Δευτέρα 14/12
Σινεμά: «Ο Γιός του Σαούλ» στο Σινέ Βακούρα
Υπάρχουν μερικές στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία που δε θα σταματήσουν να σημαδεύουν τους δημιουργούς της τέχνης ποτέ. Όσο και να εξιστορηθούν, όσο βαθιά και να αναλυθούν, ποτέ δε θα αποκτήσουν συνειδησιακά έναν επαρκή βαθμό κατανόησης ώστε συλλογικά να τα αφήσουμε πίσω μας.
Ο Σαούλ, του Laszlo Lemes, ανήκει στη Ζοντερκομμάντο. Είναι η απομονωμένη ομάδα Εβραίων κρατουμένων στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, που εξαναγκάζεται να βοηθά τους Ναζί στην εξόντωση των υπολοίπων. Όταν κάποια μέρα ανακαλύπτει σε ένα από τα κρεματόρια ένα πτώμα αγοριού που πιστεύει ότι είναι ο γιος του, βάζει σκοπό να το κλέψει, ώστε να ταφεί αξιοπρεπώς.
Το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ των Καννών δεν είναι μια ιστορία που δεν έχουμε ξανακούσει. Ούτε όμως είναι μια που θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε ποτέ.
Τρίτη 15/12
Η παράσταση «Υπόθεση Β / Εκδοχή Β» στο BlackBox
Ήταν από τις φορές που η υπερπροβολή κάνει καλό. Όλη την περσινή χρονιά το bullying ήταν παντού. Ατελείωτα βιβλία γράφτηκαν (άλλα καλά, άλλα όχι), άπειρες συζητήσεις έγιναν, το θέμα φιλοξενήθηκε σε τηλεοπτικές εκπομπές, posts στο internet και γενικότερα ο αισιόδοξος θα μπορούσε να πει ότι η ευαισθητοποίηση αυξήθηκε. Είναι κάπως δυσανάλογο βέβαια το πόσα πολλά χρόνια συνέβαινε σε σχολεία, εργασιακούς χώρους, στρατόπεδα και αθλητικές εγκαταστάσεις κα το πόσο αναγνωρίστηκε σαν πρόβλημα μαζικά το 2014 για πρώτη φορά, αλλά τουλάχιστον συνέβη.
Αυτό είναι το θέμα και για την παράσταση «Υπόθεση Β/Εκδοχή Β» που ανεβάζει η ομάδα ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ στο θέατρο BlackBox (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά). Βασισμένο σε μια συγκεκριμένη υπόθεση που απασχόλησε τα media και που όλοι γνωρίζουν, οι συντελεστές καταθέτουν τη δική τους ροή σκέψης και άποψης για ένα υπαρκτό πρόβλημα, που όπως δείχνει η αναγνωρισμένη προϊστορία του και σε άλλες χώρες, δεν είναι κάτι που εξαφανίζεται έτσι εύκολα. Πιθανόν και καθόλου;
Τετάρτη 16/12
Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα αυτοκρατορικής Βιέννης, στο Μέγαρο Μουσικής
Είναι από τα καλά της παγκοσμιοποίησης. Το να μπορείς να δεις την οπτική ενός άλλου λαού στο ίδιο ερέθισμα. Στη χώρα μας, τα χριστούγεννα έχουν ισχυρό θρησκευτικό αίσθημα και ο όποιος εορτασμός εξαντλείται στα ψώνια, στο στολισμό, στις μέρες αργίας και στο οικογενειακό τραπέζι εκείνης της ημέρας. Οι λιγότερο θρησκευόμενοι βορειοευρωπαίοι παίζουν το χαρτί της κουλτούρας. Προφανώς και αυτοί ψωνίζουν και στολίζονται, δεν αφήνουν όμως και τη μουσική απέξω.
