Δευτέρα 30/11
Η σκληρή ιστορία που αφηγείται η ταινία «99 Σπίτια» στον κινηματογράφο Κολοσσαίο
Μου αρέσουν οι ταινίες φαντασίας. Πάντα με ενδιαφέρει να δω πως φαντάζεται κάποιος σκηνοθέτης το μέλλον. Λίγο περισσότερο μου αρέσουν οι ιστορικές. Παίρνεις μια αίσθηση των σημαντικών γεγονότων, λιγότερο ψυχρή από τα βιβλία. Είναι όμως οι πραγματικά ρεαλιστικές ταινίες, εκείνες που θα μπορούσαν να συμβαίνουν δίπλα μας, σήμερα, που χτυπούν μια ευαίσθητη χορδή μέσα μου.
Το «99 Σπίτια» του Ramin Bahrani έτυχε να το δω την ίδια μέρα που με απασχόλησαν μερικές ειδήσεις για τις συνεχείς εξώσεις στην Πορτογαλία, ενόψει των κυβερνητικών μέτρων για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Και κούμπωσε με ένα πολύ δυσάρεστο τρόπο μέσα μου.
Ο Ντένις Νας θα χάσει το σπίτι του, από τον μεγαλοκαρχαρία ακινήτων Ρικ Κάρβερ. Στην απελπισμένη του προσπάθεια να φροντίσει την οικογένειά του, αναγκάζεται να μπει στη δούλεψή του και όταν με τον καιρό εξαρτηθεί απόλυτα από αυτόν εξαφανίζονται οι ηθικές του αναστολές και καταλήγει να κάνει σε άλλους, το ίδιο που έπαθε κι αυτός.
Μια θλιβερή ιστορία μετάλλαξης ενός καλού ανθρώπου, που έχασε το δρόμο του. Ή μήπως μόλις τον βρήκε;
Τρίτη 1/12
Μια «Απίστευτη Ιστορία» στο Κινηματοθέατρο Φαργκάνη. Ή ίσως όχι και τόσο…
Ο Φίλιπ Ρίντλεϊ έγραψε το “Fairytale Heart” με σκοπό να αφηγηθεί μια ιστορία αγάπης. Χώρισε την ιστορία αυτή σε δύο παράλληλες οπτικές, όπου στη μια βλέπουμε το ρομάντσο ενός αγοριού με ένα κορίτσι και στο δεύτερο, εκείνο μεταξύ δύο αγοριών. Το έκανε έτσι ενδεχομένως για να δώσει ένα επιπλέον twist, ίσως για να περάσει ένα μήνυμα. Θα ήθελα να πιστεύω ότι ισχύει το πρώτο. Ο ομοφυλοφιλικός έρωτας δεν είναι κάτι κοσμογονικό που πρέπει τεχνηέντως να περάσει στις μάζες μέσω ενός ενδιαφέροντος θεατρικού κειμένου, είναι περισσότερο κάτι σαν το να βγεις βόλτα μια ηλιόλουστη μέρα. Ένα καθημερινό, φυσιολογικό πράγμα, μηδαμινού σημειολογικού ενδιαφέροντος δηλαδή.
Στο κινηματοθέατρο Φαργκάνη, ο Κρίτωνας Ζαχαριάδης επιχειρεί μια θεατρική απόδοση του κειμένου με τη βοήθεια των Αστέρη Νάτσιου, Ιωάννας Τάλμπη και Λάζαρου Βρουλάκου να ζωντανεύουν τους χαρακτήρες και την πορεία τους προς τον έρωτα και την αλληλοκατανόηση μέσα από 2 πράξεις.
Και μόνο το γεγονός ότι το να βρεις το άλλο σου μισό είναι εξίσου δύσκολο για όλους, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας φέρνει πιο κοντά;
Τετάρτη 2/12
Αυτοσχεδιαστική jazz από τους Magnanimus Trio στο Βαφοπούλειο πνευματικό κέντρο
Δε γνωρίζω προσωπικά τους Χρήστο Μπάρμπα, Δημήτρη Τασούδη και Παύλο Σπυρόπουλο. Ταυτόχρονα, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα πρέπει να είναι βαθιά νυχτωμένος ο οποιοσδήποτε ώστε να θεωρεί ότι κατέχει την έννοια της free jazz. Πιστεύω όμως ότι μπορώ να νιώσω την αυτοπραγμάτωση που αισθάνονται κάθε φορά που σχηματίζουν επί σκηνής τους Magmanimus Trio.
