινο πανί» ωχριά στο να περιγράψει το πώς τον αντιμετωπίζει η συντηρητική κλασική κοινότητα της Βρετανίας, αλλά ο ίδιος αδιαφορεί παγερά. Και πώς να μην το κάνει άλλωστε, όταν έχει τη δυνατότητα να χορεύει επί σκηνής, ενώ ερμηνεύει άψογα τις «4 Εποχές» του Vivaldi;
Πιστεύω ότι ακόμα και να διαφωνεί κάποιος, κάτι τέτοιο στην τέχνη είναι απαραίτητο. Έχει σαφώς νόημα, το να γυρίσεις μια παγιωμένη φόρμα ανάποδα, προκειμένου να περάσεις ένα ισχυρότερο μήνυμα. Και αυτό ακριβώς είναι το attitude της ομάδας του OLVIO, που απόψε παρουσιάζουν την «Ωραία Ελένη» του Offenbach στο Θέατρο Αυλαία. Σάτιρα, κωμωδία, μουσική και συνολικά μια εξωφρενική παράσταση όπερας, από μια ταλαντούχα ομάδα που εκμεταλλεύεται ένα από τα πιο εκρηκτικά και αμφιλεγόμενα libretto στην ιστορία της μουσικής. (Δείτε λεπτομέρειες για την παράσταση εδώ) Συνιστάται για στενόμυαλους ασθενείς, με τάσεις αυτοβελτίωσης.
Γιάννης Καψάσκης
