Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

«Η παντομίμα θα είναι ανακάλυψη για μια ολόκληρη γενιά»

Ο Wolfram von Bodecker και ο Alexander Neander μιλούν με αφορμή το «Déjà-vu?» που θα παρουσιαστεί στην πόλη μας

Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ

«Déjà-vu?». Το έχετε ξαναδεί; Ή μήπως είναι μια καλή ευκαιρία για να το δείτε και να ανακαλύψετε τι κάνουν όταν μοιράζονται τη σκηνή ο Wolfram von Bodecker και ο Alexander Neander; Το δίδυμο που συναντήθηκε στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των σπουδών τους ως φοιτητές του Marcel Marceau, συνεχίζει να παρουσιάζει οπτικό θέατρο, χωρίς σκηνικά. Παντομίμα, που ενσωματώνει στοιχεία από τον κινηματογράφο, το μαγικό φανό και το μαύρο κουτί του θεάτρου. Κυρίαρχες φιγούρες; Οι ίδιοι! Σαν σύγχρονοι Τσάρλι Τσάπλιν, θα ανεβούν την Πέμπτη 22/10, ώρα 21:00 στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης) για να δώσουν μια παράσταση στο πλαίσιο του πρώτου Διεθνούς Mime Φεστιβάλ που διοργανώνει το Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών σε συνεργασία με την Inter Show Productions και το Μέγαρο Μουσικής της πόλης μας. Λίγο πριν την εμφάνισή τους απάντησαν στις ερωτήσεις μας.

-Γιατί “Déjà vu” με ερωτηματικό στο τέλος; Τι το διαφορετικό στην περφόρμανς που έχετε ετοιμάσει;  

-Wolfram von Bodecker: Ακριβώς αυτό θέλαμε, ο θεατής να αναρωτιέται «Γιατί;». Και έτσι να ενδιαφερθεί περισσότερο! J

Και κατά δεύτερον να θέσουμε μια πραγματική ερώτηση στον θεατή: «Έχετε δει ποτέ το θέατρο που κάνουμε;». Έτσι κατά κάποιο τρόπο είναι μια άμεση πρόσκληση να ανακαλύψουν το δικό μας θεατρικό σύμπαν. Το δικό μας χιούμορ, τη μαγεία, τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τη μουσική, τους ήχους και τις ιστορίες που θέλουμε να μοιραστούμε με το κοινό.

-Ένας μίμος χαρίζει χαμόγελα. Ωστόσο μερικές φορές φαίνεται θλιμμένος. Γιατί συμβαίνει αυτό;

-Alexander Neander: Στη σκηνή είναι απαραίτητες οι αντιθέσεις. Οπότε για να δημιουργήσεις χαρούμενες στιγμές χρειάζεσαι το αντίθετο. Το χιούμορ πρέπει να έχει μια δόση τραγωδίας, μια διαμάχη. Διαφορετικά το αστείο ή ακόμα και το έργο είναι επιφανειακό και δεν έχει κάποιο βάθος. Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν εξπέρ σε αυτό.  Βλέποντας τις ταινίες του γελάμε με τον πόνο του, τις μάχες του απέναντι σε πολλά εμπόδια ή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει για να τα ξεπεράσει και να μην χάσει την αξιοπρέπειά του. Και βάζοντας λυπητερή μουσική σε μια αστεία σκηνή ο θεατής είναι μεταξύ γέλιου και κλάματος.  

Το αντίβαρο πάντα είναι σημαντικό. Όταν βλέπεις το σύμβολο του θεάτρου, τις δύο μάσκες, αυτήν που γελά και αυτή που κλαίει, έχεις την ουσία του θεάτρου με τον πιο απλό τρόπο.

-Θυμάστε την πρώτη φορά που αποφασίσατε να γίνετε μίμος;

-Wolfram von Bodecker: Όταν ήμουν 12 χρονών είχα ενθουσιαστεί από τις performances μαγείας και ήθελα να γίνω μάγος. Μετά ανακάλυψα ότι η μουσική, το κουκλοθέατρο και το οπτικό θέατρο έχουν μια μαγεία και μια δύναμη που είναι σαφώς ισχυρότερη. Στα 23 μου είδα τον παγκοσμίου φήμης μίμο Marcel Marceau και αντιλήφθηκα πώς ένας άνθρωπος μπορεί να ενώσει τόσο διαφορετικές μορφές τέχνης. Μπορούσε να κάνει το κοινό να γελάσει ή να κλάψει – χωρίς να υπάρχει τίποτα πάνω στη σκηνή για να τον βοηθά. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα ότι ήθελα να μάθω από αυτόν. Στο Παρίσι γνώρισα και τον Alexander Neander με τον οποίο μοιράζομαι τη σκηνή, και τον σκηνοθέτη μας Lionel Ménard. Είναι ο άνθρωπος που γράφει και σκηνοθετεί τα περισσότερα έργα μας.

-Πώς επηρεάζει το κοινό τις παραστάσεις σας;

Alexander Neander:  Από την αρχή του έργου νιώθουμε αμέσως την αύρα του κοινού και φροντίζουμε να υπάρχει ένας κοινός ρυθμός μεταξύ μας. Μόνο όταν νιώσουμε πως το κοινό είναι μαζί μας μπορεί να λειτουργήσει η παράσταση. Οπότε είναι πολύ σημαντικό να εστιάσουν στη σκηνή, στα φώτα, στη μουσική και φυσικά στην παρουσία μας.

-Ποιο το μέλλον για την παντομίμα; Μπορεί να υπερνικήσει τον ανταγωνισμό από άλλες μορφές τέχνης;

-Wolfram von Bodecker:  Πιστεύω πως δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Κάθε μορφή τέχνης εμπνέεται από κάποια άλλη και εμπνέεται από ένα περιβάλλον. Οπότε μπορεί κανείς να βρει κάποιους κανόνες της παντομίμας, του ρυθμού, της παρουσίας και της απόστασης και στον χορό, στην αρχιτεκτονική, στο κουκλοθέατρο, σε ένα σενάριο, σε ένα πίνακα κ.ο.κ..

Η παντομίμα στον πιο αγνό της τρόπο θα είναι μια ανακάλυψη για μια ολόκληρη γενιά. Πολλοί νέοι δεν γνωρίζουν πια τον Τσάρλι Τσάπλιν.  Αλλά το ενδιαφέρον για τις ρίζες είναι μεγάλο. Οπότε γιατί κάποιος γελάει με τον Γάλλο κινηματογραφιστή Georges Mélies ή με τον Stan Laurel και τον Oliver Hardy (σημ. το γνωστό κινηματογραφικό δίδυμο Χοντρός και Λιγνός); Είναι διαχρονικό και καθαρά ανθρώπινο. Όλοι χρειαζόμαστε αυτό το είδος θεάτρου να επιστρέψει στην ουσία, στα βασικά, οπότε αυτή η μορφή τέχνης έχει μέλλον.

-Τι σχεδιάζετε να κάνετε μετά τη Θεσσαλονίκη;

Wolfram von Bodecker: Θα ετοιμάσουμε ένα σεμινάριο για την Ακαδημία Θεάτρου Μονάχου και μια περιοδεία τον Δεκέμβρη με το Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμά μας. Όμως προς το παρόν περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε το κοινό της Θεσσαλονίκης!

Χρήσιμα

Εισιτήρια για το «DÉJÀ-VU?» από τους Bodecker & Neander Company : 18€, 15€, 12€ (μαθητικό, φοιτητικό, κάρτα ανεργίας). Προπώληση: Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Εκδοτήριο Πλατείας Αριστοτέλους, ticketservices.gr.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