Όταν ένα μουσικό σχήμα λειτουργεί παραγωγικά, νομίζω ότι είναι εύκολο για τον ακροατή να το αντιληφθεί. Είναι εκείνη η στιγμή που ενώ παίζει μια ομάδα ανθρώπων, φαίνεται σαν να ακούς κάτι ενιαίο, κάτι που προέρχεται από έναν. Ναι, ακόμα και οι jazzmen συντονίζονται, μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για το αντίθετο.
Μερικές τέτοιες στιγμές ετοιμάζουν οι Magnanimus Trio για αυτή την εβδομάδα όπου και εμφανίζονται στο Θέατρο του Βαφοπούλειου, λίγο πριν συμμετάσχουν στο Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ στην Αθήνα. Συνθέσεις από τους 3 δίσκους τους και μπόλικη μουσική ελευθεριότητα από τους τρεις δεξιοτέχνες, σε μια βραδιά βιρτουόζικης coolness.
Πέμπτη 3/12
Απαστράπτον heavy metal από τον Gus G στο Principal Club Theater
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο Κώστας Καραμητρούδης είναι ο πιο επιτυχημένος rock μουσικός στην ιστορία της χώρας. Δεν υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να το πει κανείς αυτό. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε από την Καλαμαριά, έφτιαξε στο εξωτερικό την καριέρα του και το συγκρότημά του, τους Firewind, απέκτησε φήμη και εδώ και λίγα χρόνια είναι ο κιθαρίστας του Ozzy Ozbourne, είναι ευτύχημα που δε χρειάζεται αναλυτικές συστάσεις.
Τελευταία, έχει αναπτύξει μια ακόμα πτυχή στην καριέρα του, κυκλοφορώντας σαν solo καλλιτέχνης 2 albums ευθυτενούς και μελωδικού metal και στα πλαίσια αυτής της περιοδείας εμφανίζεται αυτή την Πέμπτη και στο Principal.
Ότι το κοινό του είναι πιο σταθερό και από βράχο περιττεύει να αναφερθεί, τα επαγγελματικά του standards είναι δεδομένα, το υλικό έχει ήδη αποκτήσει εραστές σε όλο τον πλανήτη και ειλικρινά, δε μπορώ να φανταστώ τίποτα που μπορεί να πάει στραβά σε μια βραδιά σαν κι αυτή.
Παρασκευή 4/12
Η θεολογική αναζήτηση του Fernando Pessoa με την «Ώρα Του Διαβόλου» στο Θέατρο Αριστοτέλειον
Είναι ένα ερώτημα πιο παλιό από οτιδήποτε. Από την πρώτη στιγμή που απασχόλησε τον άνθρωπο η ύπαρξη του Θεού, αυτόματα σήμανε και η έναρξη της αναζήτησης του Διαβόλου. Οι απόπειρες να σκιαγραφηθεί καλλιτεχνικά ο Έκπτωτος Άγγελος είναι κυριολεκτικά αμέτρητες και χρονολογούνται από την έναρξη της τέχνης.
Η αμφισβήτηση, η ανεξαρτησία και η ενδεχομένως άδικη μοίρα που επεφύλαξε ο σκληρός Πατέρας στο κάποτε αγαπημένο του παιδί, συνεχίζει να γοητεύει το σκεπτόμενο άνθρωπο μέχρι και σήμερα. Το δικό του λιθαράκι στο πορτρέτο του Εωσφόρου έβαλε το 1989 ο Fernando Pessoa και το θεατρικό adaptation είναι που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αριστοτέλειον από την ομάδα Dada – Art.