Εδώ και αιώνες, οι (αριστοκράτες εκπρόσωποι της μπουρζουαζίας τότε, ευτυχώς τώρα είναι πιο προσβάσιμα τα πράγματα και για εμάς τους κοινούς θνητούς) ευρωπαίοι μουσικόφιλοι συνδύαζαν μεγαλοπρεπή κονσέρτα κλασικής μουσικής με τον εορτασμό χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς, σε βαθμό που στα δικά μας μάτια, μια τέτοια παράσταση φαίνεται ταιριαστή συνοδεία.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, έρχεται στη Θεσσαλονίκη η Wiener Johann Strauss-Capelle, το μουσικό σύνολο που ίδρυσε η οικογένεια των Στράους και από το 1840 που σχηματίστηκε και συνεχίζοντας μετά την επανίδρυσή της το 1977 περιοδεύει στα θέατρα και τις σκηνές όλου του κόσμου ερμηνεύοντας κλασικά έργα. Για δύο εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά) στην περίοδο των φετινών χριστουγέννων, είναι μια ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τέχνη, παράδοση και εορταστικό πνεύμα.
Πέμπτη 17/12
Η «Κωμωδία του Αυτόχειρα» στο Βασιλικό Θέατρο
Οι αντιθέσεις είναι πολλές. Είναι ένα έργο πικρά ευχάριστο. Ένα εξαίσιο κείμενο με οξυδέρκεια και χιούμορ, χωρίς όμως να περιγράφει τίποτα ευχάριστο. Μια παράσταση που όταν την είχα πρωτοδεί πριν χρόνια, γέλασα πολύ μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον γελάω με τα χάλια μου. Και συνέχισα να γελάω και μετά από αυτό.
Ο Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Ποντσεκάλνικοφ είναι μακροχρόνια άνεργος. Έχει απελπιστεί και δε βρίσκει διέξοδο. Το περιβάλλον του είναι πεπεισμένο ότι σκέφτεται να αυτοκτονήσει, παρόλο που εκείνου δεν του πέρασε από το μυαλό. Ενώ το νέο διαδίδεται, τον επισκέπτονται διαδοχικά εκπρόσωποι της τέχνης, του εμπορίου, της εκκλησίας, της πολιτικής ώστε να τον πείσουν να μεθοδεύσει την αυτοκτονία του με τρόπο που θα ωφεληθούν εκείνοι. Και ο καημένος δεν έχει ιδέα.
Ακούγεται διασκεδαστικό, αλλά ο Νικολάι Έρντμαν πλήρωσε αυτό το δημιούργημα του με πολύχρονη εξορία στη Σιβηρία και δεν το είδε ποτέ να παίζεται στη Ρωσία, καθώς απαγορεύτηκε από το σταλινικό καθεστώς. Δεν ήταν απλό πράγμα να κατακρίνεις τις σοβιετικές πολιτικές τότε και γι’ αυτό του καρφιτσώνουμε ένα παράσημο ακόμα.
Το Κ.Θ.Β.Ε. ανεβάζει αυτή την παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά), με επίγνωση του βάρους της ιστορίας και ιδιαίτερη φροντίδα. Τώρα, το ότι μπορεί ο καθένας μας να βρει κάτι για να ταυτιστεί εκεί μέσα, δεν το λες και πολύ καλό, έτσι δεν είναι;
Παρασκευή 18/12
Dub Pistols Soundsystem και Rodney-P στη Μαύρη Τρύπα
Κάπου ανάμεσα σε ethnic και ηλεκτρονική μουσική, διαμοιραζόμενο σε 3 ηπείρους, βρίσκεται αυτό το μουσικό μυστήριο που λέγεται dub. Οι groovy ρυθμικές λούπες της reggae αισθητικής παραμένουν εδώ και πολλά χρόνια τόσο αναγνωρίσιμες, όσο και ανανεωτικές και παρότι ηχητικές πτυχές ανανεώνονται με το πέρασμα του χρόνου, η βασική ταυτότητα του ιδιώματος παραμένει αναλλοίωτη.
