Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΛΙΝΗ
Μέρος πρώτο: O κακός Keith Richards
H μυθολογία- ανθρωπολογία του ροκ κατηγοριοποιεί τους ήρωες σε τρεις ομάδες: στα κλασσικά κακά παιδιά (Guns n’ Roses, Oasis), σε αυτούς που ζουν από θαύμα (Lemmy, Ozzy) και στον Keith Richards. Η τελευταία κατηγορία είναι και η κορυφή της πυραμίδας, το τέλος της γραμμής, η γραμμή των οριζόντων… γιατί έχει μόνο ένα μέλος εδώ και μισό αιώνα.
O κιθαρίστας των Rolling Stones είναι ο απόλυτος κακός του ροκ εντ ρολ, ο κίνδυνος προσωποποιημένος, ρωτήστε όποιον θέλετε. Αναρίθμητες οι ιστορίες που ο Keith έχει προκαλέσει φασαρίες, με κορυφαία φυσικά τη φορά που μάλωσε με το ίνδαλμα του τον Chuck Berry. Εκείνη τη φορά, ο επίσης μέγιστος ταραχοποιός Chuck, φώναξε στον Keith μέσα στο στούντιο να μην πειράζει τον ενισχυτή του. Εκείνος απάντησε ευγενικά, εξηγώντας του ότι είναι απαραίτητο, αλλά δεν ήταν αρκετό. Ο Berry δεν σταματάει την γκρίνια και αναπόφευκτα ήρθε αντιμέτωπος με τα γουρλωμένα μάτια του θρύλου της ροκ – μετέπειτα κακομούτσουνου πειρατή της καραϊβικής. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Chuck έβγαλε εσπευσμένα τον σκασμό και ζήσαμε εμείς καλά και αυτός αρτιμελής.
Μέρος δεύτερο: Ο χορός twist
Ήταν ο Hank Ballard το 1959 που έγραψε το «Let’s do the twist» και έφερε την τρέλα του χορού που βιδώνεις συνεχώς τα πόδια σου στην πίστα. Ο φανερά επηρεασμένος από τη ροκ χορός, απογειώθηκε από τον Chubby Checker την επόμενη χρονιά, το 1960, με αποτέλεσμα το τραγούδι διασκευή να μείνει 25 ολόκληρες εβδομάδες στην κορυφή των charts και στην καρδιά χιλιάδων νεολαίων που ξεσάλωναν κάθε βράδυ στα μαγαζιά. Ο χορός, που λέγεται ότι έχει αφρικάνικες ρίζες, ήταν πολύ απλός και για αυτό το λόγο πάρα πολύ διασκεδαστικός και για τους άντρες και για τις γυναίκες όλων των κοινωνικών τάξεων. Παρότι δεν περιλάμβανε επαφή μεταξύ των χορευτών, η συντηρητική πλευρά της αμερικάνικης κοινωνίας τον θεωρούσε προκλητικό, πιθανότατα λόγω της έντονης κίνησης των γοφών αλλά και επειδή ο καθένας μπορούσε να χορέψει από μονός του, χωρίς να έχει παρτενέρ δηλαδή. Από τα πιο διάσημα τραγούδια twist, είναι το Twist and shout των Beatles και το Hippy Hippy shake των Swinging Blue Jeans.
Μέρος τρίτο: Και οι κακοί χορεύουν twist
Το ξέρω ότι το ροκ στερεότυπο λέει ότι τα κακά παιδιά του ροκ εντ ρολ, ιδανικά, θα έπρεπε να καταπίνουν λεπίδες στο καθισιό τους και ο Keith Richards, ως αρχηγός των κακών θα έπρεπε να καταπίνει κακούς που καταπίνουν λεπίδες. Έλα όμως που ένα γράμμα που είδα δημοσιευμένο σήμερα μου κλόνισε την πίστη στην κακία! Ο Richards, λέει, είχε στείλει το 1962 γράμμα στη θειά του (!!), λέει, και έγραφε πως γνώρισε τον Mick Jagger στα 18 του. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην κατάληξη του γράμματος (ελεύθερη μετάφραση): «άντε θείτσα γεια σου τώρα, πάω να ξεσαλώσω στο twist». Κόκκαλο ο δικός σου. Μα, καλά παν- κακέ, εσύ θα χορεύεις twist ενώ θα έπρεπε να κάπου να ισιώνεις τη μούρη κάποιου ασεβούς;
Το σκέφτηκα λίγο και κατάλαβα γιατί ο Keith Richards χόρευε twist, κατά το ο Chuck Norris έπινε Chuck Daniels. Το ροκ εντ ρολ και το twist σημαίνει διασκέδαση. Σημαίνει να ξεδίνεις, να ξεσαλώνεις, να χορεύεις, χωρίς να ντρέπεσαι τι θα πουν οι άλλοι. Να ξεχνάς για λίγο τα προβλήματα σου και να διασκεδάζεις σαν μικρό παιδί, να κάνεις μια μικρή επανάσταση στην σοβαροφάνεια και την σκληρή καθημερινότητα. Να ξεχνάς τις επερχόμενες εκλογές, τι θα ψηφίσεις, αν θα έχει 64 κόμματα στη βουλή, αν ο Τσοχατζόπουλος πήγε στο κελί του Εφραίμ, αν ο Ρ. Χαραλαμπίδης θα κατέβει με τη Νέα Δημοκρατία, αν ο μακελάρης του Όσλο Μπρέιβικ δάκρυσε στη δίκη ή αν Lady Gaga παντρεύεται. Η φτώχια θέλει καλοπέραση λέει ο σοφός λαός, με twist συμπληρώνουμε εμείς και εφόσον το έκανε ο Richards κάτι θα ξέρει, επιβάλλεται να το (ξανά) θυμηθούμε για μια νύχτα διασκέδασης. Την επόμενη μέρα, θέλοντας και μη, θα επιστρέψουμε στα σοβαρά ζητήματα, με καλύτερη διάθεση όμως και καθαρότερο μυαλό!
