Γιατί μια γυναίκα αγωνίζεται χρόνια να αλλάξει τις συνήθειες του άντρα της και μετά παραπονιέται ότι δεν είναι πια ο άντρας που παντρεύτηκε;
Δύο φίλες συζητούν:
-Γεια σου Λίζα, πώς πάει ο μεγάλος σου έρωτας, ο Κώστας;
-Τέλειωσε απαντά, λυπημένη η Λίζα.
-Τέλειωσε. Γιατί, τι έγινε;
Μετά από 20 χρόνια…
Μια γυναίκα ξυπνάει αργά το βράδυ και ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της δεν είναι στο κρεβάτι. Φοράει τη ρόμπα της και κατεβαίνει να τον ψάξει. Τον βρίσκει να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας, βυθισμένο σε βαθιές σκέψεις και απλώς να κοιτάζει με απλανές βλέμμα τον τοίχο, έχοντας μπροστά του μια κούπα καφέ. Εξακολουθεί να τον κοιτά καθώς αυτός σκουπίζει ένα δάκρυ από τα μάτια του και πίνει μια ρουφηξιά καφέ.
-Τι σου συμβαίνει αγάπη μου; ψιθυρίζει μπαίνοντας στην κουζίνα, γιατί είσαι ξύπνιος τέτοια ώρα;
-Θυμάσαι τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί πριν από 20 χρόνια, τότε που ήσουν ακόμη 16 χρονών;
-Μα φυσικά και το θυμάμαι, του απαντάει.
-Θυμάσαι τότε που μας έπιασε ο πατέρας σου να ερωτοτροπούμε στο αυτοκίνητό μου;
-Ναι, κι αυτό το θυμάμαι!
-Θυμάσαι μήπως και τη στιγμή που πήρε την καραμπίνα και μου είπε ότι, ή θα σε παντρευτώ ή θα με στείλει φυλακή για 20 χρόνια;
-Ναι αγάπη μου, το θυμάμαι κι αυτό!
-Σήμερα θα είχα αποφυλακιστεί... της λέει, σκουπίζοντας ένα ακόμα δάκρυ από το πρόσωπό του...
«Κρασί: ένα μέσο να μετακινήσεις το βάρος της ψυχής στο σώμα».
Κονσταντίν Μελιχάν, 1952- , Ρώσος χιουμορίστας
