Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Από σήμερα στις αίθουσες της Θεσσαλονίκης, το εξαιρετικό “Life” του Άντον Κορμπάιν, που ξεψαχνίζει τις τελευταίες στιγμές του Τζέιμς Ντιν ως κοινού θνητού, λίγο πριν αρχίσει να βαδίζει στα μονοπάτια του θρύλου. Τις νέες κυκλοφορίες της εβδομάδας συμπληρώνουν: α) Το «Μήπως είσαι ο τύπος μου;», για τον αταίριαστο έρωτα ανάμεσα σε ένα παριζιάνο καθηγητή φιλοσοφίας και μία επαρχίοτοπούλα κομμώτρια, β) Το «Έβερεστ», που αναπλάθει την αληθινή ιστορία μιας πολύνεκρης τραγωδίας στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου και ποντάρει σε ένα καστ αστέρων, γ) το “The Martian” («Η διάσωση»), το οποίο δεν μπορούσε να βρει καλύτερο timing για την έξοδό του και στο οποίο, ο Ματ Ντέιμον παλεύει να επιβιώσει στον πλανήτη Άρη, όντας μόνος και έρμος.
Life
Η στιγμή όπου η στιγμή γίνεται Ιστορία…
Αξιολόγηση: **** ½
Σκηνοθεσία: Άντον Κορμπάιν
Παίζουν: Ντέιν ΝτεΧάαν Ρόμπερτ Πάτινσον,
Διάρκεια: 111’
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1955, μεταξύ των πολύβουων δρόμων της Νέας Υόρκης και μίας παραδοσιακής αγροτικής φάρμας, κάπου στην πολιτεία της Ιντιάνα. Βρισκόμαστε ενώπιον δύο ανθρώπων που αντιλαμβάνονται πως αγγίζουν τη σπουδαιότητα, αλλά δεν μπορούν ακόμη να την αρπάξουν, να την κάνουν ολόδική τους. Βρισκόμαστε απέναντι σε μία στιγμή που διαφέρει από τις υπόλοιπες στιγμές, γιατί είναι έτοιμη να γίνει από κάμπια πεταλούδα, να μεταμορφωθεί σε Ιστορία. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου παγώνει ο χρόνος και μετατρέπεται σε αθανασία. Βρισκόμαστε ένα κλικ πριν από το μεγαλείο. Κυριολεκτικά ένα κλικ ή τέλος πάντων, ίσως λίγα περισσότερα, αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα ακριβώς με το όνομά τους.
Ο φωτογράφος Ντένις Στοκ και ο εκκολαπτόμενος αστέρας του σινεμά Τζέιμς Ντιν κυνηγούν και προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν όχι μόνο τα τέλεια θραύσματα εικόνων, αλλά και την ιστορία από την οποία αυτά θα ξεπηδήσουν. Ταυτόχρονα, παλεύουν να ξορκίσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες και να αφεθούν σε αυτό που στέκει διαθέσιμο και δεκτικό σε απόσταση αναπνοής. Ο Στοκ πασχίζει να βάλει σε τάξη το χάος που τον μπλοκάρει από το να αναφωνήσει «εύρηκα!» Ο Ντιν παλεύει και αναμετράται λεπτό προς λεπτό με ένα πεπρωμένο από το οποίο ήταν εξαρχής αδύνατο να ξεφύγει. Αυτού του αιώνιου κι άφθαρτου θρύλου. Ακόμη όμως δεν φτάσαμε εκεί κι ούτε πρόκειται. Δεν θα δούμε ούτε τη διαδικασία γένεσης ενός μύθου ούτε το αποκορύφωμά του. Αντιθέτως, θα παρατηρήσουμε εξονυχιστικά, κάτω από ένα πανίσχυρο μεγεθυντικό φακό, τις τελευταίες επώδυνες στιγμές του τοκετού, ακριβώς πριν το πρώτο εκτυφλωτικό φως, το οποίο προσκαλεί και τρομοκρατεί συγχρόνως.
