Ένα σύντομο αυτοβιογραφικό από τον ίδιο: «Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».
Το σώμα των Καβαφικών ποιημάτων περιλαμβάνει: Τα 154 ποιήματα που αναγνώρισε ο ίδιος (τα λεγόμενα "Αναγνωρισμένα", τα 37 "Αποκηρυγμένα" ποιήματά του, τα περισσότερα νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία αργότερα αποκήρυξε, τα "Κρυμμένα", δηλαδή 75 ποιήματα που βρέθηκαν τελειωμένα στα χαρτιά του, καθώς και τα 30 "Ατελή", που βρέθηκαν στα χαρτιά του χωρίς να έχουν πάρει την οριστική τους μορφή.
Ο ίδιος είχε κατατάξει τα ποιήματά του σε τρεις κατηγορίες: τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ηδονικά ή αισθησιακά. Η γλώσσα και η στιχουργική μορφή των ποιημάτων του Καβάφη ήταν ιδιόρρυθμες και πρωτοποριακές για την εποχή. Τo βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ιδιότυπη γλώσσα, μείγμα καθαρεύουσας και δημοτικής, με ιδιωματικά στοιχεία της Κωνσταντινούπολης.Τα πιο χαρακτηριστικά από τα ποιήματά του είναι τα: Τα τείχη, Τα παράθυρα, Τρώες, Κεριά, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Ιθάκη, Θερμοπύλες, Φωνές, Απολείπειν ο θεός Αντώνιον και η Η σατραπεία. Είναι μακράν ο πιο γνωστός και πολυδιαβασμένος Νεοέλληνας ποιητής στο εξωτερικό (αλλά και στην Ελλάδα).
Οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες.
Ίσως το φως νάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.
Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άρα γε; ή υπάρχει μόνον Νέον και Παλαιόν, και το Ψεύδος είναι απλώς το γήρας της αληθείας;
Όπως μπορείς πια δούλεψε, μυαλό.
Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπανδρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος.
Δεν αποθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει του αχαρίστου όχλου των θνητών.
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. (από την "Ιθάκη")
Και μες στη τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της.
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε.
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. ("Περιμένοντας τους βαρβάρους")
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει. Τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, Τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε. (από το "Η Σατραπεία")
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει. (από το "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον")
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. (από την "Ιθάκη")
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, σ’ όλη τη γη τη ρήμαξες. (από το "Η πόλις")
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια. (από το "Απ' τες εννιά")
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη… Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. (από τα "Τείχη")
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, Μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.(από το "Όσο μπορείς")
Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει, τι δύσκολο να μάθει της πενίας την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους.
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες. (από το "Θερμοπύλες")
Όμως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα το Τραπεζούντιον, με την παράξενή του γλώσσα, και με την λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη.
Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων» Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται.… Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!
Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς, τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής.
Τα πονηρά ανέκδοτα της ημέρας!
Ήταν τρείς άντρες και συζητούσαν τώρα πως κάνουν την γυναίκα τους να τους πει αν τους απάτησε.
Λέει ο ένας: - Εγώ πηγαίνω σπίτι το βράδυ μετά την δουλειά, ξαπλώνω στον καναπέ, ανοίγω την τηλεόραση και την ρωτάω: -Γυναίκα σήμερα με απάτησες!
- Ποιός, εγώ άντρα μου; Θα έκανα ποτέ εγώ τέτοιο πράγμα; Τσαντίζομαι, σηκώνομαι, την βάζω κάτω, την πλακώνω στις μπουνιές, στο τέλος δεν αντέχει και μου λέει: - Σ απάτησα με τον Νίκο...
Λέει ο δεύτερος άντρας:
- Και εγώ τα ίδια ακριβώς κάνω. Την πλακώνω στις μπουνιές και στο τέλος λέει: - Σε απάτησα με τον Βασίλη...
Λέει και ο τρίτος: - Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Πηγαίνω σπίτι, ξεντύνομαι, βάζω τις φόρμες, ανάβω το τσιγαράκι μου, βγαίνω στο μπαλκόνι, βλέπω την γειτόνισσα να απλώνει ρούχα και της φωνάζω:
- Μαρία είσαι π*τάνα!!!
