Το κοτόπουλο
Κυριακή πρωί και ένας τύπος με μια κόκκινη πόρσε κινείται με ταχύτητα 170 χλμ την ώρα στην Εθνική Οδό Αθηνών - Λαμίας. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ένα κοτόπουλο να τον προσπερνάει σα να είναι σταματημένος και να απομακρύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αυξάνει ταχύτητα μέχρι που κάποια στιγμή μετά από χιλιόμετρα το συναντάει ενώ κινείται με ταχύτητα 200 χλμ την ώρα. Ξαφνικά το κοτόπουλο με έναν αστραπιαίο ελιγμό στρίβει δεξιά σε έναν χωματόδρομο αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης. Ο οδηγός σαστισμένος στρίβει επίσης δεξιά ακολουθώντας το σύννεφο σκόνης. Μετά από 20 χλμ περίπου κατέληξε σε μια φάρμα. Φτάνοντας εκεί, τραβάει νευρικά το χειρόφρενο και κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Μπαίνοντας μέσα στη φάρμα βρίσκει τον ιδιοκτήτη να ασχολείται με το τάισμα των πουλερικών του και απορημένος τον ρωτάει:
-Με συγχωρείτε κύριε, μήπως είδατε ένα κοτόπουλο να περνάει αστραπιαία από εδώ;
-Άκου να δεις φίλε μου, του απαντάει ο ιδιοκτήτης, εγώ εκτρέφω κότες. Επειδή η οικογένειά μας είναι τριμελής και επειδή όλοι μας τρώμε μπούτια και όπως ξέρεις το κοτόπουλο έχει 2 μπούτια, αυτό με οδήγησε στο να κάνω μια δικιά μου πατέντα... τα κοτόπουλα με τρία πόδια, σαν αυτό που είδες!
-Τουλάχιστον είναι νόστιμα; ρωτάει ειρωνικά ο οδηγός...
-Τι να σου πω, ρε φίλε... δεν έχω καταφέρει να πιάσω κανένα μέχρι σήμερα!...
«Η μελαγχολική ψυχή μεγαλώνει τη δυστυχία, ενώ ένα χαρούμενο χαμόγελο διαλύει συχνά την ομίχλη που προαναγγέλλει την καταιγίδα».
Λίντια Σιγκούρνι