Ο Ολλανδός σκηνοθέτης Άντον Κορμπάιν προσεγγίζει την ταινία του ακριβώς όπως της αρμόζει, επί της ουσίας σμιλεύοντας το χτίσιμο και την εικονοπλασία της με το ίδιο της θέμα. (Προσωπικά μιλώντας, με συναρπάζει αυτή η αρετή σε μία ταινία και το πιο πρόσφατο παράδειγμα που μου έρχεται κατά νου είναι το “Foxcatcher” του Μπένετ Μίλερ, όπου το μοντάζ των συγκρούσεων των χαρακτήρων έμοιαζε με λαβή πάλης.) Η απόχη που καιροφυλακτεί για τη στιγμή και της στήνει ενέδρα. Ο πυροβολισμός του φακού. Το βαλσάμωμα της ζωής. Η ακινησία της εικόνας που παραπέμπει σε μία ατελείωτη κίνηση που παραμένει για πάντα αθέατη. Ολόκληρο το “Life” κυλά ως μία διάδοχη αδιανόητης προσήλωσης και ακαριαίας επίθεσης. Ως ένας ύψιστος φόρος τιμής στην τέχνη της φωτογραφίας, στην πιο ευγενή της έκφανση. Όχι τόσο με τη μορφή μίας λεπτομερούς ελεγείας, αλλά ως ένα οδοιπορικό σε ένα συγκεκριμένο, και σφόδρα γοητευτικό, state of mind. Το “Life” αρπάζει την ευθραυστότητα των πρωταγωνιστών του, την καδράρει σε εμφανή θέση και τη λούζει με όλους τους υπαινικτικούς τόνους που της ταιριάζουν.
Επιπλέον, ο Κορμπάιν φτάνει σε ένα επίπεδο ενσυναίσθησης της εποχής όπου εκτυλίσσονται τα γεγονότα πολύ βαθύτερο από κάποια επίπεδή εξωτερική ανάπλασή της. Ανασυνθέτει μία οργιώδη εποχή αναζήτησης ειδώλων και λαχτάρας για ενσταντανέ μεγαλοπρέπειας, χωρίς να ποντάρει στο προφανές, απελευθερώνοντας την ταινία του από βαρίδια που δεν θα μπορούσε να κουβαλήσει. Το “Life” δεν είναι μια ταινία για τον Τζέιμς Ντιν. Δεν επιθυμεί να διεισδύσει στα άδυτά του ή να προσπαθήσει να τον καταλάβει. Το “Life” δεν είναι καν μια ταινία για τις διάσημες φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν 7 μήνες πριν τον θάνατο του Ντιν στο ομώνυμο περιοδικό. Το “Life” είναι μια ταινία που βουτά βαθιά στα σωθικά των ηρώων της, καθώς και τα δικά μας και πάλλεται από στυλ και ψυχή.
Επίσης στις αίθουσες
Μήπως είσαι ο τύπος μου;
Σκηνοθεσία: Λουκά Μπελβό
Παίζουν: Λοΐκ Κορμπερί, Εμιλί Ντεκέν
Διάρκεια: 111’
Ένας παριζιάνος πανεπιστημιακός καθηγητής Φιλοσοφίας παίρνει μετάθεση σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, όπου βρίσκει τον έρωτα στην αγκαλιά μιας ντόπιας κομμώτριας. Τι θα επικρατήσει τελικά; Η αυθόρμητη ερωτική έλξη δύο ετερώνυμων ή τα η διαφορετικότητα δύο κόσμων πέρα για πέρα ασύμβατων; Ας ελπίσουμε πως ο Μπελβό απαντά αυτό το συνηθισμένο ερώτημα με περίσσευμα στυλ.
Έβερεστ
Σκηνοθεσία: Μπαλτάσαρ Κορμάκουρ
Παίζουν: Τζέικ Τζίλενχααλ, Σαμ Γουόρθινγκτον, Κίρα Νάιτλι, Τζος Μπρόλιν
Διάρκεια: 122’
Τα γυρίσματα της ταινίας που αναπλάθει την πολύνεκρη τραγωδία του Μαΐου του 1996, στο Έβερεστ, συνέπεσαν, κατά τρόπο ανατριχιαστικό, με μία ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία που συνέβη στο ίδιο μέρος. Ο Ισλανδός Μπαλτάσαρ Κορμάκουρ, που κάποτε μας ξετρέλανε με το «101 Ρέικιαβικ» προσδοκά το μεγάλο του come back και ποντάρει σε ένα καστ αστέρων.
Η διάσωση
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Τζέσικα Τσαστέιν
Διάρκεια: 141’
Ούτε παραγγελία να ήταν για τους παραγωγούς η πρόσφατη ανακάλυψη ενδείξεων νερού στον πλανήτη Άρη από την NASA. Ιδανικό promo λοιπόν για τη νέα ταινία επιστημονικής φαντασίας του βετεράνου Ρίντλεϊ Σκοτ, στην οποία ο Ματ Ντέιμον ξεμένει ολομόναχος στον κόκκινο πλανήτη και αγωνίζεται να επιβιώσει.
Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας
«Αν μπορούσαν να διαλέξω επάγγελμα, θα γινόμουν επαγγελματίας παίκτης του γκολφ.»
Ντέιν ΝτεΧάαν
