Οι νυχτερίδες
Τρεις νυχτερίδες-βαμπίρ συζητούσαν στη φωλιά τους.
-«Δε βλέπω την ώρα να νυχτώσει και να βγω για φαγητό», λέει η μια.
-«Τυχερή. Σήμερα είναι η σειρά σου. Σου ευχόμαστε να ρουφήξεις μπόλικο αίμα», απαντούν οι άλλες δύο.
Πράγματι, μόλις νυχτώνει, η πρώτη νυχτερίδα βγαίνει από τη φωλιά προς αναζήτηση τροφής. Κατά τα ξημερώματα επιστρέφει και το στόμα της είναι πασαλειμμένο με αίματα.
-«Πω-πω, πού ήσουν και έγινες έτσι»;
-«Ελάτε να σας δείξω. Βλέπετε εκείνον τον ψηλό τοίχο»;
-«Ναι, τον βλέπουμε».
-«Μόλις τον πέρασα, έστριψα αριστερά. Μετά προχώρησα γύρω στο ένα χιλιόμετρο και είδα ένα κοτέτσι. Μπήκα μέσα και έγινε της μουρλής. Ρούφηξα τόσο αίμα από τις κότες, όσο δε ρούφηξα σε όλη μου τη ζωή».
Το επόμενο βράδυ ήταν η σειρά της δεύτερης νυχτερίδας να εξορμήσει. Γύρω στα μεσάνυχτα έφυγε και επέστρεψε νωρίς το πρωί. Από το στόμα της έσταζε αίμα.
-«Πού ήσουν, καλή μας, και έγινες έτσι;», ρώτησαν οι άλλες δύο.
-«Ελάτε να σας δείξω. Βλέπετε εκείνον τον ψηλό τοίχο»;
-«Ναι, τον βλέπουμε».
-«Μόλις τον πέρασα, έστριψα δεξιά. Μετά πέταξα περίπου δύο χιλιόμετρα και έφτασα σε ένα μαντρί. Μπήκα μέσα και έγινε το έλα να δεις. Ρούφηξα τόσο αίμα από τα πρόβατα που κόντεψα να σκάσω».
Το επόμενο βράδυ έρχεται η σειρά της τρίτης νυχτερίδας, η οποία ήταν Ποντιακή. Κατά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα φεύγει από τη φωλιά και μετά από τρεις ώρες επιστρέφει με καταματωμένο πρόσωπο.
-«Πω-πω, πώς έγινες έτσι; Πού πήγες»;
-«Ελάτε να σας δείξω. Βλέπετε εκείνον τον ψηλό τοίχο»;
-«Ναι, τον βλέπουμε».
-«Εγώ όμως δεν τον είδα».
«Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα».
Neil Armstrong, (ο πρώτος αστροναύτης που πάτησε στο φεγγάρι)
