Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Στο θεσσαλικό κάμπο, στις αρχές του περασμένου αιώνα εκτυλίσσεται το νέο βιβλίο του Γιώργου Πολυράκη με τίτλο «Δικαίωμα στο αύριο» (εκδ. Ψυχογιός). Ο ίδιος εξήγησε σε συνέντευξη που μας παραχώρησε πώς αποφάσισε να γράψει για το αγροτικό ζήτημα, κυρίως της Θεσσαλίας, το οποίο κορυφώθηκε με την εξέγερση στο Κιλελέρ και οδήγησε, χρόνια αργότερα, στην διανομή της γης στους αγρότες.
Παράλληλα στις σελίδες του βιβλίου του αναφέρεται στην ιστορία του Μαρίνου Αντύπα ο οποίος πέτυχε να αφυπνίσει τους αγρότες.
Και αν η απώλεια της ιδιοκτησίας λόγω χρεών φαντάζει επίκαιρη, ο συγγραφέας τονίζει πως «κατά κάποιον τρόπο η ιστορία επαναλαμβάνεται», και πως φταίνε οι απλοί πολίτες, αλλά, κυρίως, «όσοι κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια», που «τα πακέτα που δόθηκαν από την Ευρώπη δεν χρησιμοποιήθηκαν για ανάπτυξη, αλλά σπαταλήθηκαν κατά τρόπον ανεπίτρεπτο».
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το βιβλίο;
-Η ιδέα άρχισε να υφέρπει μέσα μου από το 2005. Τότε κυκλοφόρησε το «Μακρινοί Ορίζοντες», στο οποίο αναφερόμουν εν περιλήψει στην κατάσταση που είχε επικρατήσει στον θεσσαλικό κάμπο μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας. Πολλοί αναγνώστες μου, διαβάζοντας τους «Ορίζοντες», μου επεσήμαναν ότι δεν αναφερόμουν καθόλου στην κατάσταση που είχε οδηγήσει στο Κιλελέρ. Είχαν δίκιο, αλλά δεν μπορούσε να γίνει σ΄εκείνο το βιβλίο των 700 σελίδων. Παίρνοντας λοιπόν τα μηνύματα των αναγνωστών μου, απεφάσισα να γράψω κάποια στιγμή για το αγροτικό ζήτημα, κυρίως της Θεσσαλίας, το οποίο κορυφώθηκε με την εξέγερση στο Κιλελέρ και οδήγησε, χρόνια αργότερα, στην διανομή της γης στους αγρότες.
-Η απώλεια των κεκτημένων και της ιδιοκτησίας, αρχικά τουλάχιστον, λόγω χρεών στις τράπεζες από την οικογένεια του κεντρικού σας ήρωα θυμίζει καταστάσεις οικείες. Γιατί επιλέξατε να το κάνετε αυτό;
-Δεν ήταν θέμα επιλογής, αλλά υπαρκτή πραγματικότητα, η οποία δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Σήμερα χιλιάδες συμπατριώτες μας, οι οποίοι δανείστηκαν σε εποχή ευμάρειας, κινδυνεύουν να χάσουν την περιουσία τους χωρίς να φταίνε. Το ίδιο γινόταν και τότε, κυρίως λόγω της κατάστασης που δημιουργήθηκε στον κάμπο, εξαιτίας της απληστίας των τσιφλικιούχων, των Ελλήνων δηλαδή που πήραν στην κατοχή τους τα τσιφλίκια των Τούρκων.
-Τι έχει να πει η ιστορία του βιβλίου σας στο σήμερα;
-Ότι κατά κάποιον τρόπο η ιστορία επαναλαμβάνεται. Γι’ αυτή την κατάσταση, φταίμε όλοι. Και οι απλοί πολίτες και –κυρίως- όσοι κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αυτοί κυρίως φταίνε που τα πακέτα που δόθηκαν από την Ευρώπη δεν χρησιμοποιήθηκαν για ανάπτυξη, αλλά σπαταλήθηκαν κατά τρόπον ανεπίτρεπτο.
-Παράλληλα αναφέρεστε και στον Μαρίνο Αντύπα, ένα πρόσωπο αγωνίστηκε για την αφύπνιση του λαού, και μάλιστα των αγροτικών και εργατικών τάξεων. Πόσο γνωστή είναι η δράση του; Και τι πέτυχε;
-Δεν είναι τόσο γνωστή όσο νομίζουμε. Ίσως πολλοί –οι περισσότεροι- να μην έχουν ακούσει καν το όνομά του. Ωστόσο, ο Αντύπας πέτυχε να αφυπνίσει τους αγρότες και το κράτος αναγκάστηκε –πολλά χρόνια αργότερα, λόγω των πολέμων και της Μικρασιατικής καταστροφής- να αναδιανείμει τη γη σ’ αυτούς που για αιώνες την πότιζαν με τον ιδρώτα τους.
-Στο βιβλίο ο ήρωάς σας είναι γιατρός, όπως κι εσείς, όμως αυτός λόγω των πολιτικών εξελίξεων και της αγάπης του για την τέχνη, και ειδικότερα για την γλυπτική, δεν ολοκληρώνει τις σπουδές του και τελικά δεν εξασκεί το επάγγελμα. Νιώθετε πως θα θέλατε να έχετε πορευθεί διαφορετικά επαγγελματικά; Ή η συγγραφή βιβλίων καλύπτει την αγάπη για τις τέχνες;
-Σε καμία περίπτωση. Η χειρουργική ήταν, είναι και θα μείνει ο μεγάλος έρωτάς μου. Σ’ αυτό τον έρωτα προσετέθη και ένας άλλος, το ίδιο μεγάλος: η συγγραφή των βιβλίων μου. Οι δύο μεγάλοι μου αυτοί έρωτες πορεύονται παράλληλα, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο. Κάτι που δεν συμβαίνει στη ζωή, που ένας έρωτας γεννιέται όταν πεθάνει αυτός που προηγήθηκε. Στη ζωή δεν μπορούν να συνυπάρξουν δύο έρωτες.
-Τι διαβάζετε αυτό το διάστημα;
-Αυτό τον καιρό διαβάζω λαογραφία της γενέτειράς μου, της επαρχίας Σφακίων, η γνώση της οποίας μου είναι απαραίτητη για το βιβλίο που άρχισα να γράφω από τα τέλη Μαρτίου 2016.
Ποιος ήταν ο Μαρίνος Αντύπας
Ο Μαρίνος Αντύπας (1872 - 8 Μαρτίου 1907) γεννήθηκε στο χωριό Φερεντινάτα της περιοχής Πυλάρου στην Κεφαλονιά το1872 από μικροαστούς γονείς. Φοίτησε για ένα διάστημα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν υπέρμαχος των λαϊκών ελευθεριών και των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, κυρίως των ανθρώπων του μόχθου. Αγωνίστηκε σ' όλη του τη ζωή για την αφύπνιση του λαού, και μάλιστα των αγροτικών και εργατικών τάξεων. Δολοφονήθηκε από άνθρωπο των μεγαλοκτηματιών του θεσσαλικού κάμπου (τσιφλικάδων), στις 8 Μαρτίου 1907 στον Πυργετό Λάρισας.
Πηγή: wikipedia.org
