Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Ο Χένρι Λι Λούκας και ο Ότις Τουλ, η Ελίζαμπεθ Μπάθορι, η Λεονάρντα Τσιαντσούλι, ο Άλμπερτ Φις αληθινοί κατά συρροή δολοφόνοι θα περάσουν από τη σκηνή του Θεάτρου Τ. στο πλαίσιο της παράστασης «Σκουληκότρυπα» που ανεβάζει για 2η χρονιά η Γλύκα Στόιου. Συνδετικοί κρίκοι; Η Μπέττυ και η Μπου, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε ένα αδιευκρίνιστο μέρος, βαριούνται θανάσιμα και περνούν την ώρα τους παριστάνοντας τους δολοφόνους.
Για την παράστασή της μας μίλησε η κα Στόιου, σκηνοθέτης και ιδρύτρια της ομάδας Λάμπα. Έχοντας φρέσκο το ταξίδι της στην Αλάσκα σε ένα συνέδριο που απευθύνεται αποκλειστικά σε θεατρικούς συγγραφείς μιλήσαμε και για αυτή την εμπειρία της. Όσο για την αναπόφευκτη αναφορά στην οικονομική κρίση; Η ίδια ομολογεί πως «σαφώς τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα και απαιτητικά», όμως προσθέτει πως τις δυσκολίες κανείς «τις ξεπερνά μόνο όταν δουλεύει ομαδικά, όταν υπάρχει αλληλεγγύη».
-Τι έχει αλλάξει από την προηγούμενη «Σκουληκότρυπα»;
-Η σκηνοθεσία κατ' αρχάς. Άλλη προσέγγιση, άλλη παράσταση, άλλη παρτενέρ. Αυτή τη φορά, υπογράφω εγώ τη σκηνοθεσία. Και η νέα ηθοποιός που με πλαισιώνει είναι η Αγγελική Καρακαξίδου, ένα πανέμορφο μικροσκοπικό πλάσμα, που αρέσκεται να με ξυλοφορτώνει στην παράσταση. Η Σκουληκότρυπα είχε γαργαλήσει την Αγγελική από την πρώτη φορά που την είχε διαβάσει. Τον περασμένο χειμώνα που ήμασταν σε περιοδεία με τους «Δον Κιχώτες», την παιδική παράσταση της εταιρίας θεάτρου Λάμπα που διαχειρίζομαι, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί τα απογεύματα μακριά από την Αθήνα. Νιώσαμε και οι δύο την ανάγκη να γεμίσουμε το χρόνο μας δημιουργικά και να κάνουμε κάτι που να αφορά αποκλειστικά και μόνο ενήλικες. Η Αγγελική πέταξε την ιδέα: "Δεν κάνουμε τη Σκουληκότρυπα"; Πήρα το ΟΚ από την αδερφή μου που είναι το γούρι της ομάδας κι έτσι, ξεκινήσαμε πρόβες για να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας αρχικά στο «Αγγέλων Βήμα» στην Αθήνα. Αυτές τις μέρες θα είμαστε στο θέατρο Τ στη Θεσσαλονίκη και πετάω από τη χαρά μου! Θα δω την οικογένεια, τους φίλους μου, θα κάνω άπειρες βόλτες, θα πάω στη Γουμένισσα και τη Γρίβα που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
-Θυμίστε μας με δυο λόγια την υπόθεση του έργου.
-Παρελαύνουν στη σκηνή αληθινοί κατά συρροή δολοφόνοι που έχουν γράψει τη δική τους εγκληματική ιστορία, όπως ο Χένρι Λι Λούκας και ο Ότις Τουλ, η Ελίζαμπεθ Μπάθορι, η Λεονάρντα Τσιαντσούλι, ο Άλμπερτ Φις και άλλοι. Είμαστε δύο ηθοποιοί που παίζουμε 20 διαφορετικούς ρόλους παρουσιάζοντας δέκα μικρές εγκληματικές ιστορίες. Η διασύνδεση αυτών των ιστοριών γίνεται με δύο γυναίκες, την Μπέττυ και την Μπου, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε ένα αδιευκρίνιστο μέρος, βαριούνται θανάσιμα και περνούν την ώρα τους παριστάνοντας τους δολοφόνους. Πρόκειται για ένα δημοσιογραφικό κείμενο που γράφτηκε μετά από έρευνα, βάλαμε το θεατρικό φίλτρο και δημιουργήσαμε ένα ζωντανό μουσείο εγκληματολογίας.
