Πεθαίνει ένας στρατηγός και η χήρα του είναι απαρηγόρητη. Ακόμη και μερικούς μήνες μετά την απώλεια του συζύγου της, δηλώνει σε συγγενείς και φίλους ότι είναι πολύ καταθλιμένη και το μόνο που θέλει είναι να πεθάνει.
- “Δε θέλω να ζήσω, Καλύτερα να δώσω τέλος στη ζωή μου”.
- “Αμάν, βρε Ευθαλία, μην κάνεις έτσι. Ζήσε την ελευθερία σου. Ξεπέρασέ το”.
- “Δε γίνεται τίποτα. Αφήστε με να πεθάνω, σας λέω”.
Είδαν, αποείδαν, δεν κατάφεραν να τη μεταπείσουν. Οπότε τη σύστησαν σ’ ένα γιατρό που ειδικευόταν στις αυτοκτονίες. Αφού κι εκείνος προσπάθησε αρχικά να τη μεταπείσει, στο τέλος σεβάστηκε την επιθυμία της.
- “Αφού αυτό θέλετε, κυρία Ευθαλία, θα σας βοηθήσω. Ορίστε. Πάρτε αυτό το περίστροφο και πυροβολήστε στο μέρος της καρδιάς. Ο θάνατος θα είναι ακαριαίος”.
- “Και πώς θα ξέρω γιατρέ ότι δε θα αστοχήσω”;
- “Θα σημαδέψετε σωστά. Ακουμπήστε την άκρη του όπλου στο αριστερό στήθος, ακριβώς πάνω στη θηλή και στη συνέχεια πιέστε τη σκανδάλη”.
Πέρασαν δέκα μέρες από εκείνη τη συνάντηση και όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο γιατρός αγόραζε εφημερίδες για να ενημερωθεί για την αυτοκτονία. Ομως δεν είδε να δημοσιεύεται κάτι και άρχισε να ανησυχεί. Είχε κρατήσει τα στοιχεία της κυρίας Ευθαλίας και αποφάσισε να πάει σπίτι της να δει τι συμβαίνει.
Καθώς έφτασε στο σπίτι, χτυπά το κουδούνι και του ανοίγει η κυρία Ευθαλία, η οποία κρατούσε πατερίτσες και είχε γύψο στο αριστερό της πόδι.
- “Χαίρομαι αφάνταστα που είστε ζωντανή. Μα τι συνέβη; Δεν ακολουθήσατε τις οδηγίες”;
- “Φυσικά και τις ακολούθησα. Εκανα αυτό ακριβώς που μου είπατε και σακάτεψα την επιγονατίδα μου”.
«Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι».
Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1963