Μέσω των διαλόγων ενός ζευγαριού, αναδεικνύονται οι συμβολισμοί και η γνωριμία δύο διαφορετικών κόσμων, με τελικό ζητούμενο τόσο τη συμφιλίωση όσο και την κατανόηση και αποδοχή του υπερφυσικού. Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει την έλλειψη φόβου, για το οποίο ο Πεσόα νομίζω ότι έχει φροντίσει στο κείμενό του, δίνοντας μια διονυσιακή υπόσταση στον Άρχοντα του Σκότους.
“Είμαι πράγματι ο Διάβολος. Μην τρομάζετε, γιατί είμαι στ' αλήθεια ο Διάβολος και γι' αυτό δεν κάνω κακό. Ορισμένοι μιμητές μου, στη γη και πάνω από τη γη, είναι επικίνδυνοι, όπως όλοι οι αντιγραφείς, γιατί δεν γνωρίζουν το μυστικό της ύπαρξής μου. Ο Σαίξπηρ, τον οποίο ενέπνευσα πολλές φορές, μου απένειμε δικαιοσύνη. Λέει ότι είμαι κύριος. Γι' αυτό ησυχάστε. Είστε σε καλή παρέα".
Σάββατο 5/12
Οι Βρετανοί Editors στο Principal Club Theater σε μια από τις σημαντικότερες συναυλίες της χρονιάς
Οι θεωρητικοί της μουσικής αρέσκονται να κάνουν εικασίες και προβλέψεις, ίσως περισσότερο από το να ακούνε τη μουσική στην πραγματικότητα. Σε αυτού του είδους λοιπόν τις ελιτίστικες και παντελώς ανούσιες συζητήσεις, υπάρχει πάντα ένα κεφάλαιο σχετικά με το ποιους από τους σύγχρονους καλλιτέχνες θα θυμάται ο κόσμος σε 20, σε 30 χρόνια από τώρα. Προσωπικά, αυτή είναι μια λίστα στην οποία πάντα περιλαμβάνω τους Editors.
Και όχι γιατί είμαι ο μεγαλύτερος fan τους, αλλά επειδή νιώθω ότι έχουν τη στόφα του άφθαρτου. Εκείνον τον ισχυρό χαρακτήρα που αντέχει στο χρόνο. Η πρώτη ανάγνωση σε αυτό, δείχνει ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αξιομνημόνευτη φωνή του Tom Smith, αλλά είναι περισσότερα από απλά μια φωνή. Δε θα άφηνα εκτός ερμηνείας τις σημαντικές αλλαγές στον ήχο τους από album σε album και σίγουρα όχι την επί σκηνής εκτελεστική τους δεινότητα.
Όλα αυτά θα αποτελέσουν τη βάση για την ζωντανή τους εμφάνιση στο Principal αυτό το Σάββατο, σε μια συναυλία που υπάρχει κόσμος που μετρούσε μέρες από τη στιγμή που ανακοινώθηκε.
Κυριακή 6/12
Ο «Καρυοθραύστης» του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι στο Μέγαρο Μουσικής
Είναι το έργο που δε θα έμπαινε ποτέ σε σοβαρό κουίζ γνώσεων – δεν υπάρχει κανείς που να μην το ξέρει. Το διάσημο μπαλέτο έχει ανέβει αναρίθμητες φορές στις σκηνές όλου του κόσμου, από την ελίτ της μουσικής και του κλασικού χορού.
Κάθε χριστουγεννιάτικη περίοδος το κάνει να φαίνεται ακόμα πιο ταιριαστό λόγω της σχετικής θεματολογίας του και απόλυτα φυσικά, το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ανεβάζει μια σειρά παραστάσεων στην Αίθουσα Φίλων Μουσικής του Μεγάρου Θεσσαλονίκης (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά). Στη συγκεκριμένη απόδοση, τα όνειρα της Κλάρα αγωνίζονται να πραγματοποιηθούν μέσω της χορογραφίας που εισήγαγε ο Ρενάτο Τζανέλλα και τη διεύθυνση της ορχήστρας επωμίζεται ο Γιώργος Βράνος.
Μια όμορφη ιστορία, συνοδευόμενη από αξεπέραστη θεατρική μουσική και ερμηνευμένη από κορυφαίους σολίστ. Κάπως έτσι δε μοιάζει ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
