Το δάκρυ…
Μια γυναίκα ξυπνάει αργά το βράδυ και ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της δεν είναι στο κρεβάτι. Φοράει τη ρόμπα της και κατεβαίνει να τον ψάξει. Τον βρίσκει να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας, βυθισμένο σε βαθιές σκέψεις και απλώς να κοιτάζει με απλανές βλέμμα τον τοίχο, έχοντας μπροστά του μια κούπα καφέ. Εξακολουθεί να τον κοιτά καθώς αυτός σκουπίζει ένα δάκρυ από τα μάτια του και πίνει μια ρουφηξιά καφέ.
-Τι σου συμβαίνει αγάπη μου; ψιθυρίζει μπαίνοντας στην κουζίνα, γιατί είσαι ξύπνιος τέτοια ώρα;
-Θυμάσαι τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί πριν από 20 χρόνια, τότε που ήσουν ακόμη 16 χρονών;
-Μα φυσικά και το θυμάμαι! του απαντάει.
-Θυμάσαι τότε που μας έπιασε ο πατέρας σου να κάνουμε έρωτα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου;
-Ναι, κι αυτό το θυμάμαι!
-Θυμάσαι μήπως και τη στιγμή που πήρε την καραμπίνα και μου είπε ότι, ή θα σε παντρευτώ ή θα με στείλει φυλακή για 20 χρόνια;
-Ναι αγάπη μου, το θυμάμαι κι αυτό!
-Σήμερα θα είχα αποφυλακιστεί... της λέει, σκουπίζοντας ένα ακόμα δάκρυ από το πρόσωπό του...
Μόνο το 10%
-Γιατί στον παράδεισο πάει μόνο το 10% των γυναικών;
-Γιατί αν πήγαινε παραπάνω θα γινόταν κόλαση!...
«Ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα είναι ο πιο δυνατός, γιατί αυτός μπορεί να την σπάσει».
Stanislaw Jerzy Lec, 1906-1966, Πολωνός γνωμικογράφος