Και αρχίζει αυτή μετά: - Εγώ είμαι πουτάνα ή η γυναίκα σου που πηγαίνει με τον Κώστα, τον Μήτσο, τον Τάκη...
Ήταν μια γυμνή γυναίκα στην παραλία, η οποία είχε ένα τατουάζ με τον Σημίτη στο δεξί της μπούτι, ένα τατουάζ στο αριστερό της με τον Γκορμπατσόφ και ένα στο μ**** της με τον Κλίντον. Περνάει ένας άντρας και της λέει:
- Επειδή είμαι ΠΑΣΟΚτζής και επειδή γουστάρω πολύ τον Σημίτη, μπορώ να τον φιλήσω;
- Ευχαρίστως! λέει αυτή.
Μετά της λέει:
- Κι επειδή γουστάρω πολύ τον Γκορμππατσόφ, μπορώ να τον φιλήσω και αυτόν;
- Και βέβαια! απαντάει αυτή.
Και στο τέλος της λέει:
- Επειδή δε γουστάρω καθόλου τον Κλίντον, μπορώ να το γα****;
Μπαίνει ο βουλευτής Πύρρος Δήμας στο κοινοβούλιο για πρώτη φορά και ρωτάει: «Που να κάτσω πρόεδρε;»
Και απαντάει ο πρόεδρος:
«Κάτσε κάτω από τη Μπάρμπα (Βάνα)».
Επιστρέφει ο σύζυγος από την δουλεία το απόγευμα, πάει να πλύνει τα χέρια του και η βρύση του νιπτήρα και αυτή δεν λειτουργεί
-"Ρε γυναίκα" λέει "τι έπαθε η βρύση, δεν τρέχει!"
- "Ναι" του απαντάει η γυναίκα του "Χάλασε δεν πιάνεις να την φτιάξεις"
-"Ρε γυναίκα με ξέρεις 20 χρόνια, ξέρεις να φτιάχνω βρύσες;"
Σε λίγες μέρες ξανά επιστρέφει από την εργασία του ο σύζυγος και πάει στη κρεβατοκάμαρα να αλλάξει, όμως το φώς δεν ανάβει.
-"Ρε γυναίκα τι έγινε κάηκε η λάμπα"
-"Όχι" του απαντά "χάλασε ο διακόπτης, δεν τον φτιάχνει;"
- "Τι λες ρε γυναίκα 20 χρόνια με ξέρεις, Ξέρεις να φτιάχνω Διακόπτες;"
Σε λίγες μέρες ξανά επιστρέφει από την εργασία του ο σύζυγος και πάει να βγει στο μπαλκόνι άλλα το πόμολο δεν λειτούργει.
-"Ρε γυναίκα τι έγινε δεν ανοίγει η μπαλκονόπορτα".
-"Ναι, χάλασε δεν κοιτάς να την φτιάξεις" απαντά αυτή.
-"Ρε γυναίκα 20 χρόνια με ξέρεις, ξέρεις να φτιάχνω πόμολα;"
Σε λίγες μέρες ξανά επιστρέφει από την εργασία του και πάει να πλυθεί και η βρύση λειτουργεί, το φώς της κρεβατοκάμαρας ανάβει και ή πόρτα του μπαλκονιού ανοίγει.
-"Ρε γυναίκα, τι έγινε κάλεσες μάστορα και τα έφτιαξε;"
-"Όχι ήλθε νέος γείτονας που "πιάνουν τα χέρια του" και μας τα έφτιαξε"
-"Και τον πλήρωσες?" Ρωτάει λίγο προβληματισμένος ο σύζυγος.
-"Όχι του είπα αν τα φτιάξει, ή θα του φτιάξω μια πίτα ή θα του πάρω μια Π***!"
-"Και τι έκανες;" Ρωτάει ο σύζυγος με ανησυχία και ένταση!
-"ΡΕ ΑΝΤΡΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ, ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΩ ΕΓΩ ΠΙΤΕΣ;;;"