Ορμώμενοι από τη Μ. Βρετανία οι Dub Pistols Soundsystem έρχονται στη Θεσσαλονίκη με ξεκάθαρη πρόθεση να στήσουν ένα ανεξέλεγκτο πάρτι, με τη συνδρομή των SKG’s Dub Alliance και Moody Sanchez & The Gangsters Of Love. Ίσως λεπτομέρεια, αλλά σημαντική για μένα, η Μαύρη Τρύπα θα εκδώσει αυστηρά 300 εισιτήρια, όση είναι και η μέγιστη χωρητικότητα του venue. Αν υπάρχει ένα πράγμα που απεχθάνομαι στη live μουσική, είναι το άπληστο overbooking και πολλά kudos στη διοργάνωση, που το φροντίζει.
Σάββατο 19/12
Η κολλεκτίβα των Imam Baildi στο Fix Factory Of Sound
Έχω μια αδυναμία. Οτιδήποτε συνεργατικό και πολυποίκιλο συμβαίνει στην τέχνη, μιλάει στην καρδιά μου. Όταν δηλαδή μια φόρμα γίνεται πεδίο συνεύρεσης διαφόρων ωραίων τύπων, οι άμυνες μου πέφτουν. Όσο περισσότεροι και διαφορετικοί μεταξύ τους, ενωμένοι υπό έναν σκοπό, τόσο πιο ακαταμάχητοι. Οι Imam Baildi είναι τέτοιοι εδώ και χρόνια. Από την πρώτη φορά που οι αδερφοί Φαληρέα χρησιμοποίησαν τις παλιές μπομπίνες του πατέρα τους σαν πρώτη ύλη και τις ρεμίξαραν για τον πρώτο τους δίσκο, ήταν ξεκάθαρο ότι εδώ έχουμε κάτι που θα συζητάμε για χρόνια.
Τα χρόνια αυτά πέρασαν και τώρα οι Imam Baildi επισκέπτονται ξανά τη Θεσσαλονίκη και το Fix Factory Of Sound (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά), ενόψει της κυκλοφορίας του live album τους και δίνουν μια γενναία πρόγευση. Οι ιδρυτές, η Ρένα Μόρφη, ο Mc Yinka, ο Γιάννης Δίσκος, ο Αλέξης Αραπατσάκος, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης δείχνουν τη σημερινή μορφή των Imam, ο Αργύρης Λούλατζης συνοδεύει και το πάτωμα του Fix προβλέπεται να βιώσει χορευτικό σεισμό.
Κυριακή 20/12
Η συνεργασία των Γιώργου Ξυλούρη και Jim White στο Club του Μύλου
Νιώθω άβολα αν πρέπει να περιγράψω με λεπτομέρειες αυτό που συμβαίνει εδώ. Το “Xylouris / White” είναι το πιο τολμηρό και επιτυχημένο καλλιτεχνικό εγχείρημα που σχετίζεται με την Ελλάδα για το 2015. Ο κρητικός λαουτάρης με τον αυστραλό drummer ενέπλεξαν και τη μουσική στην πολύχρονη φιλία τους, εμπιστεύτηκαν τον Guy Picciotto των Fugazi για την παραγωγή και έφτιαξαν ένα δίσκο αφαιρετικής world music που απέσπασε αποθεωτικές κριτικές.
Περιόδευσαν με τους Godspeed You! Black Emperor, τους Swans, τους Violent Femmes. Ο Nick Cave συμπεριέλαβε κομμάτι τους στην επετειακή συλλογή που έφτιαξε για το περιοδικό Mojo, πέρασαν από πολλά διεθνή φεστιβάλ και τώρα ήρθε η ώρα των χειμερινών ελληνικών εμφανίσεων. Αυτή την Κυριακή στο Club του Μύλου, ένα κομμάτι της σύγχρονης folk ιστορίας τα βρίσκει με το παρελθόν του, υπό τη φροντίδα δυο κορυφαίων μουσικών.
Αυτή, δεν είναι μια συνηθισμένη μέρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