-Γιατί το έγκλημα τραβάει την προσοχή στην τέχνη (λογοτεχνία, κινηματογράφος, θέατρο) και στη ζωή (ειδήσεις);
-Έλα ντε... Γιατί μάλλον έχει να κάνει με τα ορμέμφυτα ένστικτα του ανθρώπου, τα ζωώδη, τα ανεκπλήρωτα. Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί ή πει τη φράση "θα σε σκοτώσω" σε γνωστούς, σε αγνώστους, σε φίλους, σε μέλη της οικογένειάς μας. Άλλες φορές στα σοβαρά, άλλες στα αστεία, άλλες μισοσοβαρά-μισοαστεία. Δεν το κάνουμε προφανώς. Είναι όμως και κάποιοι που το κάνουν. Αυτό πιστεύω ότι μας κινεί το ενδιαφέρον. Μας γοητεύει η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη σκέψη και την πραγματοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε όλοι δυνάμει δολοφόνοι; Δεν ξέρω. Αυτό είναι ερώτημα για τους πιο ειδικούς. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο πολιτισμός, ο νους και ίσως λίγο η... τύχη είναι παράγοντες που τιθασεύουν το ζώο μέσα μας. Και με τη λέξη "τύχη" εννοώ τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει και τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Κανείς δεν ξέρει πώς μπορεί να αντιδράσει σε ακραίες καταστάσεις.
-Οι δύο κοπέλες παίζουν ένα παιχνίδι γιατί βαριούνται. Ποιος ο ρόλος του παιχνιδιού στη ζωή μας σήμερα; Και τι αντιπροσωπεύει; Ποιες ανάγκες καλύπτει;
-Το παιχνίδι μάς θυμίζει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να παίρνουμε τον εαυτό μας και πολύ στα σοβαρά. "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή". Η σοβαροφάνεια είναι μια ασθένεια που οφείλουμε να θεραπεύουμε άμα τη εμφανίσει. Μεγαλώνουμε και νομίζουμε ότι το παιχνίδι είναι αποκλειστικό προνόμιο των παιδιών. Εμείς το έχουμε πιο πολύ ανάγκη. Πώς αλλιώς θα εξολοθρεύσουμε την αρνητική ενέργεια που συσσωρεύεται καθημερινά από τα προβλήματα;
-Θέατρο εν μέσω κρίσης. Πώς επιβιώνει μια νέα ομάδα;
-Οι ηθοποιοί μια ζωή βρίσκονται σε κρίση. Όταν κάνεις αυτό το επάγγελμα, ξέρεις ότι θα βρίσκεσαι μονίμως σε αναζήτηση, η ανασφάλεια είναι μέρος της καθημερινότητάς σου. Η οικονομική κρίση έκανε σαφώς τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα και απαιτητικά, αλλά έτσι είναι η ζωή. Άλλες φορές με τα πάνω της, άλλες φορές με τα κάτω της. Γκρινιάζεις, κλαις, οδύρεσαι τον πρώτο καιρό, μετά πρέπει να βρεις μια λύση, μια διέξοδο. Παλεύεις, εργάζεσαι σκληρά, προσπαθείς για το καλύτερο και ζεις. Θα πω και το άλλο: έχω μεγαλώσει με παππούδες και γιαγιάδες που έχουν ζήσει σε καιρούς μεγάλης φτώχειας. Νιώθω ότι δεν έχω το δικαίωμα να παραπονιέμαι. Κάνω μπάνιο με νερό από τη βρύση, έχω τουαλέτα, ρούχα να ντυθώ, μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου, κάνω αυτό που μου αρέσει και με εκφράζει. Τα χρήματα έρχονται και παρέρχονται. Θεωρώ πως η ισχύς τελικά βρίσκεται εν τη ενώσει. Ξεπερνάς τις δυσκολίες μόνο όταν δουλεύεις ομαδικά, όταν υπάρχει αλληλεγγύη. Και σήμερα με το διαδίκτυο, με τα αεροπλάνα και τις εκμηδενισμένες αποστάσεις, μπορείς να έχεις τη βάση σου στην Ελλάδα, αλλά να αναζητάς οικονομικούς πόρους και στο εξωτερικό. Μετά κόπων και βασάνων, αλλά μπορείς. Αυτό τουλάχιστον προσπαθούμε να κάνουμε εμείς με τη Λάμπα. Έτσι γινόμαστε και καλύτεροι στη δουλειά μας.
-Πριν λίγο καιρό συμμετείχατε και στο 23ο Last Frontier Theatre Conference στην Αλάσκα. Πώς ήταν η εμπειρία αυτή;
-Μαγευτική, ονειρεμένη, ελπίζω όχι ανεπανάληπτη... Δύσκολο να την εκφράσω με λόγια. Δεν περίμενα ότι θα γίνω δεκτή ούτε φυσικά ότι θα καταφέρω να πάω στην άλλη άκρη του πλανήτη εν μέσω κρίσης. Πρόκειται για ένα συνέδριο που απευθύνεται αποκλειστικά σε θεατρικούς συγγραφείς. Πηγαίνεις εκεί, διαβάζεις έργα άλλων συγγραφέων, ηθοποιοί διαβάζουν τα δικά σου έργα, συμμετέχεις σε διαλέξεις, εργαστήρια, αναγνώσεις, φεστιβάλ, βλέπεις παραστάσεις. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ μόνο θέατρο. Εγώ πήρα μέρος με τους Δον Κιχώτες, τη διασκευή από το Δον Κιχώτη του Θερβάντες. Όταν έμαθα ότι κέρδισα τη θέση στο συνέδριο, ξεκίνησε ένας αγώνας ανεύρεσης χρημάτων για τη μετάβασή μου εκεί. Ένας υπέροχος άνθρωπος προσφέρθηκε να μου δανείσει τα χρήματα κι εγώ βρέθηκα στην Αλάσκα να κάνω θέατρο με μερικούς από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του είδους στις Η.Π.Α. Έμαθα πολλά πράγματα που προσπαθώ να τα κάνω πράξη σε νέες παραγωγές. Εκτός όμως από τη θεατρική εμπειρία που ήταν για μένα πρωτόγνωρη με αυτούς τους ρυθμούς και σε αυτό το επίπεδο, είδα και μερικά από τα πιο συγκλονιστικά τοπία της ζωής μου. Είδα πώς είναι να ζει κανείς 24 ώρες με το φως το ήλιου, είδα φώκιες, φάλαινες, παγόβουνα, καταρράκτες να σκίζουν τα βουνά στα δύο, παραλίγο να δω αρκούδα. Μπορώ να μιλάω ώρες γι' αυτή την εμπειρία. Είμαι ευγνώμων που την έζησα.
-Ποια τα επόμενα βήματα;
-Αμέσως μετά τη Θεσσαλονίκη, παρουσιάζουμε τη «Σκουληκότρυπα» στην Πάτρα με την Αγγελική, συνεχίζουμε για 3η χρονιά την περιοδεία με τους «Δον Κιχώτες» σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα και από τον Ιανουάριο βρισκόμαστε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο σε δική μου διασκευή και σκηνοθεσία: με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη για τα παιδιά και με το «Όνειρο ενός Γελοίου» του Ντοστογιέφσκι για όλους. Ευελπιστώ να έρθουμε και στη Θεσσαλονίκη με αυτές τις παραστάσεις.
Θα παίζεται στο Θέατρο Τ. (Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη) Σάββατο & Κυριακή, 7 & 8, 14 & 15 Νοεμβρίου, στις 21:00. Τηλέφωνο για πληροφορίες και κρατήσεις: 2310 854333 (6-9 μ.μ.) & 6973306387. Γενική είσοδος: 10€, Φοιτητικό: 8€, Ατέλειες, ανέργων: 5€
