Ανταπόκριση: Λευτέρης Αδαμίδης
Λίγες μόνο μέρες πριν το επίσημο κλείσιμό του το Φεστιβάλ Καννών και εκεί που όπως γράφαμε σε προηγούμενες ανταποκρίσεις υπήρχε μια γκρίνια για το επίπεδο του διαγωνιστικού να που ξαφνικά το πρόγραμμα ανεβάζει αναπάντεχα στροφές με ταινίες που επιτέλους συναρπάζουν και εκπλήσσουν.
Η ταινία του Πάολο Σορεντίνο Νιότη ήταν για πολλούς μια από τις πλέον αναμενόμενες καθώς η Μεγάλη Ομορφιά όχι απλώς κέρδισε το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά και έσκισε στα ταμεία όπου και αν προβλήθηκε και φυσικά και στη χώρα μας. Η Νιότη θα έχει μάλλον την ίδια τύχη και μπορεί να είναι νωρίς ακόμη για τα Όσκαρ είναι όμως σίγουρο ότι θα αγαπηθεί και πολύ πιθανά να τιμηθεί και εδώ στις Κάννες με κάποιους να μιλούν ακόμη και για το Χρυσό Φοίνικα. Όσοι πάλι βρήκαν τη Μεγάλη Ομορφιά μια συρραφή σκηνών, φορτωμένη, βιντεοκλιπίστικη και επιδειξιομανή, τα ίδια θα πουν και εδώ. Με τη διαφορά ίσως ότι εδώ πρωταγωνιστεί ένας αξιαγάπητος Μάικλ Κέιν, στο ρόλο ενός ογδοντάχρονου μαέστρου που αναμετριέται με το πέρασμα του χρόνου, και που είναι δύσκολο να του αντισταθείς με τη γοητεία και τη σοφία που κουβαλά στο παίξιμό του. Ο Σορεντίνο φτιάχνει μια εντυπωσιακή ταινία που μιλά για τη νιότη, την Τέχνη, τη δημιουργία αλλά και την αναπόδραστη φθορά, ένα εκτυφλωτικό φρέσκο στιγμών και ιδεών που δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στην έμπνευσή του και να μην συγκινηθείς από την αλήθεια του.
Η αναπάντεχη έκπληξη των ημερών ωστόσο ήρθε από εκεί που δεν το περίμεναν πολλοί, από τον μεγάλο μάστορα Χου Χσιάο Χσιέν, που πολλοί θεωρούσαν παροπλισμένο μετά από κάποιες μέτριες ταινίες, και το Assassin μια ξεχωριστή ταινία πολεμικών τεχνών που δεν μοιάζει με καμιά άλλη από όσες έχουμε δει. Αν σκέφτεστε κάτι για παράδειγμα που να μοιάζει με το Τίγρης και Δράκος ή το Kill Bill ξεχάστε το καθώς εδώ έχουμε μια σχεδόν χωρίς διαλόγους ταινία, με ελάχιστες πλην όμως καταιγιστικές σκηνές δράσης, αλλά γεμάτη αινίγματα και υπόκωφη ένταση που μπορεί να θυμίσει σε κάποιους τις συμβάσεις του θεάτρου, αλλά που η γοητεία της παραμένει γνήσια κινηματογραφική. Όπως κάθε Ασιάτης δημιουργός που σέβεται τον εαυτό του ο Χου περίμενε πολλά χρόνια για να δώσει όπως ο Άνγκ Λι ή ο Γουόνγκ Καρ Βάι τη δική του εκδοχή πάνω στο αγαπημένο είδος της ταινίας πολεμικών τεχνών και χρειάστηκε πέντε ολόκληρα χρόνια για να συγκεντρώσει τα χρήματα καθώς οι παραγωγοί έκριναν αντιεμπορική την οπτική του. Τοποθετημένη στην περίοδο της παρακμής της δυναστείας των Τανγκ η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας δολοφόνου που με προτροπή μιας μοναχής που την εκπαίδευσε εισβάλει στο παλάτι ενός αξιωματούχου για να τον σκοτώσει, μόνο που αυτός δεν είναι παρά ο αδερφός της. Ο σπουδαίος δημιουργός από την Ταϊβάν δημιουργεί πάνω από όλα ένα καλλιγραφικό σύμπαν που θυμίζει ζωγραφικούς πίνακες με το κόκκινο του αίματος να κυριαρχεί, χτίζοντας μια περίπλοκη ίντριγκα που αγγίζει τα όρια της τραγωδίας μέσα από το δίλλημα της δολοφόνου. Και δεν θα μας παραξένευε καθόλου αν βλέπαμε το Assassin να φεύγει με κάποιο από τα μεγάλα βραβεία του Φεστιβάλ.
